Στην καταδίκη του Πάνου Καμμένου για τις συκοφαντίες του σε βάρος του Αντρίκου Παπανδρέου αναφέρεται στο άρθρο του στα ΝΕΑ ο Γιάννης Πρετεντέρης.
Το άρθρο του Γ. Πρετεντέρη
Η τελευταία (που μάλλον δεν θα είναι τελευταία…) καταδίκη του Π. Καμμένου για την υπόθεση των CDS είναι ένα είδος ρέκβιεμ.
Ρέκβιεμ για μια μούφα.
Να θυμίσω ότι το ένδοξο 2011 ο Καμμένος (ως βουλευτής της ΝΔ ακόμη…) μας είχε ζαλίσει τον έρωτα με τα CDS που υποτίθεται ενέπλεκαν την οικογένεια Παπανδρέου σε μια ακατάληπτη συναλλαγή – την οποία μόνο το λαμπρό μυαλό του Καμμένου είχε καταφέρει να ξεδιαλύνει.
Το παραμύθι είχε και δράκο. Αφού οι τότε οικονομικοί εισαγγελείς Πεπόνης και Μουζακίτης πήραν σοβαρά τον Καμμένο και έκαναν έρευνα για τα CDS.
Ερευνούσαν μάλιστα και για την… ΕΛΣΤΑΤ που ήταν η άλλη μούφα της μόδας επειδή κάποιοι άλλοι διαταραγμένοι της ίδιας παρέας κατηγορούσαν τη στατιστική υπηρεσία για το Μνημόνιο.
Από κοντά κι η εφημερίδα «Δημοκρατία», το «Χωνί», ίσως και κάποιοι άλλοι που μου διαφεύγουν.
Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτα με τον τότε ευρωβουλευτή Χουντή κι ύστερα (μετά τις εκλογές του 2012) με τον τότε βουλευτή Παπαδημούλη. Μιλούσαν μάλιστα για εξεταστικές επιτροπές.
Πάνω στην κακοήθεια της μούφας χτίστηκαν καριέρες. Πολιτικές, δικαστικές, δημοσιογραφικές. Και στήθηκε η κακόγουστη μπίζνα «να φύγετε εσείς, να έλθουμε εμείς».
Διότι η κατάληξη είναι πλέον γνωστή. Τα CDS, η ΕΛΣΤΑΤ και πολλά άλλα αποδείχτηκαν κατασκευές του κερατά.
Ο Καμμένος ηγήθηκε κόμματος κι έγινε υπουργός πριν τον μαυρίσουν στις κάλπες κι αρχίσει να βρέχει καταδίκες. Οι δημοσιογραφικοί αβανταδόροι διώκονται πλέον και για σειρά άλλων υποθέσεων.
Του ΣΥΡΙΖΑ του καλάρεσαν οι εισαγγελείς και το έκανε επάγγελμα από το ΚΕΕΛΠΝΟ έως τη Novartis. Ακόμη αδειάζουν τους σκελετούς από τα ντουλάπια του.
Ο Μπίστης που δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα (διότι διαφορετικά η δημοκρατική ψυχή του θα αγανακτούσε…) ανακυκλώθηκε μαζί με τους σκελετούς στον ΣΥΡΙΖΑ και ο Παπαδημούλης στο real estate.
Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, έλεγε ο Βαγγέλης Βενιζέλος.
Θα δεχτώ ότι δεν είναι η στιγμή να λύσουμε τους λογαριασμούς μιας ολόκληρης δεκαετίας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως λογαριασμοί δεν υπάρχουν, έστω και άλυτοι.
Θα δεχτώ επίσης ότι οι αθλιότητες του παρελθόντος δεν μπορεί να υπονομεύουν εσαεί το μέλλον. Οχι επειδή επιβάλλεται λήθη (προς Θεού!), αλλά επειδή η ζωή προχωράει μπροστά.
Μόνο που το ρέκβιεμ της αθλιότητας θα το ευχαριστηθούμε. Δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει στα ψιλά, ούτε στα ψιθυριστά.
Και με την ευκαιρία. Τι γίνεται άραγε η δικογραφία Καλογρίτσα – Παππά; Από τον Ιούλιο κι ακόμη να τη στείλει «αμελλητί» ο εισαγγελέας στη Βουλή.
Οχι τίποτε άλλο, αλλά ακολουθούν κι άλλες δικογραφίες και θα μπλέξουμε.
