Τοπικοποίηση, Εγγύτητα και Νίκος Ανδρουλάκης

25 mins read
Γράφει η Ίρις Ζαχμανίδη

Τον τελευταίο χρόνο, έχω μιαν εμμονή με την έννοια τοπικοποίηση. Θες ο covid που περιορίζει τις μετακινήσεις μας, θες η κλιματική αλλαγή που αρχίζει να περιορίζει τα ταξίδια μας λόγω ρύπων, θες η ανάγκη να προσφέρω στην τοπική μου κοινωνία που γνωρίζω (είμαι πιά στην ηλικία που μπορώ αφειδώς να προσφέρω για να δώσω ΤΟ νόημα στη ζωή μου), θες για να συνδεθώ, όλα συγκλίνουν στην εγγύτητα.

Εγγύτητα κατά το βικιλεξικό είναι “το να βρίσκεται κάποιος εγγύς, κοντά, σε μικρή απόσταση.” Η αρχή της εγγύτητας, σύμφωνα με την ιδρυτική συνθήκη της Ευρωπαικής Ένωσης (Συνθήκη του Μάαστριχτ, 1992) ορίζει ότι (άρθρο10, παράγραφος 3): “Κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να συμμετέχει στον δημοκρατικό βίο της Ένωσης. Οι αποφάσεις λαμβάνονται όσο το δυνατόν πιο ανοιχτά και εγγύτερα στους πολίτες.”

Με αυτές τις διαστάσεις της εγγύτητας που αναφέρω, είναι που με συγκίνησε ο Νίκος Ανδρουλάκης στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ (η συνιστώσα μου Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία εύλογα υιοθετεί αυτό τον όρο, καθώς τα μέλη της δεν ανήκουν οργανικά στο ΠΑΣΟΚ.)

Παιδί της Κρήτης ο ίδιος, περήφανος για την ντοπιολαλιά του, χωρίς Χάρβαρντ αλλά με ντόπιο πτυχίο Πολιτικού Μηχανικού και μεταπτυχιακό στα “νέα υλικά και περιβάλλον,” από Γραμματέας της ΠΑΣΠ και του ΠΑΣΟΚ μεταπηδά στην Ευρωβουλή όπου για 8 χρόνια σμιλεύεται στο “όσο πιο ανοιχτά και κοντά στους πολίτες” γίνεται.

Προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι στον α’ γύρο των εκλογών του ΚΙΝΑΛ ο Νίκος κέρδισε 11 απο τις 13 περιφέρειες της χώρας, εξαιρουμένων της Αττικής (νικητής ο Λοβέρδος) και της Δυτικής Ελλάδας (νικητής ο Παπανδρέου). Και σαν εγγυητής πλέον της εγγύτητας, μιλάει για την “αυτοοργάνωση και ανασυγκρότηση του κόμματος από τη βάση σε κάθε πόλη.” Μιλάει για “κόμμα ανοιχτό και σύγχρονο” που θα μπορέσει να αποδώσει “ισχυρά ψηφοδέλτια σε κάθε νομό.”

Σε συνέχεια της “αυτοργάνωσης” (που ήδη κινητοποιεί είμαι σε θέση να γνωρίζω μέλη/φίλους ως προς το πως μπορεί να εκφραστεί αυτή μέσα στις σημερινές τεχνοκοινωνικοπολιτικές συνθήκες), ο νέος Προέδρος εισάγει στο σχεδιασμό του μιαν ακόμη έννοια του “αυτό-“, την έννοια της “αυτοεκπλήρωσης.” Λέει: “Η ανάγκη του κάθε πολίτη στην αυτοεκπλήρωση, σε μια καλή θέση εργασίας, στη δυνατότητα να μεγαλώσει και να σπουδάσει τα παιδιά του στην Ελλάδα, δεν μπορεί να είναι άπιαστο όνειρο για τη νέα γενιά και τους μη προνομιούχους.”

Πρώτη φορά ακούω, ομολογώ, Έλληνα πολιτικό να κάνει λόγο για εκπλήρωση ψυχολογικής ανάγκης όπως αυτήν της αυτοεκπλήρωσης/αυτοπραγμάτωσης, που κατά Maslow αποτελεί την κορωνίδα της κλίμακας των ψυχολογικών αναγκών. “Αυτό που ένας άνθρωπος μπορεί να είναι, πρέπει να είναι. Την ανάγκη αυτή την αποκαλούμε αυτοπραγμάτωση,” κηρύττει ο Abraham Harold Maslow. Ή ακόμη: “Αν σχεδιάζεις να είσαι κάτι το πολύ λιγότερο από αυτό για το οποίο είσαι ικανός, τότε θα είσαι δυστυχισμένος για το υπόλοιπο της ζωής σου”.

Με την αναφορά στην αυτοεκπλήρωση, ο Νίκος Ανδρουλάκης, ερχόμενος κοντά στην έννοια Άνθρωπος πιά, απευθύνεται στην έννοια της πληρότητας, της ευτυχίας. Σε αυτό το pursuit of happiness, την αναζήτηση της ευτυχίας, που σύμφωνα με τη Διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας, αποτελεί αδιαπραγμάτευτο ανθρώπινο δικαίωμα. Πόσο πιό κοντά στον Άνθρωπο Πολίτη πιά ο Νίκος?

Το σύνθημα #mazi της εκστρατείας του Νίκου Ανδρουλάκη είναι αυτή τη στιγμή η ουσία των πραγμάτων στο δρόμο για την ελληνική σοσιαλδημοκρατία: Επιτελικά–επί του τέλους/σκοπού δηλαδή–να μην αποφαίνονται κατευθείαν τα ρετιρέ (όρα σύστημα Μαξίμου σήμερα), αλλά πρώτα η βάση. Εκεί δηλαδή όπου η λειτουργεί η εγγύτητα, και οι ανθρώπινες ανάγκες ξεδιπλώνονται πλήρως. Και όπως ξέρουμε, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει ψηφοφόρους, έχει όμως δυσανάλογα μικρή οργανωμένη βάση. Άρα υπολείπεται σε κοινωνικό input. Επομένως, καλόν αγώνα Κίνημα Αλλαγής. Καλή Επιτυχία.

Facebook Comments

Τελευταία Νέα