✍️ Η Σοφία Πουλοπούλου
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν είναι μόνο μνήμη, είναι ευθύνη. Δεν είναι μόνο ιστορικό γεγονός, είναι πολιτικό και ηθικό ορόσημο.
Είναι η ζωντανή απόδειξη πως ο λαός και κυρίως η νέα γενιά, όταν στερείται δικαιώματα, όταν καταπιέζεται και φιμώνεται, σηκώνει το ανάστημά της. Η 17η Νοεμβρίου δεν είναι απλώς ημερομηνία είναι αξιακή παρακαταθήκη, χαραγμένη στο συλλογικό μας υποσυνείδητο.
Πενήντα δύο χρόνια μετά, το σύνθημα «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία» παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο. Όχι ως μουσειακό απολίθωμα, αλλά ως ουσιώδες αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη, για ισότιμη πρόσβαση στη γνώση, για ουσιαστική δημοκρατία που δεν εξαντλείται στις κάλπες, αλλά εκφράζεται στην καθημερινή πράξη, στον δημόσιο διάλογο, στην ισότητα ευκαιριών, στην προστασία των πιο ευάλωτων.
Σήμερα οφείλουμε να τιμήσουμε το Πολυτεχνείο όχι με λόγια τυπικά, αλλά με πολιτικές πράξεις που αναμετρώνται με τα σύγχρονα αδιέξοδα με τη φτωχοποίηση της νέας γενιάς, τη διαρκή απαξίωση του δημόσιου σχολείου και του πανεπιστημίου, την εργαλειακή χρήση της ασφάλειας για τον περιορισμό ελευθεριών, την κανονικοποίηση της βίας, του ρατσισμού, της έμφυλης καταπίεσης και των κοινωνικών αποκλεισμών.
Το Πολυτεχνείο ανήκει σε όλους, αλλά δεν ανήκει σε κανέναν που ευτελίζει την ιστορική του μνήμη. Δεν είναι σημαία ευκαιρίας ούτε πεδίο κομματικής εκμετάλλευσης. Είναι δημοκρατικός πυλώνας που μας υπενθυμίζει ότι η Δημοκρατία δεν είναι δεδομένη, αλλά καθημερινός αγώνας. Όποιος αγνοεί αυτή την αλήθεια υποτιμά όχι μόνο το παρελθόν, αλλά και το μέλλον μας.
Η νέα γενιά σήμερα δεν ζητά μνημεία. Ζητά δικαίωση. Ζητά φωνή, όραμα και εγγυήσεις. Να πάψει να μεταναστεύει για να βρει μέλλον. Να πάψει να απορρίπτεται λόγω κοινωνικής προέλευσης. Να μπορεί να σπουδάζει, να εργάζεται, να ερωτεύεται, να κάνει οικογένεια, να ζει σε μια χώρα που δεν φοβάται τη διαφορετικότητα, που δεν τιμωρεί τη διεκδίκηση, που δεν φιμώνει τον διάλογο.
Η επέτειος του Πολυτεχνείου δεν είναι επανάπαυση. Είναι κάλεσμα. Κάλεσμα να αγωνιστούμε για μια Παιδεία που δεν ιδιωτικοποιείται και δεν υπονομεύεται, για μια Κοινωνία που στηρίζεται στους πολλούς και όχι στους ισχυρούς, για μια Πολιτεία που σέβεται το Σύνταγμα, τα δικαιώματα και την ελευθερία του λόγου.
Ο αγώνας για Δημοκρατία, Δικαιοσύνη και Ισότητα είναι διαρκής. Και γι’ αυτό το Πολυτεχνείο ζει μέσα σε κάθε φοιτητή που αγωνιά, σε κάθε μαθητή που ελπίζει, σε κάθε πολίτη που απαιτεί. Και μας καλεί. Όχι απλώς να θυμόμαστε, αλλά να συνεχίσουμε. Με ήθος. Με αξίες. Με πίστη ότι η Ιστορία δεν τελειώνει όταν γράφεται, αλλά όταν εγκαταλείπεται.
Γιατί το Πολυτεχνείο ζει, όσο υπάρχουν άνθρωποι που δεν παραιτούνται.
