Βρισκόμαστε στο Action 24, στην εκπομπή ‘’Αντιθέσεις’’ του Δημήτρη Τάκη , για να συζητήσουμε ο καθένας από την δική του σκοπιά και φέρνοντας την δική του ματιά για την καθήλωση εκατοντάδων ανθρώπων παγκοσμίως αλλά και στην χώρα μας μπροστά στην οθόνη στη σειρά του Netflix το παιχνίδι καλαμαριού ή αλλιώς Squid Game .
Στο τραπέζι αυτό συμμετέχουν πολύ αξιόλογες παρουσίες από τον χώρο του θεάματος όπως ο κος Ζουμπουλάκης που είναι τηλεκριτικός, ο κος Μανιός, σκηνοθέτης, ο ‘’μετρ’’ του ελληνικού Ίντερνετ κος Βασιλάκος, μια δημοσιογράφος που φέρνει πολύτιμα νέα από την Ν.Κορέα απ’ όπου και προέρχεται το παιχνίδι του καλαμαριού καθώς και ένας ειδικός ψυχικής υγείας ψυχολόγος και ένας κοινωνιολόγος.
Το Squid Game έχει προκαλέσει ‘’φρενίτιδα’’ και παρακολουθείται μετά ‘’μανίας’’ από εκατοντάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο ενώ ήδη στις 28 πρώτες μέρες προβολής του μετρούσε 111 εκατομμύρια θεατές σε 90 χώρες ανά τον κόσμο.
Το ερώτημα που απασχολεί όλους είναι πώς μια τέτοια σειρά συγκινεί τόσο πολύ τον κόσμο, μια σειρά που γεννά βία και τόσο ανυπόφορα και δυσφορικά συναισθήματα; Πώς το να βλέπεις να ταπεινώνεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η ανθρώπινη ζωή προκειμένου να κερδίσει κανείς χρήματα θυσιάζοντας τα πάντα μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από ελκυστικό στην μεγάλη οθόνη;
Στην πορεία της συζήτησης μαθαίνουμε ότι η Ν.Κορέα έχει μια κουλτούρα διαφορετική που της επιτρέπει να αναπαράγει τέτοιες σειρές χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις, ενώ στην καθημερινότητά τους εκεί όπως αναφέρει η δημοσιογράφος φαίνεται να έρχεται αρκετά ομαλά η υποδοχή της σειράς από την κοινωνία.
Σε αντίθεση με αυτό, ο δυτικός κόσμος φαίνεται να τρομοκρατείται παραπάνω.. Τα παιδιά και οι νεαροί έφηβοι στα σχολεία αναπαράγουν συμπεριφορές που παρακολουθούν στην σειρά, και κυρίως αναπαράγουν ανεξέλεγκτα τη βία…διακινείται έτσι ανησυχία στους δασκάλους και στους καθηγητές ενώ πολλές φορές οι γονείς μαθαίνουν εκ των υστέρων τι έγινε στο σχολείο αδυνατώντας να το χειριστούν κατάλληλα και να βρίσκονται παράλληλα αρκετά ‘’κοντά’’ επικοινωνιακά στα παιδιά τους..
Εχοντας δει όλα τα επεισόδια της σειράς μου δημιουργείται ένα ερώτημα ‘’Αν οργανωνόταν squid game στην πραγματικότητα πολύ πιθανά θα δήλωναν συμμετοχή’’, ενώ η απάντηση έρχεται στην διάρκεια της εκπομπής από τον ‘’μετρ’’ του Ιντερνετ στην Ελλάδα κο Βασιλάκο, έχει ήδη γίνει κάλεσμα ιντερνετικά, πολλοί ήταν εκείνοι που ανταποκτρίθηκαν παρόλο που οι κανόνες δεν ήταν ιδιαίτερα συγκεκριμένοι, και ανήλικοι μέσα σε αυτούς, αλλά τελευταία στιγμή μετά από παρεμβάσεις θεσμικές σε διάφορα επίπεδα ακυρώθηκε το ζωντανό παιχνίδι του καλαμαριού.
Το νοτιοκορεατικό δράμα και ο λόγος της αδιαμφισβήτητης επιτυχίας του που καθήλωσε και συνεχίζει να καθηλώνει εκατοντάδες ανθρώπους παγκοσμίως είναι ότι προσομοιάζει στη σύγχρονη κοινωνία, ενώ θυμίζει κάτι από τους εμάς, ‘’μας μοιάζει’’. Ενώ πολύ σημαντικός λόγος της αποδοχής του καλαμαριού είναι ότι απευθύνεται άμεσα στον ψυχισμό μας και στον εσωτερικό μας κόσμο και μας φέρνει σε επαφή με τα πιο επώδυνα συναισθήματά μας με την ασφάλεια της ‘’μεγάλης οθόνης’’.
Είναι γεγονός ότι όλοι θέλουμε να ανήκουμε κάπου, σε μια ομάδα, να είμαστε μέσα στα ‘’πράγματα που συμβαίνουν’’’ να είμαστε επίκαιροι. Δεν υπάρχει πιο σκληρός χώρος συνύπαρξης από μια παιδική χαρά ή από το προαύλιο ενός σχολείου.
Με το παιχνίδι του καλαμαριού ανασύρονται όλοι οι φόβοι που έχουμε από μικροί και έχουμε βιώσει στα παιδικά παιχνίδια, ο αποκλεισμός, η απόρριψη, το περίφημο δεν σε παίζουμε, φοβίες που μας κατατρέχουν και στην ενήλικη ζωή και από τις οποίες ο κόσμος υποφέροντας ψυχικά οδηγείται σε ανθρωποφαγικές συμπεριφορές.
Στην διάρκεια της εκπομπής έρχεται το ερώτημα, Γιατί το παιχνίδι του καλαμαριού πουλάει; Γιατί η βία πουλάει πάντα;
Στο παιχνίδι του καλαμαριού οι ήρωες ‘’σκοτώνουν’’ στην κυριολεξία στην αρένα των παιδικών αυτών παιχνιδιών ενώ είναι πολύ ανακουφιστικό να σκεφτούμε ότι εμείς δεν είμαστε στην αρένα, είμαστε σε μια θέση ‘’ισχύος’’, δεν κινδυνεύουμε άμεσα. Είναι πολύ πιο ασφαλές να ερχόμαστε σε επαφή με όλη αυτή την βία μέσα από την οθόνη, βιώνοντας αρνητικά και επώδυνα συναισθήματα, χωρίς να κινδυνεύουμε στην πραγματικότητα.
Ενώ είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε και με αυτό τον τρόπο να αναγνωρίζουμε, ότι η βία εκτός από την εξωτερική πραγματικότητα υπάρχει και μέσα μας, στον ψυχισμό μας.. και είναι αυτό που φοβόμαστε καταρχήν σε εμάς του ίδιους μήπως ξυπνήσει ..κουβαλάμε καθημερινά στον ψυχισμό μας και το καλό και το κακό, και διαρκώς ερχόμαστε σε επαφή με αυτά καθώς και σε διλήμματα καθημερινά που μας κάνουν να επιλέξουμε ένα από τα δύο…για το λόγο αυτό είναι πολύ πιο ανώδυνο και πιο εύκολο να αναφερόμαστε στους άλλους, ή στην Ν.Κορέα, μας κάνει να νιώθουμε πιο ασφαλείς όταν μπαίνει μια εξωτερική απόσταση και σίγουρα είναι ανακουφιστικό και προτιμότερο να βλέπουμε στην οθόνη την βία παρά σε πράξεις γύρω μας καθημερινά.
Ένα πολύ σημαντικό σημείο και ερώτημα στην εκπομπή είναι εάν τα παιδιά μας μπορούν να βλέπουν το παιχνίδι του καλαμαριού, αν Επιτρέπεται και πώς λειτουργούν οι απαγορεύσεις;
Το παιχνίδι του καλαμαριού δεν απευθύνεται ηλικιακά στα παιδιά και καλό θα είναι να τους το επικοινωνούμε αυτό. Είναι προτιμότερο βέβαια αν θέλουν να το δουν να καθίσουμε μαζί τους να το δούμε ώστε να έχουμε την δυνατότητα να τους εξηγήσουμε και οτιδήποτε συμβαίνει εκεί στην διάρκεια της σειράς.
Οι απαγορεύσεις στην πράξη και χωρίς εξηγήσεις δεν λειτουργούν και συνήθως φέρνουν αντίθετα αποτελέσματα. Το να αφήνουμε τα παιδιά μας χωρίς εξηγήσεις ή να μας περιμένουν χωρίς να φτάνουμε ‘’ποτέ’’ σε αυτά, είναι ότι πιο ”άγριο ψυχικά” μπορούμε να κάνουμε σε αυτά, όπως ο πρωταγωνιστής στην τελευταία σκηνή της ταινίας.
Μένουμε κοντά τους επικοινωνιακά και ψυχικά, με ξεκάθαρα μηνύματα και τηρώντας όσα λέμε. Μία απαγόρευση από μόνη της δεν λειτουργεί, φέρνει απόσταση και πολλές φορές τα παιδιά αντιδρούν και βίαια σε αυτές.
