Οι «αρνητές» της Γενοκτονίας παρ’ ημίν…

77 mins read

Tου Θανάση Κ.  Περίμενα να περάσει η μέρα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, να κατακαθίσουν κάπως τα “επικά” και τα “τραγικά” που συνηθίζονται κάθε τέτοια μέρα, για να αναφερθώ σε μια άλλη διάστασή της. Εξ ίσου τραγική, αλλά λιγότερο γνωστή και πολύ πιο σύνθετή…

Την αγωνιώδη και απέλπιδα προσπάθεια κάποιων, κυρίως στην Τουρκία, αλλά και μέσα στην Ελλάδα, να αρνηθούν την Γενοκτονία!

Ναι, ακριβώς, όπως το διαβάσατε: Αρνητές της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου είναι κυρίως το επίσημο Τουρκικό κράτος και κάποιοι αριστεροί διανοούμενοι μέσα στην Ελλάδα.

[Όχι όλη η Αριστερά της Ελλάδας – ευτυχώς – και όχι όλοι οι διανοούμενοί της…]

Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το 1994 με ημέρα μνήμης την 19η Μαϊου.

Επιπροσθέτως, η Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας αναγνωρίστηκε το 1998, με αντίστοιχη ημέρα την 14η Σεπτεμβρίου.

Έπρεπε να τελειώσει ο Ψυχρός Πόλεμος για να αξιωθούν οι Έλληνες να αναγνωρίσουν τη Γενοκτονία των παππούδων τους δύο γενιές πριν…

Στην απόφαση εκείνη του Ελληνικού κράτους εναντιώθηκε τότε η ίδια η Τουρκία, όπως ήταν αναμενόμενο…

Από την άλλη πλευρά, στην Ελλάδα, αντίθετη γνώμη εξέφρασε τότε ο ιστορικός της Αριστεράς Άγγελος Ελεφάντης σε σειρά άρθρων του (όχι σε ολοκληρωμένο ιστορικό έργο…)

Με τον Ελεφάντη συντάχθηκαν και μερικοί άλλοι αριστεροί συγγραφείς σε σποραδικά άρθρα τους. Κι αυτοί, όμως, απέφυγαν να ανασκευάσουν με στοιχειοθετημένο και συστηματικό τρόπο την πραγματικότητα της Γενοκτονίας.

Κύρια επιχειρήματά τους:

–Ότι επρόκειτο για “Εθνοκάθαρση“, δηλαδή για μετακίνηση πληθυσμών – κι όχι για Γενοκτονία, δηλαδή για συστηματική προσπάθεια εξόντωσης πληθυσμών.

–Ότι επρόκειτο για (πολύ πιο συνηθισμένο) “Έγκλημα Πολέμου”, δηλαδή για μαζικές σφαγές που έγιναν, χωρίς “άνωθεν καθοδήγηση”, κατά τη διάρκεια και εξ αιτίας πολεμικών επιχειρήσεων. Κι ότι ήταν περισσότερο τοπικά αντίποινα για “εκκαθαρίσεις” ή άλλα “εγκλήματα πολέμου” που είχε διαπράξει προηγουμένως ο ελληνικός στρατός κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας.

Στην προσπάθεια αμφισβήτησης της Γενοκτονίας απάντησε πρώτος ο επίσης ιστορικός της Αριστεράς, Γιώργος Καραμπελιάς. Ακολούθησε ο επίσης ιστορικός και προερχόμενους από την Αριστερά, Βλάσσης Αγτζίδης. Από διαφορετικά σκοπιά, αλλά απολύτως στοιχειοθετημένοι και οι δύο. Ενώ ακολούθησαν πολλοί άλλοι με αρθρογραφία τους στον Τύπο ή σε εξειδικευμένα έντυπα.

Η απάντηση στα επιχειρήματα των “αρνητών” (που πολύ συχνά ταυτίζονται με τους ισχυρισμούς της ίδιας της επίσημης Τουρκίας) υπήρξε συντριπτική:

–Πρώτον οι “εκκαθαρίσεις” σε βάρος του Ποντιακού Ελληνισμού άρχισαν και κλιμακώθηκαν, άσχετα με την μετέπειτα Ελληνοτουρκική σύγκρουση, ήδη από το 1914, πέντε χρόνια πριν αποβιβαστεί ελληνικό εκστρατευτικό σώμα στην Μικρά Ασία (1919).

–Δεύτερον, δεν έγιναν “στιγμιαία” όταν χάθηκε ο έλεγχος πάνω σε τοπικούς διοικητές των Οθωμανών. Έγινε συστηματικά, ξεκίνησε από τις Οθωμανικές αρχές και συνεχίστηκε από το καθεστώς των Νεοτούρκων που πήρε τη θέση τους, λίγο αργότερα.

Με διαταγές που δόθηκαν “άνωθεν” και τις οποίες επιβεβαιώνουν ξένες διπλωματικές αποστολές της εποχής, αμερικανικές, γερμανικές, αυστριακές, γαλλικές κλπ. Μεταξύ αυτών ο τότε Αμερικανός πρέσβης στην Οθωμανική Τουρκία Henry Morgenthau ο οποίος είχε καταγγείλει την Αρμενκή Γενοκτονία ήδη από το 1916. ως “το μεγαλύτερη έγκλημα όλων των εποχών”. Την επόμενη χρονιά ο Morgenthau κατήγγειλε ότι τα ίδια με τους Αρμένιους είχαν υποστεί οι Έλληνες και οι Ασσύριοι της Τουρκίας. Κι αυτά έγιναν το 1917, πριν ακόμα από τη μεγάλη σφαγή…

Κι υπάρχουν σήμερα Έλληνες που τα “αμφισβητούν”!

–Τρίτον, πράγματι, την ίδια εποχή αφανίστηκαν και άλλες χριστιανικές μειονότητες στη Μικρά Ασία: οι Αρμένιοι (1915-21) και οι Ασσύριοι (1915-23). Επρόκειτο λοιπόν, για συστηματική πολιτική εξόντωσης όλων των χριστιανικών-αλλοεθνών μειονοτήτων της Μικράς Ασίας…

–Τέταρτον, αργότερα διαπράχθηκε, επιπροσθέτως, και το (σοβαρό αλλά μικρότερης απαξίας) έγκλημα των “εθνοκάθαρσης”, δηλαδή δόθηκε στους ελληνικούς πληθυσμούς την Μικράς Ασίας η “διέξοδος” της διαφυγής (προς Ελλάδα κυρίως). Κι ύστερα υπήρξε και αμοιβαία “ανταλλαγή πληθυσμών” (που δεν θεωρούνταν τότε “αδίκημα”). Αλλά αυτό δεν ακυρώνει την Γενοκτονία που προηγήθηκε κι έγινε παράλληλα με την “Εθνοκάθαρση”! 

Γιατί πριν απ’ όλα αυτά είχαν ήδη αφανιστεί εκατομμύρια Χριστιανών της Μικράς Ασίας με συστηματική εξόντωση αμάχων σε “Τάγματα εργασίας” (Αμελέ Ταμπουρού) και σε “πορείες θανάτου” (όπου όσοι δεν άντεχαν τις κακουχίες εκτελούνταν – κι απ’ όπου γλίτωσε λιγότερο από 2%).

— Να σημειωθεί ότι ο συνολικός πληθυσμός των Χριστιανών στην Τουρκία ανέρχονταν πριν το 1914, σύμφωνα με τις επίσημες πηγές, σε 7-8 εκατομμύρια. Απ’ αυτούς οι μισοί περίπου ήταν Έλληνες (οι υπόλοιποι κυρίως Αρμένιοι, και λιγότεροι Ασσύριοι).

Από το σύνολο των 3,6 εκατομμυρίων Ελλήνων της Μικράς Ασίας, διασώθηκαν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα 1,5 εκατομμύριο κι άλλες 400 χιλιάδες περίπου ως πρόσφυγες αλλού (Ρωσία, ΗΠΑ κλπ.). Από τα υπόλοιπα 1,7 εκατομμύρια υπολογίζεται ότι έχασαν τη ζωή τους γύρω στις 900 χιλιάδες. Κι άλλες 800 χιλιάδες έμειναν εκεί και υποχρεώθηκαν να αλλαξοπιστήσουν, να δηλώσουν “Τούρκοι” και να γλιτώσουν. Αρκετοί από αυτούς ίσως να ήταν και παιδιά “μικτών γάμων”…

[Οι επίσημες Τουρκικές πηγές, αυτούς που έμειναν δεν τους υπολογίζουν καθόλου. Ξεκινούν με τους “αρχικούς” Ελληνικούς πληθυσμούς στα 2,2 εκατομμύρια από τα οποία 1,5 εκατομμύρια σώθηκαν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα και αλλού. Εξακολουθούν να “λείπουν” 700 χιλιάδες συνολικά. Και με βάση τις Τουρκικές πηγές, οι Έλληνες που αφανίστηκαν είναι 700 χιλιάδες, πολύ κοντά στις 900 χιλιάδες που είναι και ο πραγματικός αριθμός]

Από τις 900 χιλιάδες των ανθρώπων που σκοτώθηκαν τότε, οι Έλληνες του Πόντου είναι 353 χιλιάδες! Κι εδώ δεν πρόκειται για απλές “αριθμητικές προσεγγίσεις”. Πρόκειται για 353 χιλιάδες ανθρώπων που δόθηκαν τα ονόματά τους, ο τόπος καταγωγής τους και στις περισσότερες περιπτώσεις ο τόπος του θανάτου τους και ο τρόπος που δολοφονήθηκαν. Πιο τεκμηριωμένο μαζικό έγκλημα Γενοκτονίας δεν μπορεί να υπάρξει…

* Τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, την αναγνώρισε τελικά το 2007 η μεγάλου κύρους Παγκόσμια Ένωση Μελετητών Εγκλημάτων Γενοκτονίας (International Association of Genocide Scholars – IAGS).

Πρόκειται για οργανισμό που θεωρείται διεθνώς ο πιο αξιόπιστος για  να ξεχωρίζει εγκλήματα γενοκτονιών από άλλα “εγκλήματα Πολέμου”, εφαρμόζει με τον πιο αυστηρό τρόπο όλα τα σύγχρονα νομικά και ιστορικά κριτήρια και δεν “χαρίζεται” σε κανένα.

Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από την IAGS θα έπρεπε να τελειώσει και κάθε αμφισβήτηση. Και να κλείσει όλα τα στόματα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το ίδιο το ΚΚΕ – το οποίο σε ανύποπτο χρόνο “επέχαιρε” για την ήττα του Ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία – έχει αναγνωρίσει πλέον τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Ρητά και απερίφραστα;!

Επομένως δεν είναι ολόκληρη η Αριστερά που την αμφισβητεί. Το ΚΚΕ πάντως, δεν την αμφισβητεί…

* Τώρα πλέον τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου την έχουν αναγνωρίσει επισήμως και μια σειρά από Εθνικά Κοινοβούλια και τοπικά Κοινοβουλευτικά σώματα σε όλο τον κόσμο, όπως (πέρα από τη Βουλή της Ελλάδος και της Κύπρου), η Βουλή της Σουηδίας (2010 – μαζί με την Γενοκτονία των Αρμενίων και των Ασσυρίων της Ανατολίας), η Βουλή της Ολλανδίας (2015), η Βουλή της Αυστρίας (2015), καθώς και τοπικές Ομοσπονδιακές Βουλές στην Αυστραλία, στις ΗΠΑ και στον Καναδά.

* Πολύ πριν από όλα αυτά ωστόσο, υπάρχουν πολύ σημαντικές καταγραφές της Ελληνικής Γενοκτονίας στην Λογοτεχνία: όπως το έργο της Αμερικανίδας (Ελληνικής καταγωγής) Thea Halo η οποία περιγράφει τη φρικτή “Οδύσσεια” την μητέρας της Sano Halo (Ευθυμία Βαρυτιμίδου). Το κορίτσι αυτό το άρπαξαν κυριολεκτικά για να το σώσουν από τα “τάγματα θανάτου” ένα ζευγάρι τοπικών αραβόφωνων στα βάθη της Μικράς Ασίας. Την έκαναν “ψυχοκόρη” τους και της άλλαξαν το όνομα σε Sano, γιατί δεν μπορούσαν να προφέρουν το ελληνικό της όνομα. Οι γονείς της Sano-Ευθυμίας είχαν πεθάνει μαρτυρικά λίγες μέρες πριν…

“Περιέργως” το έργο της Thea Halo παραμένει άγνωστο στην Ελλάδα. Όπως τόσες και τόσες μαρτυρίες ξένων για την Ελληνική Γενοκτονία, συμπεριλαμβανομένoυ και του τότε Αμερικανού Πρόξενου στη Σμύρνη George Horton. Που έγραψε συγκλονιστικές μαρτυρίες πολλές δεκαετίες πριν κάποιοι πήγαν να διδάξουν τα ελληνόπουλα, ότι τότε στη Σμύρνη έγινε, όχι σφαγή των Ελλήνων αλλά “συνοστισμός στην παραλία”. Περίπου… τουριστικό ατύχημα!

* Ακόμα, επίσης συγκλονιστικό είναι και το μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη με τίτλο: 31328. Πρόκειται για τον αριθμό που του είχαν δώσει οι Τούρκοι στρατιώτες όταν, μικρό παιδί, βάδιζε σε “πορείες θανάτου”. Προσωπική μαρτυρία και αριστουργηματική λογοτεχνική καταγραφή…

Από τους 3000 Ελλήνων που είχαν αναγκαστικά ενταχθεί μαζί του σε εκείνο το “Τάγμα Θανάτου”, επέζησαν μόλις 23! Οι περισσότεροι μικρής ηλικίας, γιατί τους λυπήθηκαν και τους φυγάδευσαν φιλεύσπλαχνοι απλοί άνθρωποι από τα χωριά που διέσχιζαν οι “πορείες θανάτου”.

Το αριστούργημα αυτό του Ηλία Βενέζη είναι σήμερα παντελώς άγνωστο στις νεώτερες γενιές. Το έκανε βέβαια, κινηματογραφικό έργο ο γνωστός και βραβευμένος (και “προοδευτικός γενικά) Νίκος Κούνδουρος, το 1978. Αλλά το έργο απαγορεύθηκε τότε στην Ελλάδα (για να μην “εξάψει τα πάθη”). ύστερα επετράπη η προβολή του μετά το 1982, αλλά και πάλι δεν προβλήθηκε παρά ελάχιστα.

“Προοδευτικοί” και “συντηρητικοί” στην Ελλάδα συμφώνησαν διαχρονικά ότι το έργο του Κούνδουρου δεν έπρεπε να προβληθεί, όπως και ότι το μυθιστόρημα του Βενέζη δεν έπρεπε να διαβαστεί.

[Μόλις πριν δύο χρόνια προβλήθηκε στην ελληνική τηλεόραση, με μεγάλη επιτυχία, σειρά που διεκτραγωδεί την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου – το “Κόκκινο Ποτάμι”. Εκατό χρόνια μετά τα τραγικά γεγονότα, και 25 χρόνια μετά την επίσημη αναγνώρισή τους από το Ελληνικό κράτος!]

Φανταστείτε: το κράτος του Ισραήλ προώθησε διεθνώς με κάθε τρόπο τη λογοτεχνία και τη φιλμογραφία που προβάλει το “Ολοκαύτωμα”. Ήδη από τη δεκαετία του ’50…

Κι εμείς ως κράτος (και ως “ελίτ” και ως “διανόηση”), κάναμε τα πάντα, διαχρονικά για  να αποκρύψουμε τη δική μας Γενοκτονία! Από τους ίδιους τους Έλληνες…

Κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων δεν προχωράει…

Κι όμως προχωράει! Παρά τις αντιδράσεις της επίσημης Τουρκίας και τις αποσιωπήσεις της επίσημης Ελλάδας, προχωράει. Αργά, αλλά προχωράει

Και σήμερα που η Γενοκτονία των Αρμενίων αναγνωρίζεται διεθνώς (και οι συσχετισμοί αλλάζουν στη Μέση Ανατολή – κι όχι μόνο), η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου αποκτά νέα δυναμική.

Παρά τις “μάχες οπισθοφυλακών” που δίνουν παρ’ ημίν διάφοροι “αρνητές” της Γενοκτονίας.

Κι όμως προχωράει!

ΥΓ.1 Ο λεγόμενος “αντιρατσιστικός νόμος”, όπως τροποποιήθηκε στην Ελλάδα το 2014, προβλέπει ποινικοποίηση της άρνησης Γενοκτονίας που έχει αναγνωριστεί. Κι από την άποψη αυτή η άρνηση της Γενοκτονίας είναι πλέον Ποινικό Αδίκημα. Δεν ζητώ την εφαρμογή του Νόμου στους “αρνητές”. Εδώ ειδικά θα έπρεπε να υπάρχει φιλότιμο. Που δεν υπάρχει. Ούτε αυτό…

ΥΓ.2 Τη Γενοκτονία κατά των Χριστιανικών πληθυσμών  της Μικράς Ασίας από τον Κεμάλ, την επικαλέστηκε και ο ίδιος ο Χίτλερ. Και ο Ναζιστικός Τύπος είχε αναγορεύσει επισήμως την πολιτική Κεμάλ ως “πρότυπο” για το Ναζιστικό κράτος.

Σήμερα οι υποτιθέμενοι “αντιναζιστές”, αποδεικνύονται πολύ συχνά επίσης “θαυμαστές” του Κεμάλ! Προκειμένου να αποκηρύξουν τους Έλληνες “εθνικιστές” υπερασπίζονται τις γενοκτονίες των Τούρκων κατά των Ελλήνων, που τόσο θαύμασαν κάποτε οι Γερμανοί Ναζί…

ΥΓ.3 Στον φετινό μήνυμά της για τη Γενοκτονία, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναφέρθηκε στους Έλληνες που “χάθηκαν” τότε.

Με όλα το σεβασμό στην κα. Πρόεδρο: Δεν “χάθηκαν”. Δεν εξαφανίστηκαν, δεν άνοιξε η γη και τους κατάπιε. Δεν τους απήγαγαν οι εξωγήινοι…

Δολοφονήθηκαν!

Μαζικά και συστηματικά,,,

Αυτό θα πει Γενοκτονία, άλλωστε.

Facebook Comments

Τελευταία Νέα