Οι δικαστές του ειδικού δικαστηρίου, εκτός από όσα αναφέρουν για τα έργα και ημέρες του καταδικασμένου Νίκου Παππά, αναφέρονται και σε διάφορα άλλα περιστατικά, τα οποία και ενδιαφέρον έχουν και βοηθούν να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα για το σύστημα που εξουσιάζει τον τραπεζικό κλάδο.
Γράφουν λοιπόν χαρακτηριστικά οι δικαστές, για την τράπεζα Αττικής: «Ο Νίκος Παππάς παρενέβη στην τράπεζα Αττικής προκειμένου όλως εσπευσμένα να ολοκληρωθεί η διεκπεραίωση των τραπεζικών διαδικασιών εντός ελάχιστων ωρών με ταχύτητα η οποία υπερβαίνει τις δυνατότητες και του πλέον επιμελούς τραπεζικού υπαλλήλου και να εκδοθεί η επίμαχη εγγυητική επιστολή ώστε να κατατεθεί εντός της προκαθορισμένης προθεσμίας. Η καθοριστική παρέμβαση του Νίκου Παππά για την έγκαιρη πίστωση των χρημάτων και την ταχύτατη διεκπεραίωση των τραπεζικών διαδικασιών ώστε να καταστεί εφικτή η έκδοση της επίμαχης εγγυητικής επιστολής επιβεβαιώνει τη μεσολάβηση και το συντονιστικό ρόλο του Νίκου Παππά. (…) Όλα τα ανωτέρω περιστατικά ενισχύουν κατά τρόπο μη επιδέχονται οποιασδήποτε αμφιβολίας την κρίση ότι εικονικώς και μόνον καταρτίστηκε η συγκεκριμένη συμφωνία υπεργολαβίας και από το περιεχόμενο της σύμβασης μόλις δύο σελίδες το οποίο δεν συνάδει έστω και με έργο μικρής αξίας, πολλώ μάλλον όταν αφορά σε δήθεν εκτέλεση ηλεκτρομηχανολογικών εργασιών σε Εμπορικό κέντρο στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αξίας 45 εκατομμυρίων δολαρίων».
Μπορεί η χώρα μας να κομπάζει ότι έχει κάνει άλματα στο θέμα της εταιρικής διακυβέρνησης. Ωστόσο δεν μοιάζει να απασχολεί κανέναν η πειθήνια στάση της τότε διοίκησης της τράπεζας και όλων των λοιπών εμπλεκόμενων, απέναντι στον (σύμφωνα με την άποψη των δικαστών) υπερυπουργό, ο οποίος ήταν κυριολεκτικά κράτος εν κράτει.
Και φυσικά δεν υπήρξε έκτοτε καμία αντίδραση από την αρμόδια εποπτεύουσα αρχή, την Τράπεζα της Ελλάδας. Θεωρητικά, ο Γιάννης Στουρνάρας ήταν σε πόλεμο με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (κάποιοι μάλιστα τη χαρακτήριζαν καθεστώς). Ο λαλίστατος κος Στουρνάρας όμως, δεν είχε ούτε μια κουβέντα να πει για όσα ακραία συνέβαιναν κάτω από τη μύτη του. Το να μην τα είχε πάρει χαμπάρι, δεν μπορεί να ισχύει. Ήταν η μόνη τράπεζα της οποίας είχε την πλήρη εποπτεία. Επίσης διατηρούσε άριστες σχέσεις με μέρος της διοίκησης. Μάλιστα οι άριστες αυτές σχέσεις προϋπήρχαν της τοποθέτησης των στελεχών στην τράπεζα και προφανώς συνεχίστηκαν και μετά την αποχώρησή τους.
