Ο διευθυντής της εφημερίδας “Καθημερινή” Αλέξης Παπαχελάς κρούει κώδωνα κινδύνου στην κυβέρνηση για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα και οι οποίες απαιτούν συγκρούσεις.
“Αν όχι τώρα πότε;” είναι το ερώτημα που θέτει καλώντας την κυβέρνηση να προχωρήσει γρήγορα και αποφασιστικά σε ρήξεις.
Το άρθρο του Αλ. Παπαχελά:
Η προεκλογική περίοδος ήταν μακρά, και εξαντλητική. Αρχισε ουσιαστικά τον Ιανουάριο και τέλειωσε έξι μήνες μετά. Η κόπωση των κυβερνητικών επιτελών και στελεχών είναι δεδομένη και εύλογη. Σε μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα δεν υπάρχει η πολυτέλεια μιας ομάδας που ετοιμάζει το πρόγραμμα της επόμενης τετραετίας και μιας που «τρέχει» την προεκλογική καμπάνια. Ολοι τα κάνουν όλα.
Το ζήτημα είναι πως η χώρα χρειάζεται μεγάλες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες δεν μπορούν να περιμένουν. Γιατί αν δεν γίνουν τώρα, πότε θα γίνουν; Η Ελλάδα έχει έναν πρωθυπουργό που γνωρίζει τα ζητήματα σε βάθος και, μαζί με μια στενή ομάδα, πιστεύει στην ανάγκη των μεταρρυθμίσεων. Ο κ. Μητσοτάκης πέτυχε έναν εκλογικό θρίαμβο και δεν έχει αντίπαλο, ούτε εντός ούτε εκτός Ν.Δ. Είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Πιο ιδανική στιγμή για να γίνουν μερικές γενναίες τομές δεν θα βρεθεί.
Από τις προγραμματικές δηλώσεις και το πρώτο διάστημα της κυβέρνησης ξεχώρισε η πρωτοβουλία για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Ναι, αυτή ήταν μια σημαντική εξαγγελία με μεταρρυθμιστικό πρόσημο. Στους υπόλοιπους τομείς όμως ακούστηκαν αποσπασματικές εξαγγελίες, ενίοτε μπαλώματα και πάντως έλειπε ένα πλήρες, απτό και καλά σχεδιασμένο αφήγημα. Υπάρχουν προφανώς άπειροι τομείς που απαιτούν άμεσες και ρηξικέλευθες αποφάσεις: η Δικαιοσύνη, η προστασία του περιβάλλοντος, η ανώτατη παιδεία πέραν του άρθρου 16, ο καλύτερος σχεδιασμός του τουρισμού, η υγεία, η δημόσια ασφάλεια, οι Ενοπλες Δυνάμεις που θα υποδεχθούν μια νέα γενιά εξοπλισμών με δομές του 20ού αιώνα. Κανείς από αυτούς τους τομείς δεν σηκώνει «ήπια προσαρμογή». Ούτε τα προβλήματα λύνονται με μια ΠΝΠ ή έναν ανεφάρμοστο νόμο.
Ο πρωθυπουργός ορθώς επενδύει στην αντιμετώπιση των ανισοτήτων αλλά και των μισθολογικών αδικιών σε ορισμένους τομείς του Δημοσίου. Η ανάπτυξη πρέπει να αφορά όλους και να μην αφήνει κανέναν πίσω. Καθώς όμως αφήνουμε την προεκλογική περίοδο πίσω μας, έρχεται η ώρα αποφάσεων, οι οποίες θα απαιτήσουν συγκρούσεις και δεν θα είναι απαραίτητα δημοφιλείς σε όλους. Χωρίς αυτές θα περάσουμε μερικά χρόνια ευμάρειας, αλλά με τον πρώτο «σεισμό» θα νιώσουμε πόσο σαθρά είναι τα θεμέλια. Χρειαζόμαστε μεταρρυθμίσεις. Και –το ξαναλέμε– αν δεν γίνουν τώρα, πότε θα γίνουν;
