Θανάσης Κ.
R.I.P.
Ο Μίκης Θοδωράκης “αναπαύθηκε σήμερα εν Ειρήνη”…
Στο μεταξύ αφού τον καπηλεύθηκαν, αυτοί που το συνηθίζουν,
αφού φώναξαν τα διχαστικά συνθήματά τους, μπροστά στο φέρετρό του,
όσοι αυτό έχουν μάθει να κάνουν,
αφού λεηλάτησαν το έργο και τη μνήμη του “συγγενείς και φίλοι”,
ο ίδιος ο Μίκης βρήκε πια τη θέση του στην Ιστορία.
Γιατί στη Μυθολογία είχε περάσει ήδη προ πολλού, όσο ακόμα βρισκόταν εν ζωή…
Και ενώ ακούσαμε τόσα πολλά για τον Μίκη δεν ακούσαμε σχεδόν τίποτε για την πνευματική κληρονομιά του – πέρα από τη μουσική του.
Αυτή που άφησε με την παρουσία του, με τις παρεμβάσεις του, με τις συνεντεύξεις και τις δημόσιες ομιλίες του – κυρίως με την τελευταία και πιο συγκλονιστική – στο Σύνταγμα, στις 4 Φεβρουαρίου του 2018, όταν υπήρξε ο κεντρικός ομιλητής στο τεράστιο λαϊκό Συλλαλητήριο κατά της “Συμφωνίας των Πρεσπών”…
Με αυτόν το Θοδωράκη δεν ασχολήθηκε κανένας “επίσημος”.
Γιατί αυτός ο Θοδωράκης “ενοχλεί”.
Αυτόν λοιπόν, θα σας θυμίσω σήμερα, εντελώς συνοπτικά βέβαια (γιατί αυτή η πνευματική κληρονομιά του είναι επίσης μεγάλη)
Στις 30 Μαρτίου του 2007 είχε παρουσιάσει τη μουσική του σύνθεση για το έργο του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού “Ακολουθία εις Κεκημημένους”…
Στη συνέντευξη Τύπου που είχε γίνει μια ημέρα πριν ο Μίκης Θεοδωράκης είχε αναφερθεί στην Ορθοδοξία και την πίστη του, ενώ είχε ασκήσει και δριμεία κριτική σήμερα αυτοπροσδιορίζονται ως “προοδευτικοί”… απαξιώνοντας την ιστορία μας και τις καταβολές μας:
—«;Hμουν αντιστασιακός, κομμουνιστής και παράλληλα Χριστιανός, άνθρωπος που πίστευε στην Ορθοδοξία»,
είχε πει χαρακτηριστικά τότε. Και συνέχισε:
«Τελειώσαμε με τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Ρήγα Φεραίο, με το Αρκάδι, το Μεσολόγγι, με τα σύμβολα.
Τους πειράζει η 25η Μαρτίου. Γιατί όμως;
Γιατί οι ελευθερωτές μας ήταν οι φουστανελάδες, τους οποίους κατηγορούν ως “αγράμματους”. Αυτοί όμως μας απελευθέρωσαν…”
…”Αυτοί ήταν επαναστάτες. Ποιοι είναι οι σημερινοί που λένε ότι είναι “προοδευτικοί”; Τι σχέση έχουν αυτοί με όλα αυτά;”
.
“…Έχει συνέχεια ο ελληνισμός. Μόνο με την ανανέωση της μνήμης και της πίστης μπορούμε να γίνουμε κάτι. Πρέπει να έχουμε βάσεις και ρίζες, να είμαστε περήφανοι για αυτό το καταπληκτικό πάντρεμα της ουσίας της ελληνικότητας με την ουσία του Χριστιανισμού…”
Μάλιστα είχε σπεύσει τότε να υποστηρίξει και τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο για τις επιθέσεις που δεχόταν από διάφορους κύκλους γιατί εξέφραζε απλά τη γνώμη του.
«Βέβαια, αν κάνει μία δήλωση ο Μακαριότατος βγαίνουν και τον χτυπούν, αμφισβητώντας το δικαίωμά του να έχει γνώμη, όπως έχει ο κάθε πολίτης.
Και αν διαφωνούν με τη γνώμη του, να την αντιμετωπίσουν με επιχειρήματα. Όχι με κραυγές και αναθέματα λάσπης. Με στεναχωρεί το ότι εμείς παλέψαμε, η γενιά η δική μου, για να έρθει αυτή η δημοκρατία που ζούμε σήμερα…”
“…Ας έρθει ο οποιοσδήποτε να με αντικρούσει. Τι να μου πουν εμένα; Ότι δεν πάλεψα; Ότι δεν είμαι προοδευτικός; Ότι δεν έπιασα το σφυγμό του λαού; Ότι δεν έδωσα καλή τροφή στον λαό;».
Αυτά έλεγε ο Θοδωράκης, χρόνια τώρα. Και τα αποσιωπούσαν.
Και τώρα που έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο, τον “χαιρέτησαν”, τον “τίμησαν”, αλλά και πάλι αποσιώπησαν την πνευματική κληρονομιά του.
Όπως αποσιώπησαν (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) και την φοβερή ομιλία του στο Σύνταγμα για το Μακεδονικό, αρχές Φεβρουαρίου του 2018…
Όπου είπε μεταξύ άλλων τα εξής – ξεδιπλώνοντας την ταυτότητά του όπως ανέφερε χαρακτηριστικά τότε:
Φίλοι και Φίλες,
“…Αφιερώνω την ομιλία μου στον Έλληνα που μας έβγαλε από τον Οθωμανικό ζυγό και που πέθανε σαν σήμερα, στις 4 του Φλεβάρη του 1843, πριν από 175 χρόνια, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.
Εγώ δεν ντρέπομαι όπως οι εθνομηδενιστές που μας κυβερνούν να παραμείνω πιστός στις ιερές σκιές των προγόνων μας που μας δίδαξαν την αγάπη και τη θυσία για το Έθνος και την Πατρίδα -μια πατρίδα που σέβεται και αγαπά όλες τις πατρίδες του κόσμου- να είμαι πατριώτης διεθνιστής και συνάμα να περιφρονώ και να μάχομαι τον φασισμό σε όλες του τις μορφές και προ παντός στην πιο πονηρή, απατηλή και επικίνδυνη μορφή του, την «αριστερίστικη»…
“…Και τώρα που ξεδίπλωσα την ταυτότητά μου προς όλες τις κατευθύνσεις, μπορώ να αρχίσω την ομιλία μου:
Αγαπητοί μου πατριώτες και πατριώτισσες…”
Και αρχίζει να κατακεραυνώνει όλες τις εθνικές παραχωρήσεις που τότε ετοιμάζονταν και στη συνέχεια έγιναν με τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Μεταξύ άλλων υπογραμμίζει τότε:
“…Το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών στα 1992 αποφάσισε για μια εθνική κοινή γραμμή πλεύσης σε μια ονομασία στην οποία δεν θα περιέχεται καθόλου και με κανένα τρόπο η λέξη «Μακεδονία» με γεωγραφικούς ή άλλους προσδιορισμούς. Π.χ. «Άνω» ή «Βόρεια» ή ακόμα χειρότερα «Νέα» Μακεδονία, που είναι ακόμα πιο προδοτικό γιατί διαγράφει την ιστορική Ελληνική Μακεδονία και ανακηρύσσει ως διάδοχό της μια περιοχή με άλλο λαό…”
“…Τα μαύρα σύννεφα που μας απειλούν γίνονται κάθε μέρα και περισσότερο ορατά. Εάν υποχωρήσουμε τώρα στην ανοιχτή πρόκληση των Σκοπίων, που χωρίς να έχουν παραιτηθεί από τον κύριο στόχο της εθνικής τους πολιτικής επιδιώκουν σήμερα να γίνουν μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης με την ψήφο τη δική μας για να μπορούν αύριο-μεθαύριο να μας απειλούν από ισχυρότερη θέση, τότε θα είμαστε άξιοι της Μοίρας μας”.
“…Το γεγονός ότι υπάρχουν χώρες που αναγνώρισαν τα Σκόπια με το όνομα «Μακεδονία» παραβλέποντας ότι έτσι γελοιοποιούνται μπροστά στην Ιστορία, δεν νομίζω ότι μας αφορά, αφού η δική μας απόφαση και μόνο είναι που θα νομιμοποιήσει ιστορικά και θα κρίνει τελεσίδικα το θέμα αυτό”
“…Γιατί μόνο εμείς οι Έλληνες μπορούμε να δώσουμε ή να μη δώσουμε το δικαίωμα στους Σκοπιανούς να οικειοποιούνται στο μέλλον μέσω του ονόματος ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ένα αναπόσπαστο από κάθε άποψη, ιστορική και πολιτισμική, τμήμα του Ελληνισμού. Για να το πω πιο απλά ώστε να γίνω κατανοητός, χρειάζεται η βούλα της Ελλάδας για να θεωρηθούν γνήσιοι Μακεδόνες και όχι χάρτινοι και νόθοι όπως είναι σήμερα”…”
“…Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Πατριώτες και πατριώτισσες,
Σε όλη μου τη ζωή αγωνίστηκα για την ενότητα του ελληνικού Λαού. Πιστεύω απόλυτα ότι κι αυτό το μεγάλο πρόβλημα θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε ενωμένοι σαν μια γροθιά. Και πιστεύω απόλυτα ότι είμαστε ενωμένοι. Γιατί ανεξάρτητα από τις όποιες διαφωνίες μας, είμαστε όλοι πατριώτες.
Όταν υπερασπίζεται κανείς τα δίκαια της πατρίδας του και του Λαού του, αυτό δεν είναι εθνικισμός, είναι πατριωτισμός! Και η Ελλάδα σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχει ανάγκη από πατριώτες!
Οι Έλληνες σήμερα ενωμένοι δίνουν όλοι μαζί την απάντηση από την πλατεία Συντάγματος: Η Μακεδονία είναι μία και ήταν, είναι και θα είναι πάντα Ελληνική.”
Αυτή ήταν η τελευταία βροντερή παρέμβαση του Μίκη Θοδωράκη!
Συγκλόνισε τότε το Πανελλήνιο.
Μέχρι και ξένοι ηγέτες προσπάθησαν τότε να επικοινωνήσουν μαζί του, για να του ζητήσουν να αλλάξει θέση. Ή, έστω να τη μαλακώσει κάπως…
Τους διαολόστειλε! Κανονικά. Και κυριολεκτικά…
Κι αυτό σήμερα αποσιωπάται, επίσης…
Στο μεταξύ ο ίδιος ο Μίκης είχε αποκαλύψει ότι ήδη από τη δεκαετία του 70 είχε τσακωθεί με τον πανίσχυρο τότε ιστορικό ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας (Γιόζιπ Μπρόζ) Τίτο, όταν αυτός του είχε ζητήσει να συνθέσει τον… ύμνο της Ομόσπονδης τότε Γιουγκοσλαβικής “Μακεδονίας”.
Ο Μίκης από τότε του είχε ξεκόψει ότι η Μακεδονία είναι μια και είναι Ελληνική…
Και δεν ήταν μόνο στο Μακεδονικό που είχε αυτές τις θέσεις.
Σε όλη τη γκάμα των λεγομένων “εθνικών θεμάτων” είχε αντίστοιχη στάση:
Όχι πρόσφατα! Επί δεκαετίες…
Χαρακτηριστική (μεταξύ πολλών άλλων) είναι η δήλωσή του Μίκη στις 2 Δεκεμβρίου του 2009, τρείς μέρες μετά την εκλογή Σαμαρά στην αρχηγία της ΝΔ:
“Στην σημερινή εποχή η χώρα μας”, έλεγε τότε ο Μίκης, “αντιμετωπίζει μεγάλους κινδύνους λόγω της παγκοσμιοποίηση, της οποίας κύριοι στόχοι, μεταξύ άλλων, είναι ο αφελληνισμός μας, καθώς και η εξάλειψη της ιστορικής μας μνήμης και της πολιτιστικής μας ταυτότητας. Πρωταρχική μας επιδίωξη, επομένως θα πρέπει να είναι η διαφύλαξη της εθνικής μας συνείδησης και η καλλιέργεια του πατριωτισμού.
Δύο κομβικά προβλήματα… υπήρξαν:
α) το θέμα των Σκοπίων, στο οποίο σε μας τους Έλληνες δεν επιτρέπεται να τα αναγνωρίσουμε με το όνομα της “Μακεδονία”, εφ’ όσον σεβόμαστε την ιστορία μας και τον ίδιο τον εαυτό μαςως Έθνος ζωντανό και περήφανο, και
β) η στάση μας στο Σχέδιο Ανάν…
Σ’ αυτά τα δύο θέματα οι απόψεις μου συνέπεσαν πλήρως (για το πρώτο ήδη από το 1991) με εκείνες του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος από τη νέα του θέση αποτελεί για όσους σκέπτονται όπως εγώ, ισχυρή ενίσχυση και ελπίδα…”
Μετά την κηδεία του Μίκη Θοδωράκη κάποιοι προσπαθούν να θάψουν και τη μεγάλη πνευματική κληρονομιά του.
Όχι την “πολιτική κληρονομιά του. Την πνευματική: Αυτή που επιμένει πως για να κάνουμε το άλμα στο αύριο πρέπει να πατάμε γερά στην Ιστορία μας, στην πολιτιστική μας παράδοση, στην κληρονομιά μας.
Προσπαθούν, προσπαθούν, αλλά δεν τα καταφέρνουν…
Γιατί εδώ όσοι ζουν, ξέρουν και θυμούνται…
Κι εκεί που πήγε ο Μίκης δεν θα σταματήσει να “ξεσηκώνει”… αγγέλους και δαίμονες.
Όπως έκανε πάντα, κι όσο βρισκόταν ανάμεσά μας…
Αυτός άλλωστε, έβαλε στο στόμα εκατομμυρίων Ελλήνων τον στίχο του Ελύτη:
–Μη, παρακαλώ σας, μη λησμονάτε τη χώρα μου!
