Του Νικήτα Κακλαμάνη
Το ξημέρωμα της 10ης Ιουνίου θα είναι μάλλον μουντό για την Ευρώπη,
που οραματίστηκαν οι Ρομπέρ Σουμάν και Ζαν Μονέ, πριν από 74
χρόνια.
Και η εξήγηση είναι απλή: Όλες οι αρχές και αξίες, που είχαν χαρακτηριστεί ως «θεμέλιοι λίθοι» για το «χτίσιμο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν καταπατηθεί βάναυσα. Η αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών-μελών, ο σεβασμός στον πολιτισμό, η εμβάθυνση των δημοκρατικών θεσμών, η ευαισθησία για τον άνεργο, για τον ηλικιωμένο, για την εργαζόμενη γυναίκα, για τους νέους ανθρώπους, για τα άτομα με αναπηρία, για τους φοιτητές, έμειναν στα στη διακήρυξη του…1950.
Είναι μοιραίο, λοιπόν, το σημερινό ευρωπαϊκό-τραπεζικό «οικοδόμημα» να «τρίζει» συθέμελα από τις ισχυρές «δονήσεις», που προκαλούν τα εθνικιστικά κόμματα σχεδόν σε όλη την «γηραιά» ήπειρο. Προσωπικά, από το 1990 έκρουα τον κώδωνα του κινδύνου, ότι η Ε.Ε. μετατρεπόταν από Ευρώπη των Λαών, σε Ευρώπη των τραπεζιτών. Επειδή σκεπτόμουν και έβλεπα το κακό να έρχεται «βαφτίστηκα» ως και ο Λεπέν της Ελλάδας.
Τριαντατέσσερα χρόνια μετά, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η Λεπέν στη Γαλλία, η Μελόνι στην Ιταλία, το ΑfD στη Γερμανία προσελκύουν έντονα μεγάλες λαϊκές μάζες, που θεωρούνται άκρως απογοητευμένες από τους νυν ηγέτες της Ε.Ε.
Ναι, κάπως έτσι «γεννήθηκε» και το κίνημα της Βαϊμάρης, που ισοπέδωσε τα πάντα στο πέρασμα του. Όσο αφορά στη Ν.Δ. πιστεύω, ότι χρειάζεται επιστροφή στις «ρίζες», της ιδρυτικής διακήρυξης του 1974 με την υπογραφή «Κωνσταντίνος Καραμανλής». Διακήρυξη, που έχει τον Έλληνα και την Πατρίδα πάνω από τους «τεχνοκράτες» και τις περίφημες «αγορές». Και χάρη σε αυτή η Λαϊκή
Δεξιά Παράταξη μας διατηρήθηκε μέχρι σήμερα ως η μεγαλύτερη στην
Ευρώπη.
Στις 10 Ιουνίου, λοιπόν, θα ξεκαθαρίσουν πολλά τόσο για τη μελλοντική
Ευρώπη, όσο και για το αύριο της Ν.Δ.
