Συνέντευξη στο bovary.gr παραχώρησε η δημοσιογράφος Όλγα Τρέμη και μίλησε για τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις.
Αναφερόμενη στα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ είπε μεταξύ άλλων:
«Έπαιξε ρόλο η αποχώρηση Τσίπρα. Υπάρχει η γνωστή ατάκα ΣΥΡΙΖΑ=Τσίπρας και Τσίπρας=ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα όταν την είπαν στον ίδιο για να τον προκαλέσουν, είπε το περίφημο, “γίνεται σκορδαλιά χωρίς σκόρδο;”. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο συλλογικό υποσυνείδητο και του ακροατηρίου του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ευρύτερου εκλογικού σώματος είχε γίνει μια ταύτιση. Αρα η αποχώρηση του Τσίπρα προκάλεσε τεράστιο σοκ. Αναμφίβολα. Τώρα η συνέχεια δεν έχει να κάνει μόνο με την αποχώρησή του. Εχει να κάνει και μ΄όλα όσα μεσολάβησαν εντέλει και όσα εξακολουθούν να γίνονται, τώρα που μιλάμε».
Στην ερώτηση αν την εξέπληξε ο Κασσελάκης είπε:
«Εμένα μ΄εξέπληξε ελαφρώς, υπό την έννοια ότι δεν είχα καθαρό στο μυαλό μου το τι ακριβώς γίνεται στην κοινωνία. Κι αυτό μ΄έναν τρόπο δείχνει ότι τελικά εμείς -δημοσιογράφοι αλλά και πολιτικοί, σε μεγάλο βαθμό νομίζω, δεν πιάνουμε τα μηνύματα της κοινωνίας εδώ και καιρό. Κι όχι μόνο δεν τα κατανοούμε, αλλά -κι αυτό είναι μια γενική παρατήρηση, νομίζω ότι στεκόμαστε και εχθρικά. Γιατί; Γιατί είναι έξω απ΄την ταξινόμηση την οποία έχουμε κάνει στο μυαλό μας και η οποία μας βολεύει γιατί έχουμε τη ρετσέτα, αλλά και μας δημιουργεί μια ασφάλεια ότι το΄χουμε, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι πια. Διότι τα πράγματα γίνονται στην κόψη του ξυραφιού.
«Κι επειδή είπαμε για φαινόμενα παρακμής, τέτοιες περιόδους οι μετασχηματισμοί στην κοινωνία είναι έντονοι και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει προς ποια κατεύθυνση θα κινηθούν, που θα καταλήξουν. Είναι εμφανές ότι ο κόσμος φεύγει και κάνει στροφή στην αντισυστημικότητα. Για ποιο λόγο; Ποια στοιχεία τον αποθαρρύνουν; Νομίζω ότι είναι το έλλειμμα ηγεσίας και το έλλειμμα ενσυναίσθησης, απ΄την πλευρά των συστημικών κομμάτων. Κι αυτό, ως γενική παρατήρηση, δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα: Η εποχή μας είναι κοντή σε ό,τι αφορά στο θέμα των ηγεσιών, αρχής γενομένης απ΄την Ευρώπη. Κι αυτό δεν βοηθάει ν΄ανοίγουν οι ορίζοντες. Και επικεντρώνεται η προσοχή στην αντιμετώπιση και στην επίλυση τρεχόντων πρακτικών προβλημάτων. Κάτι που βεβαίως είναι αναγκαίο, επιβεβλημένο και πλήρως δικαιολογημένο, διότι μας πνίγουν ενώ υπάρχει μια αρκετά μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας που όχι απλώς την πνίγουν, αλλά τη διαλύουν. Απ΄την άλλη όμως χάνουμε ένα μεγάλο κομμάτι που θα μπορούσε να μας πάει μπροστά, που είναι το όραμα, η ελπίδα, η προσήλωση σε αξιακά ζητήματα. Τέτοιου είδους δηλαδή πράγματα τα οποία έχουν σταδιακά εκλείψει, ιδιαίτερα μετά το ΄19».
Όταν ρωτήθηκε αν ο Στέφανος Κασσελάκης έχει πολιτικό μέλλον ανέφερε:
«Θεωρώ ότι δεν είναι τελειωμένη ιστορία ο Κασσελάκης, τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Δεν θα μ΄εξέπληττε καθόλου ένα αποτέλεσμα που δεν είναι απολύτως συμβατό με τις προσδοκίες εκείνων οι οποίοι θεώρησαν με πολύ ισχυρά επιχειρήματα -τα οποία και δεν απορρίπτω, ότι θα πρέπει ν΄αλλάξουν».
Για τον ρόλο του Αλέξη Τσίπρα και αν θα επανέλθει είπε:
«Εάν δεν παίζει ο ίδιος, παίζει στο μυαλό των υπολοίπων. Όπως στον Μπέκετ ο Γκοντό δεν έρχεται ποτέ, έτσι και στον ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν να βλέπουν πολύ Μπέκετ ως προς την προσδοκία για επάνοδο Τσίπρα. Νομίζω ότι υπάρχει στο μυαλό μιας μεγάλης μερίδας στελεχών του κόμματος. Θεωρούν ότι θα επιλύσει τα προβλήματα που προέκυψαν απ΄την αποχώρησή του απ΄την ηγεσία και επίσης πιστεύουν, αν καταλαβαίνω καλά, ότι θα μπορούσε να παίξει σημαντικό ρόλο σε μία διαδικασία ανασύνθεσης της κεντροαριστεράς -μια προσωπικότητα που θα εγγυάτο ενδεχομένως ένα πιο δυναμικό αποτέλεσμα ενός τέτοιου εγχειρήματος. Αυτό υπάρχει ως σκεπτικό στο μυαλό τους και έχει και κάποια βάση».
«Εγώ πιστεύω ότι μπορεί να επανέλθει, αλλά όχι άμεσα. Αυτή την στιγμή βρισκόμαστε σε μια περιδίνηση που δεν έχει ολοκληρωθεί. Δεν έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο και αναφέρομαι και στους δύο χώρους -ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ. Θα πρέπει πρώτα να ολοκληρωθεί ο κύκλος των δύο εσωκομματικών διαδικασιών, να περάσει και κανένα εξάμηνο για να δούμε πώς καταλήγουν τα πράγματα στους συγκεκριμένους χώρους και συνολικότερα στο πολιτικό σύστημα, γιατί αυτά είναι αλληλοεπηρεαζόμενα. Και να δούμε πόσες τελικά θα είναι οι υποψηφιότητες. Δεν είναι το μέγεθος του χώρου που προκαλεί τις πολλές υποψηφιότητες. Είναι η αίσθηση ή η ψευδαίσθηση του “γιατί εκείνος και όχι εγώ”. Γιατί όλα σήμερα είναι κοντά».
Πηγή: bovary.gr
