Αν υπάρχει ένα κοινό στοιχείο στις συνομιλίες των Χρυσαυγιτών μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι η προσδοκία που εκφράζουν σε όλες, ότι θα την βγάλουν καθαρή και μετά θα εκτοξευθούν. Υπάρχουν αρκετές ηχογραφημένες συνομιλίες, με πυρηνάρχες της ναζιστικής οργάνωσης να λένε στους συνομιλητές τους, ότι όταν κοπάσει η «μπόρα» θα γίνουν και εκείνοι βουλευτές.
Τελικά έστω και αργά τα σχέδια τους καταλήγουν μαζί με τους ίδιους εκεί που πρέπει στην φυλακή και όχι στη Βουλή. Οι μέρες αυτές θα μείνουν στην ιστορία γιατί η Δημοκρατία απέδειξε ότι δεν είναι εύκολος αντίπαλος για τους εχθρούς της, ακόμα και αν εκείνοι νομίζουν το αντίθετο.
Αυτό όμως είναι το ένα μέρος της μάχης, τίποτα δεν έχει λήξει, αποδεικνύεται το συμπέρασμα αυτό από το ότι ο Κασιδιάρης πριν την απόφαση της δίκης προχώρησε στην δημιουργία νέου κόμματος και βρήκε πρόθυμους να το στελεχώσουν και να τον ακολουθήσουν. Οριακά αποφύγαμε μια Χρυσή Αυγή εξίσου επικίνδυνη, με διαφορετικό όνομα.
Όσο κάποιοι επενδύουν στον λαϊκισμό, στο «όλοι είναι ίδιοι», σε ακραίες εθνικιστικές κορώνες και στην λογική που εκφράζουν εύκολα κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι οι φτωχοί κατευθύνονται στην ακροδεξιά εξαιτίας της λιτότητας, τίποτα δεν θα έχει λήξει.
Αν κάτι τέτοιο ίσχυε, αν η φτώχεια εξ΄ορισμού έκανε τους πολίτες να ασπάζονται τον ναζισμό δεν θα είχαμε ποτέ Εθνική Αντίσταση, δεν θα είχαμε καμία νίκη της Δημοκρατίας στην Ελλάδα και όχι μόνο.
Καιρός να σκεφτόμαστε περισσότερο το τι λέμε και τι κάνουμε. Το επόμενο στοίχημα της Δημοκρατίας είναι να αποδείξει ότι πέρα από ισχυρή δεν είναι αφελής, ώστε να βρεθεί με τον αντίπαλο ξανά μπροστά της, ντυμένο με άλλη στολή και με άλλη ταμπέλα.
