Αλήθεια πως είναι να μιλάς για την αλήθεια των άλλων, χωρίς να τους έχει ρωτήσει; Πως είναι να μιλάς εξ΄ονόματος των σκληρά εργαζόμενων, των φτωχών, των αδύναμων, των μειονοτήτων, των νέων χωρίς να ζεις την δική τους πραγματικότητα; Χωρίς καν να είσαι σε επαφή μαζί τους; Σε όλα αυτά μόνο ένα «ιστορικό στέλεχος» θα μπορούσε να απαντήσει.
Πως είναι να μιλάς για αυτούς που τσακίζουν το κορμί και το κεφάλι τους δουλεύοντας, άπειρες ώρες, κάθε μέρα στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς να ξέρεις πως είναι αυτό; Πως είναι να μιλάς για εργαζόμενους και σκληρούς εργοδότες όταν δεν είχες ποτέ εργοδότη;
Και σε αυτά τα ερωτήματα μόνο ένα ιστορικό στέλεχος θα μπορούσε να απαντήσει.
Πως είναι να λες τους άλλους συντηρητικούς, πως είναι να αποδέχεσαι τον αλυτρωτισμό της άλλης πλευράς και να θεωρείς ακραίους αυτούς που κοιτάζουν τι γίνεται και «απέναντι»;
Πάλι μόνο ένα ιστορικό στέλεχος θα μπορούσε να απαντήσει.
Πάνε πολλοί εργαζόμενοι σε πολιτικές εκδηλώσεις, καθημερινή, στις 12 το μεσημέρι; Είναι πολλοί από αυτούς στην εκδήλωση όσων μαζεύτηκαν στο Μέγαρο Μουσικής, για την Συμφωνία των Πρεσπών και τώρα μαζεύουν υπογραφές, για να τονίσουν ότι ο προοδευτικός πόλος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Εδώ δεν χρειάζεται η απάντηση ενός ιστορικού στελέχους της αριστεράς ή της κεντροαριστεράς, σαφώς και όχι!
Ο προοδευτικός πόλος θα έχει ως βασικά στηρίγματα του, τον Τέρενς Κουίκ, την Έλενα Κουντουρά, τον Παπαγγελόπουλο, την Παπακώστα, την Μεγαλοοικονόμου, τον Πολάκη, τα «ορφανά» του Καμμένου. Αυτούς δηλαδή που δίνουν ζωή στην κυβέρνηση, αυτούς που εξαιτίας τους κάποιοι έχουν την πολυτέλεια να συζητάνε για κυβερνώσα αριστερά.
Η περίφημη Συμφωνία των Πρεσπών, αυτή για την οποία συζητούσαν μόλις λίγες μέρες πριν στο Μέγαρο Μουσικής, αρνούμενοι ότι αποτελεί αφετηρία συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ γίνεται πλέον και επίσημα το εισιτήριο για το πέρασμα στις γραμμές, των δυνάμεων του Αλέξη Τσίπρα. Οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι, προσπαθούν να πείσουν τους πάντες πια, ότι εκείνος, είναι ο ηγέτης του προοδευτικού χώρου.
Άραγε είναι έκπληξη το δημοσίευμα του BBC που μιλά για μακεδονική μειονότητα; Σίγουρα όχι. Η κουβέντα αυτή άνοιξε πολλές δεκαετίες πριν, όταν πληθυσμοί κυρίως στην Φλώρινα και στην Πέλλα μιλούσαν μια διάλεκτο που ονομάστηκε μακεδονική γλώσσα. Μέχρι σήμερα όμως, κανείς δεν άνοιγε ξανά, σε υψηλούς τόνους, ένα ζήτημα που έτεινε να ξεχαστεί. Ήρθε ξανά στο προσκήνιο εξαιτίας της Συμφωνίας των Πρεσπών. Το «επίτευγμα» του Αλέξη Τσίπρα έχει φέρει ήδη αποτελέσματα, το ζήτημα της μακεδονικής μειονότητας είναι γεγονός, συζητιέται, γράφεται και «παίζει» ξανά.
Στα Σκόπια τα ΜΜΕ μιλούν ξανά για αυτό. Η συμφωνία που θα έσβηνε τον αλυτρωτισμό, τον ενισχύει ήδη περισσότερο από ποτέ.
Οι υπέρμαχοι τους ακόμα κατηγορούν όσους στέκονται απέναντι, συνεχίζουν να χαρακτηρίζουν όσους διαφωνούν από εθνικιστές μέχρι καθυστερημένους.
Είναι εύκολο, η όραση τους στην δημιουργία του προοδευτικού μετώπου είναι επιλεκτική, το ίδιο και η μνήμη τους για την Συμφωνία των Πρεσπών. Βλέπουν τους αλυτρωτισμούς των άλλων να περνούν…
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, κάπου ένας πιτσιρικάς λέει «μπαμπά, όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ιστορικό στέλεχος, αυτή είναι δουλειά».
