Μπορεί σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα να έχει αποκτήσει πλέον κουλτούρα συνεργασιών (αν μπορούν να θεωρηθούν κουλτούρα οι αγκαλιές με τον Καμμένο), αλλά ενόψει της απλής αναλογικής, ήταν σοκαριστικό το γεγονός ότι τα κόμματα δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε για τη διεξαγωγή του debate.
Ωστόσο τα κομματικά επιτελεία δεν έχασαν τον καιρό τους και έσπευσαν να αναζητήσουν τις ευθύνες σχετικά με το ποιος φταίει για το ναυάγιο.
Τον τόνο τον έδωσε ο Πρωθυπουργός μέσω twitter. «Αρχικά πίστευα ότι μόνο ο κ. Μητσοτάκης θέλει να αποφύγει, σαν το διάολο το λιβάνι, το ντιμπέιτ των δυο. Σήμερα φάνηκε ότι και το ΚΙΝΑΛ, ακόμη -παραδόξως- και το ΚΚΕ έψαχναν εναγωνίως αφορμή να αποφύγουν και το ντιμπέιτ των πέντε», έγραψε. Ας ξεπεράσουμε το γεγονός ότι ο Κωνσταντίνος Ζούλας απάντησε καταφατικά ακόμη και στην τελευταία πρόταση του κου Ηλιόπουλου να οριστεί το debate όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί, ήτοι την πρώτη Ιουλίου και ας πάμε στο ζουμί.
Ποιους λόγους θα είχε η Φώφη Γεννήματα να αποφύγει μια τηλεμαχία; Μήπως θα την εγκατέλειπαν και οι τελευταίοι ψηφοφόροι της γοητευμένοι από την ευφράδεια και τα επιχειρήματα Τσίπρα και Μητσοτάκη; Ας πούμε ότι ακόμη και αυτό είναι πιθανό. Το ΚΚΕ όμως δεν έχει κανέναν λόγο να αποφύγει καμία τηλεμαχία. Οι ψηφοφόροι του θυμίζουν béton armé και επιπλέον θα μπορούσε να ελπίζει ότι μπορεί να “ψήσει” μερικούς απογοητευμένους αριστερούς που ψήφισαν Τσίπρα.
Από την άλλη μεριά ο Πρωθυπουργός μοιάζει να είναι αυτός που ήθελε διακαώς την τηλεμαχία. Δια του “άχαστου” Ηλιόπουλου διεμήνυσε ότι είναι διατεθειμένος να κάνει debate ακόμη και ερχόμενος στο studio κατευθείαν από το αεροδρόμιο. Εμφανίζεται σίγουρος για τον εαυτό του, γεμάτος αυτοπεποίθηση. Σαν ένα κράμα Warren Beatty και James Bond δηλαδή.
Στην πραγματικότητα όμως ήταν αυτός που θα είχε να χάσει τα περισσότερα αν η τηλεμαχία δεν πήγαινε καλά. Από την δική του δεξαμενή “ψαρεύουν” ψηφοφόρους όλα τα άλλα κόμματα. Προφανώς το ΠΑΣΟΚ, απ’ όπου προήλθε η πλειοψηφία όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης προφανώς, το ΚΚΕ θα ήθελε να αποδείξει ενώπιον του ελληνικού λαού (όσων ρομαντικών έβλεπαν πιο ορθά) ότι αποτελεί τη μόνη αλήθεια στο χώρο της αριστεράς. Ακόμη και η ΝΔ ευελπιστεί να πάρει κάποιους απογοητευμένους από την παροχολογία Τσίπρα.
Επιπλέον, ακόμη και αν όλα τα θέματα ήταν προσυμφωνημένα (όπως είθισται στην ελληνική παρωδία του debate), ο Τσίπρας θα δέχονταν ένα σφυροκόπημα από όλους τους υπόλοιπους, συμπεριλαμβανομένου του Λεβέντη. Από το Σκοπιανό μέχρι την οικονομία και από τους πρόσφυγες μέχρι τη δικαιοσύνη, όλοι διαφωνούν μαζί του και παράλληλα έχουν λόγους για να του επιτεθούν. Δέχομαι για την οικονομία της συζήτησης ότι ο Τσίπρας είναι ταλαντούχος στην επικοινωνία και έχει ελπίδες να τους κατατροπώσει. Ακόμη και έτσι, οι τηλεθεατές θα έρχονταν αντιμέτωποι με μια διακομματική συμφωνία επί παντός του επιστητού και τον ΣΥΡΙΖΑ να διαφωνεί με όλους. Κανένας σοβαρός επικοινωνιολόγος δεν θα σύστηνε μια τέτοια εμφάνιση.
Θα μπορούσε φυσικά απλώς να επικαλεστεί τον -πραγματικά- σοβαρό λόγο της Συνόδου Κορυφής και να έληγε το θέμα. Έχει αποδείξει όμως ότι δεν αφήνει καμία ευκαιρία να πάει χαμένη. Ακόμη και όταν κάνει λάθος, επιχειρεί να πείσει ότι όλοι οι άλλοι κάνουν λάθος. Σαν τον οδηγό που πάει ανάποδα σε μονόδρομο και αναρωτιέται που βρέθηκαν τόσοι τρελοί. Εδώ έφτασε στο σημείο να κατηγορεί τους πολιτικούς αντιπάλους του για αντιευρωπαϊσμό, μόλις τέσσερα χρόνια μετά το διχαστικό και γελοίο δημοψήφισμα.
Βολεύτηκε λοιπόν έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα και απέφυγε ένα ακόμη Βατερλό. Διότι Βατερλό προδιαγράφονταν. Όσο για την αυτοπεποίθηση; Υπενθυμίζεται βεβαίως ότι και στις Ευρωεκλογές δήλωνε έτοιμος να σαρώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους αλλά εν’ τέλει υποχρεώθηκε με την ουρά στα σκέλια να προκηρύξει εκλογές. Όταν ησύχασε ότι δεν πρόκειται να υποστεί τέτοια ταπείνωση σε εθνικό δίκτυο, δεν αρκέστηκε να ευχαριστήσει το Θεό. Σκέφθηκε πώς θα μπορέσει να αποκομίσει οφέλη. Να βγάλει δηλαδή από τη μύγα ξίγκι. Έτσι άρχισε να κατηγορεί τους πάντες. Ίσως να γίνονταν πιστευτός αν διατηρούσε ένα μέτρο αλλά όταν άρχισε να κατηγορεί και το ΚΚΕ, πέρασε στο χώρο του γραφικού…
*Η πολιτική αναμέτρηση με τη μορφή τηλεοπτικής μονομαχίας, η τηλεμαχία δηλαδή.
Από το αγγλικό debate. Τηλεμαχία λοιπόν, αλλά έλα που του Αλέφα το γλωσσικό κριτήριο έχει διαφορετική γνώμη! Ελληνοποιήθηκε έτσι και ηχητικά, το ντιμπέιτ σε ντιμπέη.
(από το slang.gr)
