Θανάσης Κ.
Υπάρχουν κάποιοι μύθοι για την πολιτική γεωγραφία της Ελλάδας που έχουν ήδη διαψευστεί, αλλά συνεχίζουν να αναπαράγονται από τα “συστημικά μέσα”…
* Κυριότερος τέτοιος μύθος, ότι στην Ελλάδα κυριαρχεί η αντιδεξιά ψήφος!
Αυτό κάποτε ήταν αλήθεια. Και σηματοδότησε το μεγαλύτερο διάστημα της Μεταπολίτευσης…
Αλλά τώρα έχει πλέον ανατραπεί…
Κι όταν ακόμα ήταν αλήθεια, αυτό συνέβαινε γιατί άθροιζαν τις ψήφους του “ιστορικού” (μεγάλου) ΠΑΣΟΚ στην “αντιδεξιά”…
* Στις εκλογές του 2019, όμως, η εικόνα είναι πια εντελώς διαφορετική:
Το κριτήριο που χρησιμοποιούμε είναι η ιδεολογική τοποθέτηση των κομμάτων, όχι η πολιτική τους συμπεριφορά.
Γιατί από άποψη πολιτικής συμπεριφοράς τα πράγματα μπλέκονται: το Κόμμα του Καμένου, για παράδειγμα ήταν τοποθετημένα και διεκδικούσε ψήφους της Δεξιάς αλλά πολιτικά συγκυβέρνησε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ η “Πλεύση Ελευθερίας” (της κας Κωνσταντοπούλου), καθώς και η “Λαϊκή Ενότητα” (του κ. Λαφαζάνη) τοποθετούνται στην Αριστερά, αλλά και τα δύο καταγγέλλουν πολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ πολύ σκληρότερα απ’ ό,τι η ΝΔ…
Έτσι λοιπόν, με τα αποτελέσματα του 2019 έχουμε πλέον καταγεγραμμένους τους εξής ιδεολογικούς συσχετισμούς στο εκλογικό σώμα:
–Στο χώρο της Δεξιάς και της Κεντροδεξιάς, συνολικά 43,55%.
–Ενώ στο χώρο της Ευρύτερης Αριστεράς, (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Μέρα25), συνολικά 40,27%
Αυτά από τα κόμματα που εκπροσωπούνται στη Βουλή.
* Από τα μικρότερα κόμματα που δεν μπήκαν στην Βουλή, όσα ανήκουν στον ιδεολογικό χώρο της Δεξιάς αθροίζουν 4,93% του εκλογικού σώματος. Ενώ στο χώρο της ευρύτερης Αριστεράς τοποθετούνται μικρότερα κόμματα που αθροίζουν 3,17% του εκλογικού σώματος.
Αν προσθέσουμε κι αυτούς, έχουμε συνολικό συσχετισμό για την ευρύτερη Δεξιά 48,48% και για την ευρύτερη Αριστερά 43,41%.
Η ευρύτερη δεξιά υπερέχει πάνω από 5 ποσοστιαίες μονάδες της ευρύτερης Αριστεράς.
* Υπάρχει ακόμα το ΚΙΝΑΛ, που πήρε 8,10%.
Αυτοί όμως, αντίθετα απ’ ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν, δεν αθροίζονται πλέον στην Κεντροαριστερά. Γιατί σε όλες τις μετρήσεις που έχουν γίνει, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους (μεταξύ 70-80%) είναι πλέον “αντί-ΣΥΡΙΖΑ”!
Πράγμα που σημαίνει ότι από τις 8 ποσοστιαίες μονάδες που πήρε το ΚΙΝΑΛ οι 5- 6,5 τοποθετούνται εγγύτερα προς την Κεντροδεξιά. ΄Η εν πάση περιπτώσει δεν θέλουν με τίποτε να επανέλθει ο Τσίπρας…
Κι αν ακόμα λάβουμε υπ’ όψιν ότι στις εσωκομματικές εκλογές της περασμένης Κυριακής, ο υποψήφιος που θεωρήθηκε από τους υπόλοιπους ως ο πιο “Κεντροδεξιός” πήρε 27% (χωρίς οι υπόλοιποι να “αθροίζονται” αναγκαστικά στην Κεντροαριστερά), αυτό σημαίνει ότι κατ’ ελάχιστον 2,2 ποσοστιαίες μονάδες από τις 8.1 του ΠΑΣΟΚ μπορούν να θεωρηθούν ως ιδεολογικά πιο κοντά προς τη ΝΔ.
Όποια μέτρηση κι αν πάρουμε, λοιπόν, από το χώρο του ΚΙΝΑΛ, – και με τους πιο “συντηρητικούς υπολογισμούς” – 2.5 με 6 ποσοστιαίες μονάδες βρίσκονται εγγύτερα στην Κεντροδεξιά παρά στην Κεντροαριστερά.
Κι έτσι ο συνολικός συσχετισμός της ιδεολογικής τοποθέτησης στην ελληνική κοινωνία είναι Δεξιά και Κεντροδεξιά 52-55%!
Ενώ Αριστερά και Κεντροαριστερά αντίστοιχα, 45-48%.
Αυτό σημαίνει ότι με βάση τα πιο πρόσφατα εκλογικά ποσοστά και όλες τις ποιοτικές μετρήσεις, πάνω από 50% του εκλογικού σώματος έχουν απορρίψει την Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της και έχουν “μέτωπο” κατά της Αριστεράς…
* Ακόμα, το εκλογικό σώμα στην Ελλάδα φθίνει συνεχώς! Τουλάχιστον 1,5 εκατομμύριο πολιτών που ψήφιζαν παλαιότερα τώρα δεν πάνε πια να ψηφίσουν. Τα δύο τρίτα περίπου είναι “απογοητευμένοι δεξιοί” ψηφοφόροι! Που δεν νοιώθουν να εκπροσωπούνται από κανένα Κόμμα.
Είναι όσοι έχουν απηυδήσει από την ιδεολογική “ηγεμονία” της Αριστεράς – και απέχουν πλέον…
Κι αυτό σημαίνει ότι ο συνολικός συσχετισμός στην ελληνική κοινωνία (μαζί και με όσους επιλέγουν να ΜΗ ψηφίζουν) είναι πιο κοντά στο (ή ξεπερνά το) 55% για την ευρύτερη Δεξιά-Κεντροδεξιά…
Και από τους υπόλοιπους, δεν είναι όλοι “ορκισμένοι “αντιδεξιοί”…
Η “σκληρή αντιδεξιά ψήφος” δεν είναι πια “πλειοψηφική”. Πιθανότατα να είναι σήμερα κοντά στο 40%. Και φθίνει συνεχώς…
Για την ακρίβεια αρχίζει να κυριαρχεί το ακριβώς αντίθετο: Η “αντι-αριστερή” ιδεολογική τοποθέτηση μέσα στην Ελληνική κοινωνία…
* Η φθορά των αριστερών στερεότυπων πιστοποιείται σήμερα οπουδήποτε κι αν κοιτάξουμε γύρω μας:
–Τα συνδικάτα είναι φαντάσματα του παλιού εαυτού τους. Ουσιαστικά έχουν διαλυθεί! (Μαζί με τις βιομηχανίες, βέβαια…)
–Το “Δημόσιο” θεωρείται απ’ όλους “τροχοπέδη” και “πηγή διαφθοράς”
–Η μείωση των φόρων θεωρείται πια σημαντικότερη από την αύξηση των δημοσίων δαπανών (αντίθετα απ’ ό,τι συνέβαινε μέχρι πριν δέκα χρόνια)…
–Η εμπιστοσύνη στη Δημόσια Υγεία (ΕΣΥ) έχει μειωθεί. Ενώ η εμπιστοσύνη στη Δημόσια Εκπαίδευση έχει πέσει κατακόρυφα…
–Παρά την σκανδαλώδεις φωνασκίες των “συστημικών μέσων” κατά της Αστυνομίας, η κοινωνία ζητάει όλο και περισσότερη αστυνόμευση, όλο και αυστηρότερες ποινές για τους εγκληματίες…
–Στα εθνικά θέματα η κοινωνία είναι πιο συσπειρωμένη από ποτά ενάντια σε οδυνηρές υποχωρήσεις. Για τη Συμφωνία των Πρεσπών οι σχετικές μετρήσεις δείχνουν ότι ένα ποσοστό από 60-72% του Ελληνικού λαού παραμένει κατηγορηματικά εναντίον (χωρίς οι υπόλοιποι να συμφωνούν – τουλάχιστον οι μισοί “δεν εκφέρουν άποψη”). Ενώ για μια αντίστοιχη οδυνηρή υποχώρηση έναντι της Τουρκίας τα ποσοστά όσων αντιτίθενται είναι ακόμα υψηλότερα (αγγίζουν το 80%)…
–Η στρατηγική προσέγγιση με το Ισραήλ θεωρείται απ’ όλους ως “μεγάλη επιτυχία” της Ελλάδας! Πριν λίγα χρόνια, όταν ξεκίνησε (επί κυβέρνησης Σαμαρά) το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κατεστημένου της χώρας ήταν αντίθετο. Και πιο αντίθετη απ’ όλους η Αριστερά που κατήγγελλε τότε “προδοσία των Παλαιστινίων” εκ μέρους της Ελλάδας. Σήμερα προσεγγίζουν το Ισραήλ και οι περισσότερες Αραβικές χώρες (και κανείς δεν θυμάται πια τους Παλαιστινίους)…
— Στο θέμα των “εργαλειοποιημένων” παράνομων μεταναστών, η κοινωνία είναι κατηγορηματικά αντίθετη. Πριν λίγα χρόνια η Αριστερά (του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο) “πανηγύριζε” που άνοιξε τα σύνορα. Τώρα δεν θέλει να το θυμάται (ούτε να της το θυμίζουν)…
* Η ατζέντα του “δικαιωματισμού” (το σημερινό “ιερό δισκοπότηρο” της
“Νέας Αριστεράς” – και όχι μόνο) αφήνει παγερά αδιάφορη την κοινωνία, παρά το γεγονός ότι τα συστημικά μέσα την προωθούν παντοιοτρόπως. Όλο και περισσότεροι επώνυμοι την καταγγέλλουν – οι απλοί άνθρωποι απλώς την ειρωνεύονται. Ακόμα…
Στα περισσότερα μεγάλα ζητήματα που αποτελούσαν σύμβολα της Αριστερής “ηγεμονίας” η κοινωνία σήμερα έχει μεταστραφεί. Πολλές φορές και θεαματικά.
[Υπάρχουν βέβαια ακόμα και “ταμπού” της αριστερής ιδεοληψίας που παραμένουν ισχυρά. Όπως η “επιδοματική” πολιτική. Που κυριάρχησε και πάλι λόγω πανδημίας και λοκντάνουν. Αλλά αυτό οφείλεται περισσότερο στην ψευδαίσθηση πως υπάρχουν… λεφτόδεντρα. Ψευδαίσθηση που είναι διάχυτη – αριστερά και δεξιά…]
* Πέρα απ’ όλα αυτά όμως, υπάρχει αντίστοιχη μεταστροφή και σε άλλες σημαντικές δυτικές κοινωνίες. Που είναι πολύ θεαματικότερη μάλιστα – κι εκεί πλέον οι άνθρωποι δεν στρουθοκαμηλίζουν. Την ομολογούν απερίφραστα…
–Στη Γαλλία, για παράδειγμα, την κοινωνία που τους τελευταίους δυόμιση αιώνες υπήρξε το “εργαστήρι” των πολιτικών τάσεων για ολόκληρο το δυτικό κόσμο, η στροφή στα δεξιά είναι αδιαμφισβήτητη πλέον.
Εκεί μάλιστα η μεγάλη σύγκρουση γίνεται ανάμεσα στην Δεξιά και την Άκρα Δεξιά! Ποιός να το έλεγε μέχρι πριν λίγα χρόνια…
Για τις επόμενες εκλογές (που θα διεξαχθούν τον ερχόμενο Απρίλιο) ο σημερινός Πρόεδρος Μακρόν αντιμετωπίζει τρείς υποψηφίους δεξιότερα από τον ίδιο! Η συρρικνωμένη και κατακερματισμένη Αριστερά και Κεντροαριστερά (που μέχρι πριν λίγα χρόνια “κυβερνούσε”), σήμερα δεν αθροίζει πάνω από 18%, και δεν μπορεί να συμφωνήσει κάν σε κοινό υποψήφιο.
Ο Πρόεδρος Μακρόν, βέβαια, εκλέχθηκε ως “κεντρώος” πριν τέσσερα χρόνια. Αλλά αυτή τη στιγμή οι θέσεις του στα περισσότερα κρίσιμα ζητήματα είναι σαφώς “δεξιότερα”, απ’ ό,τι οι επίσημες θέσεις της σημερινής ΝΔ, για παράδειγμα.
Κι απέναντι από τον Μακρόν υπάρχουν άλλοι τρείς υποψήφιοι (που αθροίζουν δημοσκοπικά πάνω από 45%) οι οποίοι είναι πολύ “δεξιότερα” κι από τον ίδιο τον “δεξιό” Μακρόν.
* Πριν λίγες μέρες μια Επίτροπος της Κομισιόν έβγαλε οδηγία όπου καθοδηγούσε τα στελέχη της ευρωγραφειοκρατίας ποιές… λέξεις να χρησιμοποιούν και ποιές όχι. Μεταξύ άλλων, η ατυχής Επίτροπος εισηγούνταν να αποφεύγεται η ευχή “Καλά Χριστούγεννα” (για να μη θιγούν οι… αλλόθρησκοι) και να προτιμάται ο πιο “ουδέτερος” όρος “Καλές Γιορτές”…
Ή ότι πρέπει να αποφεύγονται δημόσιες προσφωνήσεις του τύπου “Κυρίες και Κύριοι” γιατί μπορεί να παρεξηγηθούν κάποιοι που δεν νοιώθουν ότι ανήκουν σε μια από τις δύο κατηγορίες….!
Υπήρξαν τεράστιες αντιδράσεις και η βλακώδης οδηγία της ανόητης Επιτρόπου αποσύρθηκε…
Σε αυτή τη “σοβιετικού τύπου” άνωθεν ιδεολογική καθοδήγηση λίγοι πολιτικοί ηγέτες τόλμησαν να παρέμβουν.
* Ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν, ωστόσο, τόλμησε! Και είπε τα εξής:
— “Αν η Κομισιόν αρχίσει να λέει στον κόσμο πώς να μιλάει, θα χάσει την αξιοπιστία της… Μια Ευρώπη που έρχεται να εξηγήσει στους πολίτες τι λέξεις πρέπει ή δεν πρέπει να χρησιμοποιούν δεν είναι μια Ευρώπη την οποία στηρίζω πλήρως. Αυτές είναι ανοησίες…”
Αν κάποιος από μας τολμούσε να πει εδώ ακριβώς τα ίδια, θα τον κατακεραύνωναν άπαντες (απ’ όλες τις πλευρές) ως …“ακροδεξιό και “αντι-ευρωπαίο”! Τόσο μακριά νυχτωμένοι…
* Και πέραν της Γαλλίας, στην υπόλοιπη Ευρώπη: Τα Κεντροδεξιά Κόμματα που είχαν κάνει “κεντρώα ανοίγματα” – προσχωρώντας περιπτωσιακά στην ατζέντα της Νέας Αριστεράς, δηλαδή στο “δικαιωματισμό” και την “πολιτική ορθότητα” – έχουν υποστεί πανωλεθρίες. Όπως συνέβη στην ίδια τη Γερμανία τώρα και τη Γαλλία παλαιότερα…
Κι έτσι αναγκάζονται και τα ίδια τα Κεντροδεξιά Κόμματα στην Ευρώπη να κάνουν στροφή δεξιότερα, γιατί παρακολουθούν την κοινωνική τους βάση.
–Αυτό συμβαίνει τώρα και με τους Γκωλικούς στη Γαλλία, αλλά και με τους Χριστιανοδημοκράτες πλέον στη Γερμανία (εκκαθαρίζουν το κόμμα τους από τα “κατάλοιπα” της Μέρκελ) και στην Ισπανία.
–Για τις (πρώην Κομμουνιστικές) χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, τι να πούμε; Αυτές ήδη έχουν φύγει πολύ δεξιότερα…
–Για να μη μιλήσουμε για την Ιταλία: Όπου μέχρι πρόσφατα το “ευρωκατεστημένο” αποδοκίμαζε τον “δεξιό” Σαλβίνι και τώρα αρχίζει να τον …”καλοπιάνει” γιατί αναδεικνύεται, ακόμα δεξιότερα, το Κόμμα των “Φρατέλι Ιταλιάνοι”! Που απειλούν να κατέβουν μαζί με το Σαλβίνι και να τα σαρώσουν όλα.
Για τις ΗΠΑ επίσης, τι να πούμε; Πριν κλείσει χρόνος από την εκλογή του Δημοκρατικού Μπάίντεν, ο ίδιος είναι…τσακωμένος με την “ακροαριστερή” Αντιπρόεδρό του, οι πρωτοβουλίες του καρκινοβατούν στο Κογκρέσο (που το ελέγχει ακόμα οριακά), ενώ τα στοιχήματα πλέον δεν είναι αν οι Δημοκρατικοί θα χάσουν τον έλεγχο των Νομοθετικών σωμάτων την ερχόμενο Νοέμβριο – αλλά αν η ήττα τους θα πάρει τις διαστάσεις πρωτοφανούς συντριβής.
Αυτό που εδώ ντρεπόμαστε να το πούμε, παντού αλλού ομολογείται ευθέως: Οι κοινωνίες της Δύσης μετακινούνται δεξιότερα!
Ό,τι συμβαίνει εδώ σήμερα, είναι (ακόμα) μικρογραφία μόνον αυτού που ήδη συμβαίνει παντού αλλού.
Και να σκεφτείτε ότι κάποιοι δικοί μας πανηγύριζαν πριν δύο μήνες την “νίκη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος” στη Γερμανία! Δεν τους περνάει καν από το μυαλό ότι δεν κέρδισαν οι Σοσιαλδημοκράτες (που σημείωσαν το τρίτο χειρότερο ποσοστό της Ιστορίας τους) – μάλλον έχασαν οι Χριστινοδημοκράτες μετά από 16 χρόνια διακυβέρνησης (και κάμποσα “κεντρώα” ανοίγματα στο μεταξύ…)
Οι κοινωνίες παντού στρέφονται δεξιότερα. Κι εδώ κάνουμε “ανοίγματα” στο “Κέντρο” – που δεν είναι κάν “Κέντρο”, είναι ο απεχθέστερος δικαιωματισμός της Αριστεράς (με τον οποίο έχουν πρόβλημα και πολλοί αριστεροί)…
Το κέντρο βάρος των κοινωνιών συνολικά μετακινείται δεξιότερα και κάποιοι κάνουν “ανοίγματα” ακριβώς ανάποδα: προς τα Αριστερά, το δικαιωματισμό και την “πολιτική ορθότητα”, για να συναντήσουν το… “Κέντρο”!
Σαν το σαστισμένο γάτο που κυνηγάει την ουρά του!
Οι κοινωνίες παντού – και στην Ελλάδα, τελικώς – μετακινούνται δεξιότερα. Και κάποιοι δικοί μας ονειρεύονται πώς θα αναστήσουν την πλειοψηφία της “αντιδεξιάς” ψήφου που… δεν υπάρχει. Δεν κάνουν καν τον κόπο να αθροίσουν τα νούμερα των τελευταίων εκλογών…
Τόσο μακριά νυχτωμένοι…
ΥΓ. Είμαι κι εγώ υπέρ του “ανοίγματος στο Κέντρο”. Κάντε το όπως ο Μακρόν. Τέτοιοι “κεντρώοι” μάλιστα!
Μόνο που ο Μακρόν δεν βρίσκεται ούτε στις παρυφές του “Ποταμιού” ούτε στη ΔΗΜΑΡ, ούτε στο ΚΙΝΑΛ. Είναι δεξιότερα απ’ όλα τα ελληνικά κόμματα….
Και γι’ αυτό αντέχει ακόμα!
