Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιος Κούλογλου με άρθρο του στο tvxs απαντά, εριστικά, σε άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη στα ΝΕΑ:
“Η απρέπεια Μητσοτάκη στην εκδήλωση στο Ζάππειο, έχει απασχολήσει και τη συντηρητική παράταξη. Στελέχη της καραμανλικής πτέρυγας θεωρούν «απαράδεκτη» την κίνηση του πρωθυπουργού, να χρησιμοποιήσει την εκδήλωση για τα 40 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη για να κάνει αντιπολίτευση στην αξιωματική αντιπολίτευση. Και μάλιστα μπροστά στους Ευρωπαίους υψηλούς προσκεκλημένους.
Την υπεράσπιση της μητσοτακικής δεξιάς ανέλαβε ο Πρετεντέρης, με ένα άρθρο του στα Νέα με τον τίτλο «Δεδομένα»:
«Η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως και βοηθάει να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις. Η ενωμένη Ευρώπη φτιάχτηκε, οργανώθηκε και αναπτύχθηκε από τρεις πολιτικές οικογένειες. Χριστιανοδημοκράτες, σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθερους. Ουδείς κομουνιστής, λαϊκιστής, αριστερός ριζοσπάστης, ευρωσκεπτικιστής, εθνικιστής, ακροδεξιός ή ακροαριστερός αναφέρεται μεταξύ των «Πατέρων της Ευρώπης». Και ουδείς άλλωστε το έχει διεκδικήσει».
Το κεντρικό κτίριο του Ευρωκοινοβουλίου στις Βρυξέλλες ονομάζεται Αλτιέρο Σπινέλλι, στη μνήμη του κορυφαίου στελέχους της ιταλικής Αριστεράς που θεωρείται ο κατεξοχήν «πατέρας» της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης. Αντιγράφω από τη wikipedia: «Ο Σπινέλλι (31 Αυγούστου 1907-23 Μαΐου 1986) ήταν Ιταλός κομουνιστής πολιτικός, θεωρητικός και Ευρωπαίος φεντεραλιστής, που θεωρείται ως ένας από τους ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Κομουνιστής και αντιφασίστας, μετά από δέκα χρόνια φυλακής επί Μουσολίνι, ο Σπινέλλι εξορίζεται στο νησί Βεντοτένε, μια ιταλική εκδοχή της Γυάρου. Εκεί το 1941, μαζί με 2 συντρόφους του, συντάσσει το «Μανιφέστο για μια ελεύθερη και ενωμένη Ευρώπη». Έχει σημασία ο τόπος και η στιγμή: η Ευρώπη κολυμπάει στο αίμα, ενώ ακόμη δεν έχει στεγνώσει αυτό του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Και ο Σπινέλλι με 2 ακόμη εξόριστους διατυπώνει, στο πίσω μέρος του πακέτου των τσιγάρων, την πιο ρηξικέλευθη ιδέα της εποχής: ότι για να μην πολεμήσουν ξανά μεταξύ τους, πρέπει τα κράτη της Ευρώπης, μόλις τελειώσει ο πόλεμος, να ενωθούν.
Πράγματι, μετά το τέλος του πολέμου, ο Σπινέλλι ξεκινάει μια πραγματική Οδύσσεια για να πείσει πρώτα την ιταλική κυβέρνηση και στη συνέχεια τους Ευρωπαίους ηγέτες για το σχέδιο του. Θεωρεί ότι η « Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα», είναι μεν το πρώτο βήμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης , αλλά πίσω από τις πραγματικές ανάγκες της Γηραιάς Ηπείρου. Οργανώνει μια ιδρυτική συνέλευση της Ευρώπης τη δεκαετία του 50 και το 1970 αναλαμβάνει τη θέση του Επιτρόπου στην Κομισιόν.
Το 1979, στις πρώτες εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο, συμμετέχει ως ανεξάρτητος στη λίστα του Ιταλικού Κομουνιστικού Κόμματος, από το οποίο είχε αποχωρήσει το 1937, διαφωνώντας με τον σταλινισμό. Ως ευρωβουλευτής της αριστεράς παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο τη δεκαετία του 80 στο σχέδιο για την μετατροπή της ΕΟΚ σε Ενωμένη Ευρώπη, μεχρι τον θάνατο του το 1986.
Μάλιστα το 2018, μπροστά στην πολλαπλή, οικονομική και προσφυγική κρίση της ΕΕ, την άνοδο της ακροδεξιάς και το Brexit, ξεκινήσαμε μαζί με άλλους 12 ευρωβουλευτές μια κίνηση για μια δημιουργική επαναπροσέγγιση και επαναφορά των αξιών του Μανιφέστου του Βεντοτένε, με στόχο την ενδυνάμωση της ευρωπαϊκής, ομοσπονδιακής ενοποίησης, με συζητήσεις και εκδηλώσεις. Ανάμεσα στους 13 είναι και η κόρη του, Μπάρμπαρα Σπινέλλι, γνωστή δημοσιογράφος στην Ιταλία, ιδρυτικό στέλεχος της εφημερίδας Republica και εκλεγμένη με το ιταλικό ευρωψηφοδέλτιο «Για μια άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα».
Μετά από όλα αυτά, αφού έχει παρουσιάσει ένα ακόμη «δεδομένο», ότι « η ενωμένη Ευρώπη δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε με ένα διπλό μέτωπο. απέναντι στον «μαύρο ολοκληρωτισμό», κι απέναντι στον «ερυθρό ολοκληρωτισμό», ο Πρετεντέρης αναρωτιέται για το Ζάππειο: « Ποιος διχάζει ποιον; Και γιατί; Κάποιος κυνικός ίσως να διαπίστωνε απλώς το προφανές. Οτι, καλώς ή κακώς και με όλα τα στραβά του, ο Μητσοτάκης είναι μέλος της (ευρωπαϊκής) οικογένειας. Ενώ, καλώς ή κακώς και με όλα τα σωστά του, ο Τσίπρας δεν είναι».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στη δημιουργία της ΕΕ έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο φωτισμένοι άνθρωποι από όλες τις δημοκρατικές πολιτικές παρατάξεις, φυσικά και της μη εθνικιστικής, ευρωπαϊκής δεξιάς, με κορυφαία φιγούρα την αξέχαστη Σιμόν Βέιλ. Αλλά η συνεργασία και η αλληλεγγύη, το ξεπέρασμα των συνόρων και ο τερματισμός των πολέμων είναι κατεξοχήν ιδέες των προοδευτικών ανθρώπων και της δημοκρατικής αριστεράς.
