Πώς γράφτηκε το βιβλίο του, περιγράφει ο Αλέξης Τσίπρας, στο podcast της συνομιλίας του με τον Αιμίλιο Χειλάκη για την «Ιθάκη».
Ανάμεσα σε πολλά ο κ. Τσίπρας αναφέρει ότι οι στιγμές που περιγράφει είναι προσωπικές. Ωστόσο είναι ενταγμένες σε ένα πλαίσιο που είναι γνωστό, που είναι δημόσιο. Εντάσσονται στο πλαίσιο μιας πορείς που είχε διακρώς στραμμένη πάνω της το βλέμμα μιας ολόκληρης κοινωνίας.
«Περιγράφω βεβαια και πώς εγώ με την σπυντροφό μου βιώσαμε κάποιες καταστάσεις. Το πως ένιωσα όταν την ημέρα του δημοψηφίσματος είχε γενέθλια ο μιρός μου γιός και εγω δεν τα θυμήθηκα. Εψαχνε αγωνιωδώς να μου το θυμήσει η σύντροφός μου και εγώ την έιδωχνα απο την αίθουσα γιατί είχα συνεδρίαση γιατί παιζόταν το μέλλον της χώρας και όταν το συνειδητοποίησα δαγκώθηκα γιατί πέρα απο όλα τα άλλα είσαι και άνθρωπος. Δεν είναι μονο η ευθύνη» αναφέρει ό ίδιος. .
Ολόκληρη η συζήτηση στo Bookvoice – The podcast, με τον Αιμίλιο Χειλάκη και τον Σπήλιο Λαμπρόπουλο
Οπως αναφέρει ο πρώην πρωθυπουργός «αυτό το βιβλίο έχει ένα χαρακτήρα χρέους απέναντι στην ιστορία, αλλά έχει και ένα χαρακτήρα κάθαρσης, αυτογνωσίας, επαναπροσέγγισης της αλήθειας και των γεγονότων.
Ήταν μια, πώς να το πω έτσι, με όρους, δεν είναι branding είναι reload, ξαναγέμισα τις μπαταρίες μου μέσα από την συγγραφή των γεγονότων και την αποτύπωση στο χαρτί της δικής μου αλήθειας.
-Δεν κρύβω ότι το βιβλίο μου έχει μια ιδιαιτερότητα. Και η ιδιαιτερότητα είναι ότι κανείς πρώην πρωθυπουργός δεν γράφει σε ενεστώτα χρόνο. Όλοι γράφουν σε παρελθόντα χρόνο. Κάνω την αυτοκριτική μου, αλλά κάνω και κριτική.
– Δεν έχω αφήσει τίποτα εκτός… ομολογώ ότι από την πρώτη γραφή μέχρι την τελευταία έχει υπάρξει επεξεργασία, κυρίως όχι με το βλέμμα στο μέλλον, με το βλέμμα στην προσπάθεια να είμαι όσο πιο αντικειμενικός και όσο το δυνατόν λιγότερο άδικος, γατί δεν μπορεί να μην είσαι καθόλου άδικος απέναντι στους ανθρώπους και στα γεγονότα.
Γι’ αυτό το λόγο έχω το βιβλίο, γράφτηκε και μία και δεύτερη και τρίτη φορά, ενώ υπήρξε μία προσπάθεια από τον Ιούλη μέχρι σήμερα. Το είδα αρκετές φορές ώστε κάθε λέξη να με αντιπροσωπεύει και να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στην αλήθεια.
-Για μένα όλη αυτή η διαδικασία της συγγραφής είχε ένα χαρακτήρα λύτρωσης, κάθαρσης. Άρα ψυχοθεραπευτικό θα έλεγε κανείς, αυτογνωσίας. Και ναι, όντως το κομμάτι της αφήγησης, όταν μπαίνει και σε διαλόγους και σε προσπάθεια μεταφοράς στο κείμενο, ας πούμε του βιώματος, έχει μια γοητεία.
-Όταν αποφάσισα να παραιτηθώ, είχα στο μυαλό μου ότι έρχεται η στιγμή που πρέπει να μιλήσω. Διότι προσέξτε τώρα έχουν μιλήσει όλοι γι’ αυτές τις δραματικές, γι’ αυτή τη δραματική περίοδο της ελληνικής σύγχρονης ελληνικής ιστορίας έχουν μιλήσει πάρα πολλοί ξένοι και Έλληνες.
-Η Ιθάκη δεν είναι ένας προορισμός, είναι ένα ταξίδι αέναο. Και αυτό αφορά τον καθένα από εμάς. Γιατί όλοι μας βιώνουμε τις δικές μας Οδύσσειες και έχουμε τις δικές μας Ιθάκες. Αλλά έχει να κάνει και με την πολιτική. Έχει να κάνει με την Αριστερά, έχει να κάνει με την κοινωνία, έχει να κάνει με τους κοινωνικούς αγώνες, την εξέλιξη του κόσμου.
Δεν σταματάει, αυτό δεν σταματάει ποτέ….. Υπό αυτή την έννοια έχει και μια φιλοσοφική αξία ο τίτλος που επέλεξα.
Τον επέλεξα βέβαια εδώ και ένα εξάμηνο, έχοντας δομήσει το βιβλίο και έχοντας συνειδητοποιήσει τελικά πως υπάρχει ένα αλληγορικό πεδίο όλων όσων ζήσαμε σαν περιπέτεια συλλογική και η περιπέτεια που έχει ο κάθε άνθρωπος παλεύοντας, διεκδικώντας, ελπίζοντας, κάνοντας όνειρα και κατακτώντας κάποια από αυτά» .
