Το ελληνικό Me Too που ευτυχώς ξεκίνησε και συνεχίζεται με πάταγο, οδηγώντας στο κοινωνικό και επαγγελματικό περιθώριο τους θύτες και δίνοντας μια έστω και μικρή αίσθηση δικαίωσης στα θύματα, είναι ένα πρώτο μεγάλο βήμα για κάθαρση στο χώρο του θεάτρου, του αθλητισμού, των ΜΜΕ και όπου αλλού είναι διαδεδομένα φαινόμενα σεξουαλικής παρενόχλησης, βίας και εργασιακού εκφοβισμού.
Οι καταγγελίες πέφτουν βροχή – οι περισσότερες δείχνουν βάσιμες και κάποιες μοιάζουν με γροθιά στο στομάχι. Στο βαθμό που είναι σοβαρές και ειλικρινείς πρέπει να συνεχιστούν χωρίς επιφυλάξεις. Η περιθωριοποίηση των θυτών και η δικαίωση των θυμάτων είναι το πρώτο θετικό αποτέλεσμα. Υπάρχει όμως κάτι ακόμη πιο σημαντικό. Ο φόβος των επίδοξων θυτών για το διασυρμό που τους περιμένει και το κίνητρο για τα επίδοξα θύματα να μη φοβηθούν, να μη ντραπούν, να μη σιωπήσουν.
Ευκαιρίας δοθείσης, όμως, την ώρα που τα θύματα μιλάνε και καταγγέλουν, κάνουν την εμφάνιση τους στην υπόθεση και οι «πονηροί πολιτευτές», όπως θα τους έλεγε ο Σαββόπουλος. Ποιος άλλος θα εκπροσωπούσε το είδος καλύτερα από τον Αλέξη Τσίπρα! Ξιφουλκεί, λοιπόν, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και ζητάει από τον πρωθυπουργό να αναλάβει προσωπικά την ευθύνη πρώτα για τον αντιπρόεδρο της Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας και τώρα για το διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Λες και μπορεί να στοιχειοθετηθεί ή να προκύψει καθ’ οιονδήποτε τρόπο εκ των προτέρων γνώση των καταγγελλομένων περιστατικών ή κάλυψή τους από τον Μητσοτάκη!
Το να ψάχνουμε μέχρι πού μπορεί να φτάσουν τα όρια της πολιτικής εκμετάλλευσης όταν μιλάμε για τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι χαμένος χρόνος. Αυτό όμως που εντυπωσιάζει στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι ο πολιτικός καιροσκοπισμός αλλά το πολιτικό θράσος. Ο πρώην πρωθυπουργός επί των ημερών του οποίου ο πρέσβης της Βενεζουέλας παρενοχλούσε συγγενικό πρόσωπο υπουργού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ο ίδιος να παρέμβει, ο πρώην πρωθυπουργός που είχε στο υπουργικό του σχήμα το «αρσενικό παλαιάς κοπής» για το οποίο βοά ο τόπος, ο πρώην πρωθυπουργός που είχε τοποθετήσει στην επιτροπή αναθεώρησης του Συντάγματος τον καλλιτέχνη που αποκαλύπτεται ότι είχε κάνει χρόνια τώρα κόλαση τη ζωή των συναδέλφων του, έχει το θράσος να ζητάει και τα ρέστα.
Για τη δράση του πρέσβη της Βενεζουέλας ο κ. Τσίπρας είχε ενημερωθεί και δεν έκανε τίποτα. Ως προς αυτό θα έπρεπε να είναι και απολογούμενος. Για τις άλλες περιπτώσεις, του πρώην υπουργού του και του μέλους της επιτροπής αναθεώρησης του Συντάγματος, θα μπορούσε κανείς να του καταλογίσει την ίδια ευθύνη που καταλογίζει ο ίδιος στον Μητσοτάκη. Αλλά, βέβαια, κανείς δεν το έκανε. Γιατί μόνο ο ίδιος είναι τόσο πολιτικός καιροσκόπος και διαθέτει και τόσο μεγάλο πολιτικό θράσος! Φαίνεται, πάντως, ότι στην περίπτωση του ελληνικού Me Too θα υπάρξει μια ιδιαιτερότητα. Θα περάσουμε με ευκολία από τη σεξουαλική παρενόχληση, τη βία και τον εκφοβισμό στην πολιτική αθλιότητα!
Όταν περισσεύει το θράσος: από τη σεξουαλική παρενόχληση στην πολιτική αθλιότητα
