Δε βγάζει λαγούς απ’ την τραγιάσκα αλλά μπορεί να πείθει τους ανθρώπους για τα πάντα και τα αντίθετά τους. Πρόκειται για ένα φαινόμενο. Ήταν στη ΔΕΘ του 2016 όταν ο πρωθυπουργός αδυνατώντας να υλοποιήσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης έπιασε το νήμα από εκεί που το είχε αφήσει το καλοκαίρι του 2014 ο Αντώνης Σαμαράς.
Έχοντας ήδη αγαπήσει τους ευρωπαίους, ο Αλέξης δεν ονειρεύονταν πλέον νταούλια και δημιουργικές ασάφειες αλλά την περιβόητη ποσοτική χαλάρωση. Αυτό που οι φρέσκο-μυημένοι στον καπιταλισμό υπουργοί του αποκαλούσαν Κίου-Ι, με την ντοπιολαλιά του ο καθείς. Με απλά λόγια, ο Ντράγκι έραινε με χρήμα τη γηραιά ήπειρο και ο Τσίπρας δεν μπορούσε να μένει στην απ’ έξω.
Οι προϋποθέσεις για την ένταξη όμως δεν ήταν απλές. Ο καιρός περνούσε και ο Πρωθυπουργός επέμενε, έχοντας μετατρέψει το QE (Quantitative Easing, ήτοι την τεχνητή μείωση των επιτοκίων μέσω της αγοράς ομολόγων από την κεντρική Τράπεζα) σε ορόσημο για την επιτυχή πορεία της χώρας. Τον Φεβρουάριο του 2017 σχεδόν μάλωσε τα στελέχη του κόμματος (και πολλούς υπουργούς του) επιμένοντας στην ανάγκη ολοκλήρωσης της αξιολόγησης και της ένταξης της χώρας στο QE. Κάτι που δεν συνέβη ποτέ.
Μετά από παλινωδίες και μήνες καθυστερήσεων, η αξιολόγηση έκλεισε αλλά το timing είναι το πάν στην οικονομία. Η χώρα έχασε την ευκαιρία να πετύχει μια συμφωνία για το χρέος και μαζί την ποσοτική χαλάρωση. Ο Αλέξης ούτε τότε πτοήθηκε. με ταχυδακτυλουργικό τρόπο έπεισε όλους αυτούς που μας έκαναν μάθημα για το πόσο σημαντικό είναι το QE, περί του αντιθέτου.
Ήδη από τον Φλεβάρη (sic), όταν δηλαδή ο Πρωθυπουργός μάλωνε τα κομματικά του στελέχη και τους εξηγούσε τις αρετές του QE, έβγαλε παγανιά τον πιστό του Βερναρδάκη να υποστηρίξει τα ακριβώς αντίθετα και να προετοιμάσει το έδαφος. “Η ποσοτική χαλάρωση αυτήν τη στιγμή είναι ένα δευτερεύον ζήτημα. Δεν σημαίνει ότι αν δεν μπούμε τον Μάρτιο δεν υπάρχει ζωή μετά από αυτό” δήλωνε χωρίς καμία περιστροφή ο Βερναρδάκης μιλώντας στα ΜΜΕ (REAL FM 2/2017).
Σχεδόν δέκα μήνες αργότερα, ο Πρωθυπουργός έκανε μισή στροφή σε σχέση με τις παλαιότερες θέσεις του. “Θεωρώ ότι θα ενταχθούμε στο πρόγραμμα (ποσοτικής χαλάρωσης), αλλά δεν είναι τόσο κρίσιμης σημασίας για εμάς, όπως πιστεύαμε πριν”, δήλωνε στο CNBC τον Δεκέμβρη του 2017. Τελικά το πρόγραμμα το χάσαμε αλλά ο Πρωθυπουργός έπεισε τους πάντες ότι έχασε η Βενετιά βελόνι. Στελέχη του κόμματος, εναρμονισμένα με τη νέα γραμμή υποστήριζαν σχεδόν ότι δεν το θέλαμε κιόλας για να μην τους έχουμε υποχρέωση. Το αποτέλεσμα ήταν να παραμένουν μέχρι σήμερα υψηλά τα επιτόκια, κάνοντας την έξοδο στις αγορές να μοιάζει με γιουρούσι και το spread με το γερμανικό δεκαετές να είναι μεγαλύτερο από την εποχή που “μπαίναμε στα μνημόνια”.
Η χθεσινή απόφαση του Eurogroup να μην δώσει το σχεδόν ένα δισεκατομμύριο από τα κέρδη των κεντρικών τραπεζών που αγόρασαν ελληνικά ομόλογα, υποβαθμίστηκε με παρόμοιο τρόπο από την Κυβέρνηση. “Θα τα πάρουμε σύντομα” ήταν η πρώτη διαρροή, “άλλωστε έχουμε το μαξιλάρι”. Στην Κυβέρνηση καμώνονται ότι χειρίζονται τα πάντα με απόλυτη ψυχραιμία.
Στην πραγματικότητα κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και πορεύονται με ότι έχουν. Επιμένουν στις αρλούμπες που σκαρφίζονται και όταν αποδεικνύονται λάθος οι προβλέψεις και οι επιλογές τους, απλώς τα φορτώνουν στην συγκυρία, στους κακούς ευρωπαίους, στα βορθοκάναλα και φυσικά στον Μητσοτάκη που έχει σκοπό της ζωής του να καταστρέψει τη χώρα και τον Ελληνισμό.
Όντως η χώρα δεν έχει άμεσες χρηματοδοτικές ανάγκες που να επιβάλλουν την άμεση εκταμίευση του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ (970 εκατ. για την ακρίβεια). όμως είναι αδύνατον να μην καταλαβαίνει ο Τσακαλώτος, ο Χουλιαράκης και ο Δραγασάκης τη σημασία μιας τέτοιας αρνητικής απόφασης. Και αν δεν την καταλαβαίνουν, οι νέες τους αγαπημένες -οι αγορές- είναι εδώ για να τους το θυμίζουν.
Η έκδοση που έκαναν άρον άρον την περασμένη εβδομάδα έγινε με τις αποδόσεις να κινούνται πέριξ του 3,6%. Χθες, αμέσως μετά την αρνητική απόφαση εκτινάχθηκαν πάνω από το 3,9%. Οι αγορές σταθμίζουν τον κίνδυνο για το τραπεζικό σύστημα που ούτως ή άλλως κινείται επί ξυρού ακμής. Μια τέτοια απόφαση τεντώνει τα νεύρα των ψύχραιμων επενδυτών και προοιωνίζει άσχημες εξελίξεις.
Τα μόνα νεύρα που δεν δείχνουν να τεντώνονται είναι αυτά του Πρωθυπουργού. έχει χάσει τέσσερα χρόνια ισχυρής ανάπτυξης και επιμένει απλώς να συγκρίνει το επιτόκιο -ως απόλυτο νούμερο- με το οποίο δανείστηκε η χώρα μετά από 10 χρόνια αιματηρής λιτότητας.
Ακόμη και αν συμβεί κάτι ακραίο και τελικά δεν το πάρουμε το ένα δισεκατομμύριο των κεντρικών τραπεζών, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να πει απλώς ότι δεν το χρειαζόμασταν και γι’ αυτό δεν το πήραμε. Για να μην τους έχουμε καμία ανάγκη.
