Η ελληνική κρίση ξεκίνησε ως δημοσιονομική, μεταφράστηκε ως ευρύτερα οικονομική, στη συνέχεια απέκτησε έντονες κοινωνικές εκφάνσεις. Αλλά ίσως η σοβαρότερη πτυχή της, που τις τελευταίες μέρες είναι πιο έκδηλη από ποτέ, είναι η κρίση της δημοκρατίας, των θεσμών, του συνολικού πολιτικού συστήματος της χώρας.
Είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης των Ελλήνων στην πολιτική και τους πολιτικούς. Και ειδικά των νέων. Ως αποτέλεσμα της άνευ όρων επένδυσης στη θεμελίωση της πλασματικής ελπίδας της εκάστοτε αντιπολίτευσης, που κατέρρεε με κρότο όταν στο βωμό της κοινωνικής συνοχής και της ρητορικής συνέχειας, οι τυχοδιώκτες «κατακτητές» της εξουσίας έρχονταν αντιμέτωποι με τη στυγνή πραγματικότητα, όπου το πρόταγμα της παραμονής στην εξουσία αποτελούσε το μοναδικό πρόσταγμα της κυβερνητικής διαχείρισης. Η κορύφωση αυτής της πρακτικής, ο πλήρης ευτελισμός και η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και της κοινοβουλευτικής λειτουργίας. «Ποδοσφαιρικές» μεταγραφές βουλευτών, καθολική ασυνέπεια λόγων και δεσμεύσεων ακόμα και σε ζητήματα που είχαν αναδειχθεί ως σημαίες ιδεολογικών διαχωριστικών γραμμών, εργαλειακή διαχείριση εθνικών θεμάτων, καταστρατήγηση ανεξαρτησίας θεσμών, καθεστωτικές παρεμβάσεις σε μέσα ενημέρωσης και δικαιοσύνη, συγκυριακές κυβερνητικές πλειοψηφίες, δημόσιοι αλληλοεκβιασμοί πρώην κυβερνητικών εταίρων, διασταλτικές ερμηνείες κανονισμών, μικροπολιτική στη συνταγματική αναθεώρηση, ρητορική «γκαζόζας» και Πολάκη.
Και το χειρότερο, η κυνική αποδοχή της πολιτικής και κοινοβουλευτικής απαξίωσης. Μία «ναρκωμένη» κοινωνία με παγιωμένη αντίληψη ότι «αυτό είναι το φυσιολογικό». Η νομιμοποίηση της αποχής ως φυσική συνέπεια του ανωτέρω ευτελισμού. Και εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Δεν είναι η συνέπεια, είναι η αιτία. Μετά από 10 χρόνια κρίσης, λοιπόν, το πολιτικό σύστημα και προσωπικό επανατοποθετείται, επαναξιολογείται, παίρνει εντολές. Και μάλιστα συγκυριακά, σε όλα τα επίπεδα άσκησης εξουσίας και διοίκησης. Διαμορφώνονται οι συσχετισμοί που θα κληθούν να εκφράσουν ξανά την κοινωνία. Να μην αφήσουμε την ευκαιρία αυτή στους «άλλους».
Ναι η χώρα χρειάζεται αλλαγή. Να γίνουμε και εμείς μέρος της.
Ο Μανώλης Χριστουδουλάκης είναι Γραμματέας του Κινήματος Αλλαγής
Συμμετοχή: Η απάντηση στην κυνική απαξίωση της πολιτικής
