Μετά το σίριαλ με την Φώφη Γεννηματά περί κομμωτηρίων και την ανταπάντηση για παπαγάλους, ο Πρετεντέρης επανέρχεται και με καυστικό τρόπο σχολιάζει όσα συμβαίνουν στο ΚΙΝΑΛ.
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το άρθρο του στο Βήμα:
Έχω την αίσθηση ότι η ηγέτιδα ομάδα του κιναλ ζει τον τελευταίο καιρό με μία ακατανόητη ανησυχία: φοβάται ότι ο κάποιος θέλει να τους διαλύσει. Απλώς κάθε φορά ο ύποπτος που μεθοδεύει τη διάλυση είναι διαφορετικός. Φυσικά η θεωρία ότι κάποιοι επιβουλεύονται ένα κόμμα που βρίσκεται σε αδυναμία είναι τόσο παλιά όσο και το κομματικό φαινόμενο. Και το ΚΙΝΑΛ δεν σκίζει στις δημοσκοπήσεις.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως δεν βλέπω ποιος μπορεί να έχει το ενδιαφέρον, το συμφέρον ή την ευκαιρία να μεθοδεύσει τέτοια σχέδια. Αντιθέτως το κέντρο αποτελεί πάντα μία χρήσιμη δύναμη στις δημοκρατίες στο μέτρο που αποτρέπει τις πολώσεις, διευκολύνει τις συνεννοήσεις και ενθαρρύνει τις συγκλίσεις.
Υπό αυτή την έννοια για κάθε λογικό άνθρωπο ένα αυτόνομο μετριοπαθές και μεταρρυθμιστικό Κέντρο (ή ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ ή όπως θέλετε πείτε το…) δεν είναι μόνο επιθυμητό. Είναι και αναγκαίο.
Η ωμή αλήθεια λοιπόν είναι ότι κανείς δεν απειλεί πραγματικά το ΚΙΝΑΛ και ότι το ΚΙΝΑΛ μπορεί να κινδυνεύσει μόνο από τον εαυτό του η διάσπαση του 2015 παραλίγο να οδηγήσει την παράταξη εκτός Βουλής.
Έτσι και τώρα. Το μόνο φάντασμα που πλανιέται πάνω από το ΚΙΝΑΛ, είναι το ΚΙΝΑΛ το ίδιο. Αν θέλει να επιβιώσει και να αβγατίσει είναι καταδικασμένο να ζήσει αυτόνομο, ενωμένο και (συνεπώς) με διακριτές αποστάσεις από τη ΝΔ και από το ΣΥΡΙΖΑ – ακόμη και αν σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις οι ψηφοφόροι του τοποθετούνται πιο κοντά στη σημερινή κυβερνητική πολιτική. Η εξίσωση μοιάζει προφανής. Η αυτονομία και οι διακριτές αποστάσεις είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ενότητα. Διαφορετικά οι αποκλίσεις θα πάρουν το πάνω χέρι και θα πιαστούν μαλλί με μαλλί.
Αυτονομία όμως δεν σημαίνει ισαπόσταση. Ενίοτε θα συμφωνήσουν με τη ΝΔ, κάπου μπορεί να συμπέσουν με το ΣΥΡΙΖΑ αλλού θα είναι μόνοι τους. Αλλά πάντα κατά τη δική τους κυρίαρχη αντίληψη και επιλογή. Αυτό είναι το υγιές παιχνίδι μιας υγιούς δημοκρατίας. Στην οποία δεν υπάρχουν «φυσικοί σύμμαχοι» ούτε «μόνιμοι συνέταιροι» ούτε «αιώνιοι εχθροί».
Ένα τέτοιο ΚΙΝΑΛ κανείς δεν μπορεί να το διαλύσει ούτε καν να το απειλήσει. Τα υπόλοιπα θα τα βρουν μόνοι τους και με τον τρόπο τους. Με μεγαλύτερη ευκολία και μάλιστα αν πάψουν να ζουν με εφιάλτες και φαντάσματα
