✍️ ο Γιώργος Κουβαράς
Παρακολουθώντας τις εργασίες του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ συνειδητοποιεί κανείς πώς μπορεί ένας πολιτικός ηγέτης να αυτοκτονήσει πολιτικά, επειδή δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι αποτελεί παρελθόν.
Η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα είναι πράγματι μοναδική και θα διδάσκεται στο μέλλον ως ένα πολιτικό παράδειγμα που δεν υπακούει σε κανόνες και μπορεί να οδηγήσει στα άκρα: από την κορυφή μέχρι την πλήρη απαξίωση.
Ο Τσίπρας πήρε ένα κόμμα του 4%, το απογείωσε εκλογικά με μια ακραία λαϊκιστική ρητορική, κυβέρνησε παρέα με τον Καμμένο για να σκίσουν τα μνημόνια, έκανε δημοψήφισμα στο οποίο υποστήριξε το «όχι» για να εφαρμόσει εν συνεχεία το «ναι», ξανακέρδισε τις εκλογές και κυβέρνησε πάλι με τον Καμμένο, έχασε τις επόμενες εκλογές, παραμένοντας όμως ένας ισχυρός δεύτερος πόλος και τελικά συνετρίβη τέσσερα χρόνια αργότερα, ρίχνοντας το κόμμα του από το 32% στο 17%. Ουδείς από τον ΣΥΡΙΖΑ τόλμησε δημόσια να του φορτώσει την ευθύνη. Όλοι σεβάστηκαν το γεγονός ότι υπήρξε τόσα χρόνια ο ηγέτης τους. Βαριά ηττημένος, πολιτικά απαξιωμένος, στρατηγικά αποτυχημένος, αλλά παρόλα αυτά ο ηγέτης που δικαιούται αν μη τι άλλο το σεβασμό την ώρα της αποχώρησής του. Έφυγε μόνος του – έτσι λένε επισήμως στον ΣΥΡΙΖΑ – δεν τον έδιωξε κανείς. Κι επειδή στην πολιτική ποτέ δεν θεωρείσαι «τελειωμένος», αν δείξεις τουλάχιστον το θάρρος να αποχωρήσεις οικειοθελώς, υπήρχε πάντοτε στο παρασκήνιο η εντύπωση ότι ο Τσίπρας ίσως να παραμένει ένα πολιτικό κεφάλαιο που θα μπορούσε να διεκδικήσει ξανά στο μέλλον μια δεύτερη, τρίτη ή τέταρτη ευκαιρία (είχε τόσες πολλές μέσα από τις οβιδιακές του μεταμορφώσεις που δυσκολεύεται να τις μετρήσει κανείς) στο απώτερο μέλλον.
Τι έκανε, όμως, από την παραίτησή του, μέχρι προχθές, που αποφάσισε να παρέμβει μέσω facebook και όχι με φυσική παρουσία; Έμεινε ουδέτερος, έξω από τις εσωκομματικές διαδικασίες και αναταράξεις. Του πιστώθηκε, μάλιστα, θετικά το γεγονός αυτό, γιατί θεωρήθηκε ένδειξη σεβασμού και ενδιαφέροντος για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλη την προεκλογική περίοδο, όταν διαδιδόταν η φήμη ότι οδηγήθηκε σε παραίτηση «με το ζόρι», ο Αλέξης Τσίπρας ούτε την επιβεβαίωνε ούτε την διέψευδε. Και μάλλον καλά έκανε, γιατί η απάντηση του στο θέμα αυτό θα ήταν μια έμμεση επιβεβαίωση της αρνητικής του στάσης κατά των υποψηφιοτήτων Αχτσιόγλου και Τσακαλώτου.
Η πανηγυρική – κόντρα στα προγνωστικά – εκλογή Κασσελάκη μεταφράστηκε από αρκετούς ως νίκη του Τσίπρα. Στην πραγματικότητα δεν ήταν, γιατί ο Κασσελάκης κέρδισε επειδή έδινε μια ελπίδα ανανέωσης του χώρου κι όχι ως αντιπρόσωπος Τσίπρα. Ως τέτοιος, ίσως και να έχανε.
Ύστερα ήρθε η διάσπαση. Η ομάδα Αχτσιόγλου, μαζί με Τσακαλώτο, αποχώρησαν και έφτιαξαν τη Νέα Αριστερά. Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε απλώς ένα σχόλιο μέσω Διαδικτύου: «Η πολυδιάσπαση και ο πολυκερματισμός των προοδευτικών δυνάμεων ανοίγουν το δρόμο για την εδραίωση των συντηρητικών δυνάμεων στη διακυβέρνηση, αλλά και για την εδραίωση της ηγεμονίας των ιδεών της Ακροδεξιάς στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Οι μάχες που έχουμε μπροστά μας δεν είναι μόνο εκλογικές, αλλά πολιτικές και ιδεολογικές. Και θα είναι ολοένα και πιο δύσκολες όσο δεν κατανοούμε ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται εντός των τειχών»… Από τη δήλωση αυτή και από τη γενικότερη στάση του πρώην πρωθυπουργού αυτό που προέκυπτε είναι μάλλον μια… ανακούφιση που έφυγαν οι «11». Άλλωστε, τίποτα δεν έκανε για τους εμποδίσει.
Ύστερα ήρθε το συνέδριο, εν μέσω νέας εσωκομματικής τρικυμίας, επειδή ο Κασσελάκης αποφάσισε να ρωτήσει τη γνώμη των μελών – μέσω του isyriza που είχε φτιάξει ο Τσίπρας – για την πολιτική στρατηγική του κόμματος. Έπεσε πανικός σε ό,τι έχει απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ από την κομματική νομενκλατούρα και ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε αυτή τη φορά να σπάσει τη σιωπή του. Πάλι μέσω Facebook, μόλις λίγη ώρα πριν πάρει το λόγο ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – εκλεγμένος από τη βάση πριν πέντε μήνες – για να προτείνει τι; Νέα εκλογή αρχηγού από τη βάση! Φέρεται μάλιστα να έπεισε ο ίδιος την Ολγα Γεροβασίλη, στέλεχος της απόλυτου επιρροής του, να κατέβει για αρχηγός! Ο πρώην πρωθυπουργός, δηλαδή, που έμενε αμέτοχος και ουδέτερος, αποφάσισε, αφού έφυγαν οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι ( Αχτσιόγλου, Τσακαλώτος κλπ), να επανακτήσει τον έλεγχο του κόμματος που δεν του εξασφαλίζει ο Κασσελάκης.
Εύλογο ερώτημα, γιατί όλα συνιστούν ένα άδοξο τέλος για τον Αλέξη Τσίπρα;
Εάν μεν χάσει, δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις. Θα είναι το απόλυτο πολιτικό του Βατερλό! Θα έχει διχάσει το κόμμα με την παρέμβασή του και θα έχει ταυτόχρονα ηττηθεί για μια ακόμη φορά. Με τον Κασσελάκη θα είναι εκ των πραγμάτων δυο ξένοι.
Εάν, όμως, κερδίσει, μέσω Όλγας Γεροβασίλη; Και πάλι θα έχει διχάσει το κόμμα του, στις ευρωεκλογές το αποτέλεσμα θα είναι ακόμη χειρότερο από όσο καταγράφεται τώρα στις δημοσκοπήσεις και ταυτόχρονα θα έχει δώσει και την αφορμή στον Κασσελάκη να φτιάξει δικό του κόμμα, με συνέπεια την πολυδιάσπαση του ευρύτερου χώρου της Κεντροαριστεράς. Με άλλα λόγια, θα έχουν προκύψει περισσότερα του ενός κόμματα που θα διεκδικούν όλα μαζί το 17% που τους άφησε στις τελευταίες εθνικές εκλογές. Άδοξο τέλος να οδηγείς με τους χειρισμούς σου το κόμμα στα μονοψήφια ποσοστά που το παρέλαβες πριν το κάνεις μεγάλο. Θα πρέπει, πάντως, να αναγνωρίσει κανείς στον πρώην πρωθυπουργό ότι αυτό που πάει να επιτύχει τώρα μόνος του – το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος εξουσίας – δεν το κατάφεραν όλοι οι πολιτικοί του αντίπαλοι (Σαμαράς, Βενιζέλος, Μητσοτάκης). Έβαλαν, όμως, από ένα λιθαράκι – άλλος μικρότερο άλλος μεγαλύτερο – για να φτάσουν τα πράγματα εδώ που έφτασαν σήμερα…
