Φανταστείτε ένα πρωί την «Καθημερινή» να κυκλοφορεί σχεδόν μονοθεματική και να υπερασπίζεται έναν οικονομικό εγκληματία. Το «λευκό κολλάρο» να είχε εξαπατήσει μια ντουζίνα μεροκαματιάρηδες αλλά να διαμαρτύρεται ότι πρόκειται για πλεκτάνη και την εφημερίδα να υιοθετεί άκριτα την άποψή του.
Ομού μετά της εφημερίδας, σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό της ΝΔ να κατακεραυνώνει την ΑΑΔΕ ή την οικονομική αστυνομία και να απειλεί «θεούς και δαίμονες». Θα μιλούσαμε για χυδαιότητα ή έστω για γελοιότητα. Αφήστε που η «Καθημερινή» δεν θα το έκανε ποτέ.
Κάπως έτσι φέρεται από το βράδυ της Παρασκευής (αλλά και νωρίτερα, με αφορμή κάθε σύλληψη) μια άλλη ιστορική εφημερίδα, η «Αυγή». «Αλληλέγγυοι» και συλληφθέντες στα τελευταία επεισόδια δηλώνουν προφανώς αθώοι και κατακεραυνώνουν τις πρακτικές της αστυνομίας. Μαζί της σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για αστυνομοκρατία και υιοθετεί τις καταγγελίες περί αστυνομικής βίας. Υπάρχει βεβαίως μια ουσιώδης διαφορά. Η «Αυγή» είναι κομματικό έντυπο του ΣΥΡΙΖΑ. Και ακόμη μια, ίσως ουσιωδέστερη. Η «Αυγή» λειτουργεί ως ναυαρχίδα και μια σειρά από φίλα προσκείμενα στον ΣΥΡΙΖΑ μέσα και διάφοροι «δημοσιολογούντες» αναπαράγουν με μανία την ίδια ακριβώς θέση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως μπορεί τα περιστατικά αστυνομικής βίας να αποδειχθούν πραγματικά. Πρόκειται για ένα θέμα που απασχολεί τις αστυνομικές αρχές των περισσότερων χωρών του κόσμου. Υπάρχουν κακοί αστυνομικοί, όπως υπάρχουν και κακοί δικαστές, πυροσβέστες, ταξιτζήδες, μπακάληδες αλλά και δημοσιογράφοι. Η καταδίκη αστυνομικών που καταχρώνται την εξουσία που τους δίνει ο νόμος θα πρέπει να είναι παραδειγματική, εφόσον όμως αποδειχθεί. Το να αποδέχεται κανείς a priori τη θέση περί αστυνομικής βίας, με μόνο δεδομένο μερικά αποσπασματικά στοιχεία και τους πύρινους λόγους μιας στοχευμένης αντιπολίτευσης, δεν συμβάλλει στη δημοκρατία. Είναι οργανωμένη προπαγάνδα.
Εννοείται φυσικά ότι για τους προσαχθέντες αλλά και για τους συλληφθέντες ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας. Ακόμη και για αυτούς οι οποίοι συνελήφθησαν επ´ αυτοφόρω. Είναι η δικαιοσύνη αυτή που θα τους χαρακτηρίσει ενόχους και όχι μια εφημερίδα η οι βουλευτές ενός κόμματος. Το ίδιο τεκμήριο όμως ισχύει και για τους αστυνομικούς, οι οποίοι κατηγορούνται για κατάχρηση εξουσίας η παράβαση καθήκοντος. Δικαιούνται μιας δίκαιης δίκης και όχι ενός λαϊκού δικαστηρίου η ενός «Συριζοδικείου».
Όμως αυτό ακριβώς έκανε πάντοτε ο ΣΥΡΙΖΑ, μιμούμενος τις πρόσφατες παραδόσεις της αριστεράς μετά τη μεταπολίτευση. Θεωρούσε τις απόψεις του θέσφατα. Τη μόνη αλήθεια. Και παράλληλα, χαρακτήριζε με μεγάλη ευκολία φασίστες όχι μόνον όσους διαφωνούσαν. Αλλά και αυτούς που δεν τις ασπάζονταν με θέρμη. Συντηρούσε πάντοτε προπαγανδιστικά μέσα, τα οποία χωρίς να σέβονται καμία δεοντολογία επιχειρούσαν να επιβάλλουν την άποψη του κόμματος.
Γί αυτό και έχει καταντήσει δικαίωμα της αριστεράς να υποστηρίζει δημόσια ότι «θα τσακίσει τον νεοφιλελευθερισμό» αλλά (ευτυχώς) κανείς δεν μπορεί να υποστηρίζει χωρίς χλεύη και κατακραυγή ότι θα τσακίσει π.χ. τον νεοκομμουνισμό.
Άλλωστε έτσι ακριβώς δεν έκανε στην πρόσφατη περίπτωση της υπόθεσης Novartis; Και εκεί, οι φερόμενοι ως κατηγορούμενοι, διαμαρτύρονταν για κατάχρηση της κρατικής εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η οργανωμένη προπαγάνδα του όμως, τους εμφάνιζε σαν ενόχους. Σε αυτή την περίπτωση, δεν υπήρχαν δικαιώματα των κατηγορουμένων; Προφανώς όχι. Άλλωστε ακόμη και όταν αθωώθηκαν οι κατηγορούμενοι, στον ΣΥΡΙΖΑ και στα προπαγανδιστικά μέσα τους δεν σεβάστηκαν την ετυμηγορία.
Είναι μνημειώδης άλλωστε η φράση του Γιώργου Κατρούγκαλου μετά την αρχειοθέτηση των 7 από τους δέκα φακέλους της υπόθεσης Novartis. «Το γεγονός ότι δε βρέθηκαν στοιχεία δεν σημαίνει απόλυτη αθωότητα. Ξαναλέω έλλειψη στοιχείων δεν σημαίνει αθωότητα», είπε τότε ο δικηγορος, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή είναι η πεμπτουσία της Συριζαϊκής προπαγάνδας. Αθώος η ένοχος είναι μόνον αυτός που υποδεικνύουμε εμείς. Και οποίος διαφωνεί; Είναι απλώς φασίστας…
