Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η πολιτική αντιπαράθεση δεν πρέπει να γίνεται με οικογενειακούς όρους. Με άλλα λόγια, πατεράδες μητέρες, σύζυγοι, αδέρφια και παιδιά πρέπει να μένουν έξω από την πολιτική συζήτηση, εκτός, φυσικά, αν έχουν κάνει ως πολίτες κάποια παρανομία ή παρατυπία, οπότε και αυτοί θα υποστούν τη βάσανο της κριτικής, όπως όλοι.
Με αφορμή, πάντως, την ανάρτηση του πρωθυπουργού για τον πατέρα του και το τι έκανε την περίοδο της Χούντας, καλό είναι να πούμε ορισμένα πράγματα. Αρχικά, καλά έκανε ο πρωθυπουργός και υπερασπίστηκε τη μνήμη του πατέρα του, εφόσον θεώρησε ότι θίγεται, αν και ποτέ ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αναφέρθηκε ονομαστικά σε αυτόν. Εφόσον, όμως, η ιστορία αυτή σέρνεται, ορθώς απάντησε ο πρωθυπουργός και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.
Από την άλλη, ο κ. Τσίπρας δεν είναι αυτός που τόσες φορές έχει βάλει στο στόχαστρο τον πατέρα του Κυριάκου Μητσοτάκη; Και χθες, όταν ανασκάλευσε τις κατηγορίες του Αριστείδη Αλαφούζου προ τριακονταετίας για να υπαινιχθεί ότι ο «Επίτιμος» ζητούσε μίζες, ήταν εν ζωή για να του απαντήσει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης; Ή, όταν τόσο το Μαξίμου όσο και φιλικά ΜΜΕ στην κυβέρνηση έχουν βάλει στο στόχαστρο τη Μαρέβα Μητσοτάκη- επειδή τίποτε μεμπτόν δεν βρέθηκε για τον Κυριάκο Μητσοτάκη- είναι ηθικό και αποδεκτό;
Ο πρωθυπουργός, λοιπόν, για να το κλείσουμε είχε, έχει και θα έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπιστεί τον πατέρα του, τον θείο του, τη θεία του και όποιον άλλον θέλει. Είναι ο ίδιος και οι συνεργάτες του, όμως, που σε άλλες περιπτώσεις έχουν πρωτοστατήσει σε προσωπικές επιθέσεις στον κ. Μητσοτάκη. Τι είναι, πέρα από προσωπική επίθεση, δηλαδή η μομφή ότι οικογένεια Μητσοτάκη έγινε «ζάμπλουτη» μέσα από την ενασχόληση με την πολιτική;
Γι’ αυτό, ας συνεννοηθούμε καθολικά. Ας μείνουν τα γυναικόπαιδα έξω από την πολιτική αντιπαράθεση, εν έτει 2019, μπας και συζητήσουμε σοβαρά και επί της ουσίας στη χώρα. Αλλά, όταν λέμε έξω, εννοούμε έξω. Δεν μπορεί αυτοί που καμώνονται τους κήνσορες της ηθικής μετά να τη βγαίνουν «από αριστερά».
Ο εξ απορρήτων
