Του Θανάση Κ. Αν θέλουμε να αντιμετωπιστεί το οργανωμένο έγκλημα, να θυμόμαστε ότι αυτό απαιτεί άλλη Αστυνομία, άλλους κανόνες εμπλοκής της Αστυνομίας, άλλη Δικονομία, άλλο σύστημα απονομής της Δικαιοσύνης, άλλη Πολιτική, άλλες προτεραιότητες και άλλες αντιλήψεις – στην κυβερνώσα ελίτ, αλλά και στην κοινωνία ευρύτερα…
Μ’ άλλα λόγια, το οργανωμένο έγκλημα δεν θα αντιμετωπιστεί, αν δεν αλλάξουν όλα αυτά. Και μάλιστα ριζικά…
Να δούμε μερικά παραδείγματα:
* Υπάρχει η “προοδευτική” (και καλά!) άποψη ότι άλλο “Νόμος και Τάξη” κι άλλο αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος!
Για “Νόμο και Τάξη” μιλάνε, υποτίθεται. οι (“κακοί”) Δεξιοί. Οι οποίοι θέλουν με… “πρόσχημα” την καταστολή της εγκληματικότητας να επιβάλουν “αστυνομοκρατία”! Ενώ οι “προοδευτικοί”, οφείλουν (υποτίθεται) να κυνηγάνε το οργανωμένο έγκλημα (και μόνο), αλλά να είναι ανεκτικοί στην… “μικρο-εκληματικότητα”.
Πρόκειται για ανοησία! Για πολύ επικίνδυνη ανοησία μάλιστα…
Στην ουσία πρόκειται για χονδροειδή και ανυπόφορο Λαϊκισμό.
Ουσιαστικά διαχωρίζουν την παραβατικότητα σε αυτήν στην οποία επιδίδονται οι πολλοί και από τα κατώτερα λαϊκά στρώματα, στην οποία (οφείλουμε να) δείχνουμε “ανεκτικότητα”. Και στο “οργανωμένο έγκλημα” από την άλλη, στο οποίο είμαστε “αυστηροί” (υποτίθεται)…
Και κάθε τόσο πιάνουμε κάποιον μεγαλόσχημο “νονό”, για να δείξουμε ότι τους “κακούς πλούσιους” τους κυνηγάμε, αλλά τους “φτωχοδιαβόλους” δεν τους πειράζουμε. Κι έτσι εμφανίζουμε “φίλο-λαίκό” προσωπείο και εξασφαλίζουμε “ψηφαλάκια”…
Στην πραγματικότητα αφήνουμε εντελώς απροστάτευτους τους φιλόνομους πολίτες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν καθημερινά την παραβατικότητα των “φτωχών” – πλην αδίστακτων – συμπολιτών τους ή γειτόνων τους. Και ξέρουν πώς ούτε η Αστυνομία ούτε η Δικαιοσύνη θα τους προστατέψει. Και επί πλέον το οργανωμένο έγκλημα στρατολογεί τους μπράβους του από τα “λαϊκά στρώματα” – κι αυτοί μένουν στο απυρόβλητο.
Ιστορικά παντού όπου επικράτησαν τέτοιες αντιλήψεις στο παρελθόν, όσοι κατήγγειλαν το δόγμα “Νόμος και Τάξη” ως “δεξιά πολιτική”, αποδείχθηκε εκ των υστέρων ότι αποτελούσαν “ομάδα πίεσης” που χρηματοδοτούνταν από τη Μαφία.
Και στην πραγματικότητα το Ποινικό Δίκαιο είναι αδιαίρετο. Αν υπάρχουν νόμοι που τηρούνται και νόμοι που δεν τηρούνται, σε λίγο δεν θα τηρείται κανείς! Αν η παρανομία δεν επισείει ποινές, τότε όλο και περισσότεροι θα παρανομούν. Κι όσο περισσότεροι παρανομούν (απλώς), τόσο περισσότεροι μπαίνουν στον πειρασμό να εγκληματήσουν κι όλας…
Κι όπου αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά η Μαφία, δηλαδή το οργανωμένο έγκλημα, αυτό συνέβη με πολιτικές “Μηδενικής Ανοχής” στο έγκλημα – το μικρό, το μεσαίο και το μεγάλο. Όλα τα άλλα είναι προσχήματα για να μην κάνουν τίποτε…
Αυτό είναι παράδειγμα λανθασμένης αντίληψης, που εμποδίζει την καταπολέμηση του εγκλήματος. Όσο κυριαρχούν τέτοιες αντιλήψεις, ΜΗΝ περιμένετε να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά ούτε το οργανωμένο έγκλημα (ούτε η εγκληματικότητα γενικότερα, ούτε η γενικευμένη παραβατικότητα).
* Δεύτερον το οργανωμένο έγκλημα έχει στη διάθεσή του μέσα, μορφές οργάνωσης και πληροφορίες που ΔΕΝ δικαιούται να χρησιμοποιήσει η Αστυνομία. Γιατί πρόκειται για παράνομα “μέσα”, για παράνομες “μορφές οργάνωσης” και για “πληροφορίες παρανόμως κτηθείσες”. Κι ακόμα, το οργανωμένο έγκλημα έχει ανθρώπους αποφασισμένους να φτάσουν στα άκρα. Απέναντί τους η Αστυνομία δεν έχει ούτε τα μέσα, ούτε κανόνες εμπλοκής που θα επιτρέψουν στους αστυνομικούς να αμυνθούν οι ίδιοι, πολλώ μάλλον να συλλάβουν τους μαφιόζους.
Τέτοιοι κανόνες εμπλοκής σαν τους δικούς μας εδώ, δεν υπάρχουν σχεδόν πουθενά στον κόσμο:
Πρώτα πρέπει ο αστυνομικός να πυροβοληθεί από τους κακοποιούς, ύστερα πρέπει να το αναφέρει στο “κέντρο” (!), ύστερα πρέπει να πάρει… άδεια από το “κέντρο”(!), κι ύστερα, αν δεν τον έχουν καθαρίσει ακόμα) νομιμοποιείται να χρησιμοποιήσει το πιστόλι του! Όταν απέναντί τους τον γαζώνουν με Καλασνίκοφ…
Είναι προφανές ότι οι αστυνομικοί στην συντριπτική πλειονότητα των περιστατικών δεν πάνε να εμπλακούν, γιατί υπό τέτοιες συνθήκες γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να επιζήσουν!
Κι αν παρ’ ελπίδαν επιζήσουν και καταφέρουν να “εξουδετερώσουν” τους κακοποιούς, είναι βέβαιο ότι θα βρουν τον μπελά τους εκ των υστέρων.
Κι αν ακόμα δεν έχουν τραυματίσει σοβαρά τους κακοποιούς, είναι βέβαιο ότι οι “συλληφθέντες” θα αφεθούν ελεύθεροι. Κι αν ακόμα δικαστούν, είναι βέβαιό ότι θα “πέσουν στα μαλακά”. Κι αν παρ’ ελπίδαν καταδικαστούν σε βαριές ποινές, είναι βέβαιο ότι με κάποια “δικονομικά τερτίπια”, λίγο αργότερα θα αποφυλακιστούν, έχοντας εκτίσει μόνο πολλοστημόριο της αρχικής ποινής τους.
Και σε κάθε περίπτωση οι ίδιοι οι κακοποιοί, όταν βγουν από τη φυλακή (ή οι συνεργάτες τους που παραμένουν ελεύθεροι), είναι πολύ πιθανό να “εκδικηθούν” τον ή τους αστυνομικούς που τους συνέλαβαν…
Αν δεν αλλάξουν ΟΛΑ αυτά – δηλαδή και η Ποινική δικαιοσύνη και η Δικονομία, δηλαδή οι κανόνες υπό τους οποίους παραπέμπονται, δικάζονται, καταδικάζονται και εκτείουν τις ποινές τους οι εγκληματίες και, ιδιαίτερα, οι κανόνες εμπλοκής – τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει…
Δεν χρειάζεται να “ανακαλύψουμε τον τροχό”. Αρκεί να δούμε τι ισχύει σε δημοκρατικές χώρες που πέτυχαν να αντιμετωπίσουν – ή έστω να ελέγξουν – το οργανωμένο έγκλημα, αλλά και την κοινή παραβατικότητα. Γιατί αυτά πάνε μαζί. Πάντα!
Αυτά είναι παραδείγματα αλυσίδας θεσμικών αλλαγών που πρέπει να γίνουν ανεξαρτήτως Πολιτικής. Δηλαδή, ανεξάρτητα από το ποιός κυβερνά κάθε φορά…
* Πάμε τώρα στην Πολιτική. Σε πολλές χώρες το οργανωμένο έγκλημα κατάφερε να διεισδύσει σε λαϊκά στρώματα και να ελέγξει ολόκληρες περιοχές ή κοινωνικές ομάδες ή κλάδους της οικονομίας ή θεσμούς της ελεύθερης κοινωνίας. Στην Αμερική κάποια στιγμή έλεγξε τα συνδικάτα – εξ ου και για πολλά χρόνια είχε επικρατήσει ο όρος “Συνδικάτο του Εγκλήματος”. Στην Ιταλία (και αλλού) κατάφερε να ελέγξει ολόκληρες αγροτικές περιοχές (κυρίως στο Νότο).
Στην Ελλάδα έχει διεισδύσει (πέρα από κάποιες αγροτικές περιοχές) στα κυκλώματα διακίνησης των λαθρομεταναστών. Αλλά και στους “μπαχαλάκηδες” (που “στρατολογούν” πλέον λαθρομετανάστες). Που καίνε την Αθήνα και δημιουργούν αντιπερισπασμούς για την Αστυνομία, την ώρα που γνωστοί “νονοί” ετοιμάζονται να δραπετεύσουν από τις φυλακές.
Επίσης απειλούν δικαστές ή “χτυπούν” τα δικαστήρια για να αθωώσουν κατηγορουμένους, ακόμα και άτομα που πρωτοδίκως καταδικάστηκαν (π.χ. ως τρομοκράτες) και στη συνέχεια “αθωώνονται” στο Εφετείο!
Τέλος απειλούν και μάρτυρες, ακόμα και παράγοντες της Δίκης που δεν υποκύπτουν στις πιέσεις τους…
Διεισδύοντας σε υποβαθμισμένες περιοχές ή ελέγχοντας περιθωριακές κοινωνικές ομάδες, το οργανωμένο έγκλημα στρατολογεί αφοσιωμένο “προσωπικό”, αποκτά διευρυμένους μηχανισμούς κατατρομοκράτησης της κοινωνίας και μέσα άσκησης πιέσεων – και στους πολιτικούς και στους δικαστές και στον Τύπο. Πιέσεων που πολύ συχνά “αποδίδουν” (κι έχουμε παραδείγματα τρανταχτά!)
Χρειάζονται συστηματικές πολιτικές για να απελευθερωθούν υποβαθμισμένες περιοχές ή περιθωριακές ομάδες από τον “διείσδυση” και τον “έλεγχο” κυκλωμάτων του οργανωμένου εγκλήματος. Μακροχρόνια, βέβαια, η γενικευμένη Ανάπτυξη και η διάχυση της κοινωνικής Ευημερίας θα θεραπεύσει το πρόβλημα. Αλλά το οργανωμένο έγκλημα ΔΕΝ επιτρέπει την ανάπτυξη και δεν αφήνει τη διάχυση της ευημερίας. Γίνεται, έτσι η κατ’ εξοχήν δύναμη αντίστασης στις μεταρρυθμίσεις που επιτρέπουν την Ανάπτυξη.
Πέρα λοιπόν, από τις γενικόλογες “ευχές” για Ανάπτυξης και κοινωνική Δικαιοσύνη, που (υποτίθεται ότι) θα “λύσουν” το πρόβλημα μακροπρόθεσμα, χρειάζονται και άμεσες πολιτικές που θα σπάσουν τον έλεγχο των περιοχών και κοινωνικών ομάδων από τα πλοκάμια του οργανωμένου εγκλήματος. Χρειάζεται και η Καταστολή! Κάτι που το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαχρονικά μάλλον δεν αντέχει…
Όμως, αν δεν υπάρξουν τέτοιες πολιτικές, συγκεκριμένες, εξειδικευμένες κατά κλάδο και συστηματικές στην εφαρμογή τους, το οργανωμένο έγκλημα ΔΕΝ παλεύεται…
* Τέλος υπάρχουν και οι “αθέατες” πολιτικές διαστάσεις. Αυτές τις οποίες γνωρίζουν πολλοί και για τις οποίες δεν μιλάει κανείς!
Για παράδειγμα, οι “πληροφορίες”, που είναι απαραίτητες για να υπάρξει Πολιτική Ασφαλείας οποιασδήποτε κυβέρνησης. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική χώρα…
Η αλήθεια λοιπόν, είναι ότι τις τελευταίες τρείς δεκαετίες, το ελληνικό κράτος διέλυσε τους μηχανισμούς συλλογής, αξιολόγησης και επεξεργασίας πληροφοριών. Ή έστω άφησε να διαλυθούν οι μηχανισμοί αυτοί…
Κι έτσι σε κάθε έκτατο περιστατικό (όταν για παράδειγμα υπάρχουν “έξωθεν” πληροφορίες για ετοιμασία τρομοκρατικού χτυπήματος), οι αρχές υποχρεώνονται να ζητήσουν τις υπηρεσίες της… “ελληνικής μαφίας”!
Τις οποίες παρακλάδια της ελληνικής μαφίας συχνά τις προσφέρουν (έναντι “ανταλλαγμάτων”, φυσικά).
Κάποιοι “νονοί” εκτός από επίφοβοι για όλους, αποδεικνύονται τελικά και “χρήσιμοι” σε κάποιες περιστάσεις. Κι ύστερα, συνήθως…δολοφονούνται από άλλους “νονούς”. (Από τα “αφεντικά” της ελληνικής μαφίας δεν έχει “μακροημερεύσει” κανείς σχεδόν, τις τελευταίες δεκαετίες).
Στον αφανισμό των “κεφαλιών της ελληνικής μαφίας” έχει συμβάλει τελευταία η διείσδυση εισαγόμενων εγκληματικών κυκλωμάτων (από Ρωσία, Γεωργία, Τσετσενία, τώρα – από Αλβανία, Ρουμανία παλαιότερα, κλπ.)
Όμως, τα εισαγόμενα κυκλώματα είναι πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπιστούν: πρώτον γιατί αποτελούνται από άτομα ΜΗ “σεσημασμένα” (σε αντίθεση με τους γηγενείς που έχουν όλοι “φάκελο”), αποτελούνται από άτομα πολύ πιο αδίστακτα (συχνά έχουν και πλήρη πολεμική εμπειρία) και προέρχονται από χώρες καθόλου “πρόθυμες” να βοηθήσουν τις ελληνικές αρχές.
Συνεπώς, μια ακόμα Πολιτική διάσταση στην άμεση αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος είναι η λεγόμενη “διατήρηση των ισορροπιών”. Γιατί, αντί να κάνουμε αυτό που κάνουν οι αρχές ασφαλείας σε όλο τον κόσμο, δηλαδή να χρησιμοποιήσουμε τις αντιθέσεις μεταξύ των “κυκλωμάτων” προκειμένου να τα ελέγξουμε και τελικά να τα εξουδετερώσουμε, κινδυνεύουμε να εξαλείψουμε τους λιγότερο επικίνδυνους προς όφελος των πολύ πιο επικίνδυνων!
Όλα αυτά απαιτούν πολύ πιο σύνθετες και συστηματικές πολιτικές. Που σήμερα δεν υπάρχουν. Απαιτούν και ενημέρωση του κοινού (που επίσης δεν υπάρχει), θωράκιση της Δικαιοσύνης, αλλά και συνεργασία του Τύπου (όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις δημοκρατικές κοινωνίες) που επίσης δεν υπάρχει.
Ο βαθμός παραπληροφόρησης ή διακίνησης ψευδών πληροφοριών στην Ελλάδα είναι από τους μεγαλύτερους σε ελεύθερες κοινωνίες. Και πολύ συχνά “ιδρύματα” ή ΜΚΟ που αποτελούν βιτρίνες οργανωμένων αθέμιτων ή και εγκληματιών συμφερόντων (ή και ξένων επιρροών) εξασφαλίζουν μεγάλη προβολή.
Ακόμα και μηχανισμοί ελέγχου των ψευδών ειδήσεων (hoaxes) συχνά διακινούν οι ίδιοι ψευδείς ειδήσεις…
[Και να σκεφτείτε, ότι δεν ανέφερα λέξη για μιαω άλλη διάσταση: Το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος! Που τα κάνει όλα ακόμα πιο περίπλοκα…]
Κι όλα αυτά αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου!
Στη Γαλλία, μια χώρα με οργανωμένο κράτος και παράδοση δημοκρατικών θεσμών, τα πράγματα μοιάζουν να βρίσκονται ήδη εκτός ελέγχου. Στη Βρετανία το ίδιο. Στην Ισπανία το ίδιο. Στη Γερμανία επίσης. Ακόμα και στη Σουηδία..
Παντού συνειδητοποιούν ότι Νόμος και Τάξη ή Χάος!
Και σε αυτό δεν προσχωρούν μόνο οι “ακροδεξιοί”. Αρχίζουν να το αποδέχονται και “κεντρώες” κυβερνήσεις, όπως του Μακρόν στη Γαλλία. Ακόμα και αριστερόστροφες κυβερνήσεις όπως του Σοσιαλιστή Σάντσεθ στην Ισπανία (ο οποίος για να σταματήσει τη διείσδυση λαθρομεταναστών από το Μαρόκο έστειλε στρατό! Και τους έδιωξε…)
Στην Ελλάδα, που είμαστε πολύ λιγότερο οργανωμένοι, πολύ περισσότερο “ευάλωτοι” και σε πολύ πιο επικίνδυνο γεωπολιτικά σημείο, τα πράγματα είναι μάλλον χειρότερα.
Και οι Έλληνες δικαιολογημένα δεν νοιώθουν πια ασφαλείς! Ακόμα κι όταν σε γενικές γραμμές επικροτούν αυτή τη στιγμή (δημοσκοπικά) τις “επιδόσεις” της κυβέρνησης, παρ’ όλα αυτά είναι περισσότερο ανήσυχοι για την ασφάλειά τους παρά ποτέ!
Κι έτσι η κίνηση του κ. Χρυσοχοϊδη να παραδώσει “φακέλους” με 500 ονόματα ελλήνων νονών στη Δικαιοσύνη, δεν σημαίνει πολλά πράγματα. Όχι τουλάχιστον, όσο δεν γίνονται όλα τα υπόλοιπα. Ή έστω κάποια από τα υπόλοιπα…
Μοιάζει περισσότερο να “πετά το μπαλάκι” (της ευθύνης) στη Δικαιοσύνη παρά να ξεκινά “σταυροφορία” κατά του οργανωμένου εγκλήματος.
Όμως, με επικοινωνιακά τεχνάσματα (και “ευχές” – μη πω τίποτε χειρότερο) ΔΕΝ βάφονται αυγά!
