Ο Economist αναφέρεται στη συμφωνία του 2018 για το χρέος, με την οποία επιμηκύνθηκαν ορισμένα δάνεια της Ελλάδας και υπήρξε κάποια ελάφρυνση στα επιτόκια.
Με αντάλλαγμα όμως τη συνέχιση των μεταρρυθμίσεων και δρακόντειους δημοσιονομικούς στόχους, όπως πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ ετησίως έως το 2022 και 2,2% κατά μέσον όρο έως το 2060. «Το ότι αυτοί οι στόχοι είναι εξωπραγματικοί αποτελεί κοινό μυστικό», αναφέρει το άρθρο. «Όπως τονίζει το ΔΝΤ, θα χρειαστεί τελικά πραγματική ελάφρυνση χρέους και καθώς η οικονομία είναι ακόμη συμπιεσμένη, υπάρχει ισχυρό επιχείρημα για κάποια δημοσιονομική χαλάρωση τώρα», συμπληρώνει.
«Οι τιμωρητικοί όροι της συμφωνίας του 2018 αντανακλούν μία δυσπιστία. Οι πολιτικοί του Βορρά δεν θα μπορούσαν να πουλήσουν μία συμφωνία στις πατρίδες τους, η οποία θα φαινόταν ότι άφηναν την Ελλάδα να τη γλιτώσει», επισημαίνει το άρθρο. «Από την πλευρά της, η Ελλάδα απέφυγε τις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες για να μπορέσει να αναπτυχθεί αρκετά γρήγορα ώστε να συγκλίνει με την υπόλοιπη Ευρωζώνη. Η προηγούμενη κυβέρνηση, υπό τον ΣΥΡΙΖΑ, πέτυχε τους δημοσιονομικούς στόχους της αλλά παραμέλησε τις μεταρρυθμίσεις», συνεχίζει και προσθέτει: «Υπάρχει διέξοδος. Όταν οι Έλληνες ψήφισαν τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος κινήθηκε σε μία μεταρρυθμιστική πλατφόρμα, γύρισαν την πλάτη τους στον λαϊκισμό. Οι πιστωτές πρέπει να εκλάβουν αυτό ως μία ένδειξη καλής πίστης. Θα πρέπει επίσης να θέσουν έναν νέο στόχο – ότι, σε αντάλλαγμα για τις μεταρρυθμίσεις, η Ελλάδα πρέπει να λάβει μία απομείωση του χρέους της που είναι αρκετά μεγάλη για να επιτρέψει τη βιώσιμη εξυπηρέτηση του χρέους της χωρίς να έχει πρωτογενές πλεόνασμα. Κατά την περίοδο αυτή, με την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα περνά τα ορόσημα των μεταρρυθμίσεων, οι στόχοι της για το δημοσιονομικό πλεόνασμα πρέπει σταδιακά να χαλαρώνουν. Ως χειρονομία καλής θέλησης, η ΕΕ θα μπορούσε εν τω μεταξύ να αποδεσμεύει πάνω από 1 δισ. ευρώ από κέρδη από το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων για να δώσει στην Ελλάδα πρόσθετο δημοσιονομικό χώρο».
