✍️ ο Θανάσης Κ.
Πώς αντιμετωπίζει μια δημοκρατική κοινωνία την άνοδο του νεοφασισμού; Αυτό το ερώτημα δεν έχει απαντηθεί, από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες συνολικά.
Παντού σχεδόν στην Ευρώπη η Δεξιά ανεβαίνει – και μαζί και η ακροδεξιά!
Αυτά τα δύο ΔΕΝ είναι το ίδιο πράγμα! Όπως η Αριστερά και η ακραία Αριστερά ΔΕΝ είναι το ίδιο…
Αν δεν το καταλάβουμε αυτό, δεν καταλαβαίνουμε ΤΙΠΟΤΑ!
Πολλές φορές η ακροδεξιά ανεβαίνει εκεί που η “Δεξιά” μοιάζει πολύ αδύναμη και “συμβιβασμένη με το “σύστημα”.
Αλλά και οι δύο ανεβαίνουν, επειδή το “σύστημα“, ή – σωστότερα – οι συστημικές δυνάμεις της κοινωνίας, δεν καλύπτουν τις ανάγκες ή τις αγωνίες των πολιτών, αφήνοντας μεγάλες “ρωγμές“, απ’ όπου περνάνε αντί-συστημικά μορφώματα…
Όταν η ίδια η κοινοβουλευτική Δεξιά πάψει να παριστάνει, ενοχικά, κάτι άλλο από αυτό που οφείλει να είναι, και όπου ανασυγκροτείται για να καλύψει το κενό των υπολοίπων, τότε χώρος για να υπάρξει “άκρα δεξιά” και μάλιστα νεοναζιστικής μορφής, δεν υπάρχει.
Όπου αντίθετα, η Δεξιά φέρεται ως…”Ποτάμι“, δηλαδή ως “γαλάζια εκδοχή” της κυβερνώσας Κεντροαριστεράς, εκεί αναπτύσσονται ακροδεξιά μορφώματα. Που κάποιες φορές φτάνουν ως το νεοναζισμό.
— Το πρώτο πράγμα που οφείλει να κάνει η Δημοκρατία είναι να καταλάβει γιατί ξαφνικά γιγαντώνονται τα ακροδεξιά κόμματα.
— Το δεύτερο, είναι να εξουδετερώσει τις πιο ακραίες – και επικίνδυνες – εκδοχές τους. Ιδιαίτερα τους “νεοναζί“…
Μ’ άλλα λόγια να αντιμετωπίσει τα βαθύτερα αίτια που δημιουργούν το πρόβλημα ΚΑΙ να αντιμετωπίσει πρακτικά το ίδιο το πρόβλημα που έχει ΗΔΗ δημιουργηθεί.
Και τα δύο. Μαζί και Ταυτόχρονα!
Στην Ευρώπη ή άνοδος της ακροδεξιάς υποκινείται ή τροφοδοτείται από τρία μεγάλα αίτια:
— Την γιγάντωση της παράνομης μετανάστευσης.
— Την κατάλυση της εσωτερικής ασφάλειας – που άλλοτε συνδέεται κι άλλοτε είναι ασύνδετη με την μαζική εισροή παρανόμων μεταναστών.
— Την άνωθεν εκστρατεία για την κατάλυση παραδοσιακών θεσμών ή ταυτοτήτων,
όπως της εθνικής ταυτότητας (στο όνομα της “παγκοσμιοποίησης“),
της θρησκευτικότητας (στο όνομα του “μοντερνισμού“),
της οικογένειας (στο όνομα του “δικαιωματισμού“)
και των… φύλων που κάποιοι αποφάσισαν ότι δεν είναι βιολογικά, λέει, αλλά, “ιδεολογικά”! Δεν είναι δύο, αλλά είναι πολλά. Και δεν αντανακλούν βιολογική πραγματικότητα, αλλά απλώς “κοινωνικές αντιλήψεις” – perceptions.
Μ’ άλλα λόγια ο πολίτης, όχι μόνο νοιώθει ανασφάλεια από την ασυδοσία των φανατικών υποστηρικτών της “πολιτικής ορθότητας” γύρω του, όχι μόνο νοιώθει ανυπεράσπιστος απέναντι στην έκρηξη της παραβατικότητας, αλλά διαπιστώνει πως όταν πάει να εκφράσει αντίρρηση για πράγματα που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν “αδιανόητα”, αντιμετωπίζεται με υβριστικούς χαρακτηρισμούς (“φασίστας“, “ρατσιστής” κλπ.) ακόμα και με προσωπικές επιθέσεις.
Ακόμα και οι καθηγητές Πανεπιστημίου, όταν πάνε να διδάξουν τους φοιτητές τους…
Άρχισαν να έρχονται και στην Ελλάδα “ακτιβιστές” που απαιτούν από τους καθηγητές τους να μη τους απευθύνονται, ως “φοιτητές” και “φοιτήτριες” αλλά ως… “φοιτητά” – ουδετέρου γένους! Σε δυτικές χώρες η αναφορά στο “ουδέτερο γένος” έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις εδώ και μερικά χρόνια…
Έτσι απλοί άνθρωποι, ακόμα κι εκείνοι που ποτέ στη ζωή τους δεν σκέφτηκαν “αντί-συστημικά” ή που δεν θεωρούσαν καν τους εαυτούς τους “συντηρητικούς”, αναζητούν ξαφνικά κάποιον να πάει κόντρα σε όλη αυτή την παράνοια. Αναζητούν, αλλά συνήθως ΔΕΝ βρίσκουν…
Υπάρχει όμως πια κι ένα τέταρτο αίτιο: Πέρα από πολιτικά ζητήματα μαζικής εισροής παράνομων μεταναστών ή ανοχής στην εγκληματικότητα και πέρα από τα ιδεολογικά ζητήματα “ταυτοτήτων”, υπάρχουν και μεγάλα καινοφανή αδιέξοδα, που επίσης δημιουργούνται από επιλογές της – διακομματικής – πολιτικής ελίτ των δυτικών κοινωνιών και απειλούν άμεσα την ευημερία τους. Την ίδια τη ζωή τους.
Κλασικό παράδειγμα η βίαιη στροφή στις “ανανεώσιμες πηγές ενέργειας” (ΑΠΕ) και η εσπευσμένη εγκατάλειψη των υδρογονανθράκων. Την οποία καταγγέλλουν πλέον όλο και περισσότεροι…
Γιατί ανεβάζει μακροχρόνια την τιμή της ενέργειας (πέρα από βραχυχρόνιες διακυμάνσεις) και απειλεί την ίδια την ευημερία και την απασχόληση στις δυτικές κοινωνίες.
Ή εξαρτά τις δυτικές οικονομίες από μορφές ενέργειας που εμφανίζονται ως “φθηνότερες”, αλλά ΔΕΝ είναι σταθερές ούτε εύκολα αποθηκεύσιμες.
Κι έτσι κλονίζεται η ανταγωνιστικότητα της παραγωγής.
Την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος – ο ΜΗ δυτικός – εξακολουθεί να καταναλώνει υδρογονάνθρακες και να αναπτύσσεται με πολύ ταχύτερους ρυθμούς. Και μεγάλοι παραγωγικοί κλάδοι μετακομίζουν στον πάλαι ποτέ Τρίτο Κόσμο, ο οποίος δεν ασχολείται με την “κλιματική αλλαγή“.
Η Κίνα με το πρόγραμμα Belts and Roads, εγκαθιστά κάθε βδομάδα ενάμιση θερμοηλεκτρικό εργοστάσιο (με υδρογονάνθρακες) στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Κάθε βδομάδα! Όχι μόνο τώρα. Ως το 2035, τουλάχιστον…
Βεβαίως η Κίνα (ακόμα και οι Αραβικές χώρες) εγκαθιστούν και μονάδες Ανανεώσιμων Πηγών! Αλλά όχι ως υποκατάστατο των υδρογονανθράκων, αλλά ως συμπληρώματα που μειώνουν το κόστος ΟΤΑΝ μπορούν να παράγουν αποδοτικά.
Και ενώ αυτά κάνει ο υπόλοιπος κόσμος, η Ευρώπη εγκαταλείπει όχι μόνο τα λιγνιτικά της εργοστάσια (ακόμα κι αυτά νέας τεχνολογίας και μειωμένων ρύπων),
αλλά ακόμα και τα πυρηνικά (που ΔΕΝ παράγουν διοξείδιο του άνθρακα), ακόμα και τα υδροηλεκτρικά που ΔΕΝ παράγουν ούτε καν “ραδιενεργά απόβλητα“, αλλά η εγκατάστασή τους απειλεί τις… σαύρες και τα σκαθάρια!
Όλα αυτά εισπράττονται από τους λαούς της Δύσης ΟΧΙ ως “Πρόοδος“, αλλά ως “Απειλή“! Και γίνονται απολύτως ευάλωτοι σε πάσης φύσεως “θεωρίες συνομωσίας“, και κάθε είδους ακραία κηρύγματα μισαλλοδοξίας.
Στη Γαλλία το μεγάλο αντί-συστημικό κίνημα των “κίτρινων γελέκων” ξεκίνησε από την καθολική αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων στην άνοδο της τιμής των καυσίμων το 2018 – όταν οι διεθνείς τιμές ήταν ακόμα χαμηλές. Κατάλαβαν ότι επρόκειτο για αύξηση του φόρου Κατανάλωσης, που είχε ως πρόσχημα την “κλιματική αλλαγή” και οδηγούσε στη αποβιομηχάνιση – και την ανεργία για τα λαϊκά στρώματα. Το κίνημα αυτό οδηγήθηκε μαζικά σε αριστερή και ακροδεξιά αντισυστημική ψήφο. Που με τη σειρά του δυνάμωσε μόνιμα προς τα δεξιά την κα Λεπέν, και μόνο προσωρινά τον κ. Μελανσόν στα αριστερά.
Στη Σουηδία (και τη Φιλανδία) ήταν το μεταναστευτικό που οδήγησε σε μεγάλη στροφή προς τα Δεξιά. Στην Ιταλία το ίδιο. Στην Ολλανδία ήταν κυρίως το “περιβαλλοντικό”. Στο υπόβαθρο όλων των χωρών οι αντιστάσεις σε ακρότητες της “πολιτικής ορθότητας“.
— Οι νεωτερισμοί τύπου “γονέας άλφα και βήτα” ΔΕΝ είναι “πρόοδος“.
— Το να διαβάζουν οι drag-queens Χριστουγεννιάτικα παραμύθια σε παιδιά του Νηπιαγωγείου και του Δημοτικού, ΔΕΝ είναι “πρόοδος“.
— Το να μπαίνουν ανεξέλεγκτα εκατομμύρια εργαλειοποιημένοι “πρόσφυγες“, να εγκαθίστανται όπου θέλουν και να απαιτούν να προσαρμοστούν οι χώρες φιλοξενίας τους στα δικά τους ήθη ΔΕΝ είναι “πρόοδος“.
— Το να κόβουμε τα καύσιμα χωρίς να έχουμε βρει τρόπο να τα αντικαταστήσουμε με αξιόπιστο και φθηνό τρόπο, ΔΕΝ είναι “πρόοδος“.
— Το να φορολογούμε τα καύσιμα και να επιδοτούμε μη αξιόπιστες πηγές ενέργειας, ΔΕΝ είναι “πρόοδος“.
Όλα αυτά εκλαμβάνονται ως απειλές για τις κοινωνίες. Και οι κοινωνίες αντιδρούν. Και ένα μέρος τους είναι έτοιμο να προσχωρήσει σε κάθε δημαγωγό-“σωτήρα” που τους υπόσχεται να τις απαλλάξει από τις “απειλές“.
Οπότε τίθεται το επόμενο ερώτημα:
Τι κάνουμε;
Ξεχωρίζουμε το δίκιο της διαμαρτυρίας από την τοξική δημαγωγία.
Κι έτσι διαχωρίζουμε τις δυνάμεις που μπορούν να ενσωματωθούν στη Δημοκρατία, από τις δυνάμεις που χρησιμοποιούν ως πρόσχημα τα σφάλματα της ελίτ για να υπονομεύσουν τη Δημοκρατία.
Τους πρώτους τους αγκαλιάζουμε. Και τους δεύτερους τους κυνηγάμε. Αμείλικτα. (Στην περίπτωση των Νεοναζί, το “αμείλικτα” πάλι λίγο είναι…)_
Κι αυτό σημαίνει ότι διορθώνουμε ότι μπορεί να διορθωθεί, δηλαδή προχωράμε σε μεγάλες “αναθεωρήσεις πολιτικής“.
Και ταυτόχρονα αποκαθιστούμε σταδιακά την εμπιστοσύνη της κοινωνίας.
Η Ελλάδα από την άποψη αυτή ήταν τυχερή μέσα στην “ατυχία” της.
Αντιμετώπισε το πρόβλημα σχετικά νωρίς, ήδη από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας.
Την εποχή εκείνη ο Αντώνης Σαμαράς ως αρχηγός της ΝΔ, έκανε το πρώτο βήμα: Κατήγγειλε την Χρυσή Αυγή, που εμφανίστηκε με μεγάλη δημοσκοπική άνοδο την άνοιξη του 2012, ως αυτό που πράγματι ήταν. Ως “Νεοναζί“!
Πολλοί το θεώρησαν αυτό ως “λάθος“. Γιατί, λέει, “έκοβε τις γέφυρες μαζί τους”.
Ο Σαμαράς όμως γνώριζε τότε ότι με τους Νεοναζί ΔΕΝ υπάρχουν “γέφυρες“.
Την ίδια στιγμή ο Σαμαράς καταλάβαινε ότι η παράνομη μετανάστευση, που είχε ήδη πάρει τεράστιες διαστάσεις, υπονόμευε την κοινωνική συνοχή και την ασφάλεια των πολιτών. Κι όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση πήρε μέτρα για να την ανακόψει και να την αναστρέψει: ολοκλήρωση του πρώτου “φράχτη” στον Έβρο, εντατικοποίηση των ελέγχων του Λιμενικού στα νησιά, “Ξένιος Δίας”, “Αμυγδαλέζα”, έναρξη επαναπατρισμών, κλπ.
Και το κατάφερε. Η διακυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου είναι η μοναδική περίοδος της τελευταίας 20ετίας όπου ο αριθμός των παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα μειώθηκε! Και αισθητά μάλιστα…
Ταυτόχρονα προετοίμασε το έδαφος για την καταστολή του Νεοναζισμού. Καθάρισε τα κυκλώματα της Χ.Α. στην Αστυνομία. Κι έτσι κατάφερε να ελέγξει τις δικογραφίες εγκληματικών πράξεων που έμεναν σκόρπιες και ανολοκλήρωτες. Αυτό έγινε διακριτικά, χωρίς τυμπανοκρουσίες.
Κι όταν πραγματοποιήθηκε το έγκλημα στο Πέραμα, τον Σεπτέμβριο του 2013, κατάφερε όχι μόνο να συλλάβει αμέσως τους φυσικούς αυτουργούς, αλλά και να ενώσει την νέα υπόθεση με τις δικογραφίες που ήδη υπήρχαν και να παραπέμψει μέσα σε 24 ώρες ολόκληρη τη Χ.Α. ως “εγκληματική οργάνωση“!
Ήταν η μόνη περίπτωση τις τελευταίες δεκαετίες στην Ευρώπη, που συνελήφθη, και φυλακίστηκε ολόκληρο κοινοβουλευτικό Κόμμα! Χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.
Αν δεν είχαν καθαρίσει τα κυκλώματα της Χ.Α. μέσα στην Αστυνομία, αν δεν είχαν ενοποιηθεί οι (προηγούμενες) δικογραφίες και αν δεν είχαν ανοίξει τα κινητά – χωρίς ποτέ κανείς να διαμαρτυρηθεί για “παράνομες παρακολουθήσεις“, η Χ.Α. δεν θα είχε βρεθεί φυλακή.
Και τα ποσοστά της θα είχαν ανέβει πολύ περισσότερο στο μεταξύ.
Ο Αντώνης Σαμαράς τους έστειλε στη Δικαιοσύνη. Την ώρα που η Αριστερά (και κάποιοι ακόμα ΕΚΤΟΣ Αριστεράς, ακόμα και μέσα στο Κόμμα του) θεωρούσαν ότι η υπόθεση είναι “αδύνατη” και δεν θα φτάσει ποτέ στα δικαστήρια.
Και όταν ενάμιση χρόνο αργότερα, ήλθε η Αριστερά στη διακυβέρνηση, δεν μπόρεσε να ακυρώσει τη δίκη της Χ.Α., αλλά φρόντισε να την αναβάλει…”επ’ άπειρον“.
Και στο μεταξύ ζητούσε τις ψήφους της Χ.Α. στη Βουλή, για να αλλάξει τον εκλογικό νόμο και για να στείλει τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο (και άλλους) στα δικαστήρια με χαλκευμένες κατηγορίες – που κατέπεσαν όλες αργότερα…
Κι όταν, επί τέλους, έγινε η δίκη (αφότου έφυγε ο ΣΥΡΙΖΑ από την Κυβέρνηση), η Χ.Α. καταδικάστηκε ως “εγκληματική οργάνωση” και τα ηγετικά στελέχη της μπήκαν οριστικά στη φυλακή.
Κι όλα αυτά έγιναν χωρίς ποτέ κανείς να εγείρει θέματα “νομιμότητας” ή “συνταγματικότητας“.
Στα δυόμιση χρόνια που κυβέρνησε ο Σαμαράς πολέμησε τα αίτια που δημιουργούν το τέρας, ενώ αντιμετώπισε αποτελεσματικά και το ίδιο το τέρας!
Ας τον ρωτήσουν ΠΩΣ ακριβώς το έκανε.
Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος έδειξαν πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις τους Νεοναζί.
Τώρα ξέρουμε και πως ΔΕΝ μπορείς να τους αντιμετωπίσεις:
— Δεν μπορείς να ταυτίζεις την Δεξιά με τους… Νεοναζί! Αυτό δυναμώνει το αντί-συστημικό ρεύμα, δεν το εξουδετερώνει.
— Δεν μπορείς να φέρνεις μαζικά τους παράνομους μετανάστες. Αυτό στέλνει τον κόσμο στην… ακρότατη ακροδεξιά!
–Δεν μπορούν οι ευρωβουλευτές σου να πρωταγωνιστούν σε ψηφοφορία κατάργησης της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης για το “φράχτη” (ψηφοφορία που ανατράπηκε στην συνέχεια) κατηγορώντας όσους διαφωνούν ως “ακροδεξιούς” “φασίστες“!
Όλα αυτά ενισχύουν την αντί-συστημική ψήφο ΚΑΙ τη στρέφουν στα άκρα δεξιά.
— Δεν μπορεί ευρωβουλευτές σου να βγάζουν πύρινους λόγους υπέρ του MeToo κι ύστερα να κατηγορούνται οι ίδιοι ότι βίασαν και έδειραν γυναίκες!
–Δεν μπορεί να αφήνεις ασύδοτες ΜΚΟ που καλύπτουν διακίνηση παράνομων μεταναστών και ζητούν να … βραβευθεί από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας “ακτιβιστής” που καταγγέλλει τις ελληνικές αρχές ότι εμποδίζουν την παράνομη διακίνηση!
Όλα αυτά δεν ενισχύουν απλώς την αντί-συστημική ψήφο. Εξοργίζουν τον κόσμο…
Δεν μπορείς να καλοπιάνεις και να συνεργάζεσαι με το “παραδικαστικό κύκλωμα” κι ύστερα να περιμένεις ότι θα κάνει τη δουλειά του για την απαγόρευση της “εγκληματικής οργάνωσης“.
Κι όταν αποφασίζεις να πάρεις μέτρα κατά της συμμετοχής της εγκληματικής οργάνωσης, κάντο με την μια και λυσιτελώς! Όχι με διαδοχικές “παρεμβάσεις“, που αφήνουν “ουρές” πίσω τους. Και τελικά η δουλειά γίνεται “μισή“.
Χτυπήστε τα αίτια και χτυπήστε και τα συμπτώματα.
Όταν δεν κάνεις τίποτα από τα δύο, απλώς φουντώνεις τη φωτιά, αντί να τη σβήσεις…
