Πάμε όπου θέλεις Πρεσπατζή

25 mins read

Κάνει ποτέ κινήσεις ο Αλέξης Τσίπρας χωρίς συγκεκριμένη στόχευση; Δημιουργεί ατζέντα χωρίς κατεύθυνση; Ανεξάρτητα από το αν το πετυχαίνει ή όχι, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, στην αρχή κάθε σχεδίου τουλάχιστον ξέρει ποιος είναι ο προορισμός.
Κάπως έτσι μετά την Συμφωνία των Πρεσπών, στοχεύει σε μια δεξαμενή που υπολογίζεται από το Μαξίμου ότι αναλογεί στο 30% των Ελλήνων πολιτών, που είναι θετικοί απέναντι στην Συμφωνία, σε αντίθεση με το 70% που διαφωνεί.
Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ότι το μεγάλο μέρος της δεύτερης και μεγαλύτερης δεξαμενής ήταν ήδη στη ΝΔ, γνωρίζουν επίσης στο Μαξίμου ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είχε στόχο να κερδίσει κυρίως νέους ψηφοφόρους από το Σκοπιανό, αλλά να διατηρήσει αυτούς που ήδη έχει. Θα ήθελαν πολύ να εμφανιζόταν θετικός ή ελαστικός έστω απέναντι στη Συμφωνία γιατί έτσι θα είχε διαρροές από τα δεξιά του κυρίως, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν τουλάχιστον δύο νέα κόμματα στα δεξιά της ΝΔ.
Κάτι τέτοιο δεν συνέβη, στόχος του Μαξίμου τώρα είναι να φέρει στην κάλπη ακόμα και όλους τους πολίτες που τάχθηκαν υπέρ της Συμφωνίας. Να συνεχίσει την δημιουργία συμμαχιών με βάση αυτή, το λεγόμενο «προοδευτικό μέτωπο» με τους κεντροαριστερούς που έδωσαν το παρών στο Μέγαρο Μουσικής και κυρίως να πείσει ότι με βάση αυτό το δίπολο, η άλλη πλευρά είναι η συντηρητική, σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο στα εθνικά θέματα. Έτσι πιστεύουν οι επιτελείς του Πρωθυπουργού ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει να κερδίσει ακόμα και ψηφοφόρους που δεν ήταν θετικοί απέναντι στη συγκεκριμένη συμφωνία, αλλά δεν είναι και απόλυτα αρνητικοί στην επίλυση του ζητήματος.
Κάπου εδώ ξεκινάνε τα δύσκολα. Στο Μαξίμου ξεχνούν ότι το επιχείρημα τους, ότι από το 70% των πολιτών που ήταν απέναντι στη Συμφωνία, το μεγαλύτερο μέρος άνηκε στη ΝΔ έτσι και αλλιώς, ισχύει και για το 30% των πολιτών που ήταν θετικοί απέναντι της, αρκετοί από αυτούς ήταν ήδη ΣΥΡΙΖΑ.
Εδώ επίσης ξεκινάνε τα δύσκολα και για όσους εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, με βάση την Συμφωνία των Πρεσπών προσπαθούν να διεκδικήσουν από αυτό το 30% των πολιτών ένα ικανοποιητικό ποσοστό που θα τους φέρει στη βουλή. Εκεί στοχεύει το Ποτάμι, εκεί στοχεύουν και άλλες μικρές κινήσεις της κεντροαριστεράς.
Με δεδομένο ότι όσο πιο μικρή είναι μια δεξαμενή ψηφοφόρων, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η πολυδιάσπαση της, αν υποθέσουμε ότι το βασικό κριτήριο ενός ψηφοφόρου είναι η  στάση ενός κόμματος απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών και μόνο, σε συνθήκες πόλωσης λίγα ψίχουλα μένουν για τους μικρούς που ελπίζουν ότι θα αποσπάσουν δυνάμεις.
Αρκούν για μια κάθοδο στις ευρωεκλογές; Με βάση το σύνολο των δημοσκοπήσεων που έχουμε δει μέχρι τώρα, όχι.
Αρκούν όμως για να πλασαριστεί το ποσοστό αυτό ως «κάτι» έστω και μικρό για διαπραγμάτευση με τον ηττημένο ΣΥΡΙΖΑ; Μπορεί και να αρκεί, ο Αλέξης Τσίπρας ψάχνει απεγνωσμένα για σφραγίδες και πρόσωπα ακόμα και χωρίς καμία κοινωνική αναφορά, για να «πουλά» λίγη κεντροαριστερά, την ώρα που η Κ.Ο. του ομάδα ελέγχεται από δεξιούς.
Μια τέτοια προσπάθεια σίγουρα δεν θα καταγράψει μια επιτυχημένη κάθοδο στις ευρωεκλογές, αλλά σίγουρα μπορεί να φέρει ισχύ και να δημιουργήσει προσχήματα για ένταξη στον ΣΥΡΙΖΑ που θα «σοσιαλδημοκρατικοποιείται» κατά πολλούς όσο θα βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Θα λείπει ο Παύλος Πολάκης; Θα λείπει ο Παπαγγελόπουλος; Θα λείπει η Παπακώστα; Θα λείπει ο Κουίκ; Όχι βέβαια, έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να εκλεγούν από ότι οι νεοφώτιστοι πασοκογενείς που προσέρχονται τελευταία.
Ο Αλέξης Τσίπρας θα συνεχίσει να παρουσιάζεται ως ο ηγέτης του προοδευτικού χώρου και οι νέοι φίλοι του από την κεντροαριστερά θα συνεχίσουν να εθελοτυφλούν, αυτή η συνήθεια, έγινε λατρεία.
Με λίγα λόγια, όπως θα έλεγε και ο Στράτος Διονυσίου αν ερμήνευε πολιτικά τραγούδια, πάμε όπου θέλεις Πρεσπατζή, στον ΣΥΡΙΖΑ και όπου βγει…

Facebook Comments