Την 1η Ιουλίου 1979, το πρώτο προσωπικό στερεοφωνικό κασετόφωνο, το Walkman της Sony, κάνει το ντεμπούτο του στα καταστήματα και φέρνει τα πάνω- κάτω, τόσο στην τεχνολογία όσο και στη μουσική.
Μέχρι τότε, το τρανζίστορ ήταν το μόνο τεχνολογικό θαύμα που έφερε τη μουσική κυριολεκτικά στα χέρια των καταναλωτών από τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Ήταν φθηνό, αξιόπιστο και φορητό, αλλά ποτέ δεν μπορούσε να προσεγγίσει την ποιότητα ήχου ενός δίσκου που παιζόταν σε οικιακό στερεοφωνικό. Κάθε χρήστης περιοριζόταν σε όποιους ραδιοφωνικούς σταθμούς μπορούσε να προσεγγίσει στην τοποθεσία του και σε όποια κομμάτια έπαιζαν σε κάθε πρόγραμμα. Ωστόσο, ήταν η μόνη τεχνολογία που ήταν διαθέσιμη στους λάτρεις της μουσικής εν κινήσει μέχρι την εμφάνιση του Walkman.
Κάθε στοιχείο του Walkman ήταν ήδη σε παραγωγή ή δοκιμή ως μέρος κάποιας άλλης συσκευής όταν ο πρόεδρος της Sony, Masaru Ibuka, έκανε ένα ειδικό αίτημα στις αρχές του 1979. Ο Ibuka ήταν λάτρης της μουσικής που ταξίδευε συχνά και είχε τη συνήθεια να κουβαλάει μαζί του σε διεθνείς πτήσεις ένα από τα «φορητά» στερεοφωνικά μαγνητόφωνα της εταιρείας του. Αλλά το Sony TC-D5 ήταν μια βαριά συσκευή που σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να θεωρηθεί φoρητή με τα σύγχρονα πρότυπα. Έχοντας στο μυαλό του την αγαπημένη του συνήθεια, ο Ibuka απευθύνθηκε στον Norio Ohga, συνεργάτη του στην εταιρεία, ρωτώντας τον αν θα ήταν δυνατόν να αναπτυχθεί μια συσκευή που θα μπορούσε να σχεδιαστεί για την ακρόαση μουσικής μέσω ακουστικών.
Δουλεύοντας με το υπάρχον προϊόν Pressman της εταιρείας – ένα φορητό, μονοφωνικό μαγνητόφωνο που ήταν δημοφιλές στους δημοσιογράφους – ο Ohga έφτιαξε μια στερεοφωνική συσκευή μόνο για αναπαραγωγή ήχου για να την πάρει στην επόμενη πτήση του ο Ibuka.
Παρόλο που απαιτούσε μεγάλα ακουστικά και εξατομικευμένες μπαταρίες (οι οποίες, φυσικά, εξαντλήθηκαν στα μέσα της πτήσης), η συσκευή εντυπωσίασε τον πρόεδρο της Sony τρομερά με την ποιότητα ήχου και με το πόσο βολική ήταν.
Πολλές αντιρρήσεις προβλήθηκαν εσωτερικά όταν ο Ibuka ξεκίνησε την προσπάθειά του να δημιουργήσει μια εμπορεύσιμη έκδοση αυτής της συσκευής. Θα αγόραζε κανείς μια συσκευή της οποίας η κασέτα δεν προοριζόταν για εγγραφή αλλά μόνο για αναπαραγωγή; Η απλή απάντηση του Ibuka: «Δεν πιστεύετε ότι ένα στερεοφωνικό κασετόφωνο που μπορείτε να ακούτε ενώ περπατάτε είναι καλή ιδέα;»
Μετά από μια ιλιγγιώδη φάση ανάπτυξης μόλις τεσσάρων μηνών, οι μηχανικοί της Sony είχαν έτοιμο για την αγορά ένα αξιόπιστο προϊόν στα 30.000 γιεν (περίπου 150 δολάρια ΗΠΑ το 1979) και διαθέσιμο πριν ξεκινήσουν οι καλοκαιρινές διακοπές των Ιαπώνων μαθητών και φοιτητών.
Η αρχική παραγωγή των 30.000 κομματιών φαινόταν υπερβολικά φιλόδοξη μετά από έναν μήνα ανεπαρκών πωλήσεων (μόνο 3.000 πωλήθηκαν τον Ιούλιο του 1979). Όμως, μετά από μια καινοτόμο εκστρατεία μάρκετινγκ στην οποία εκπρόσωποι της Sony απλώς πλησίασαν τους πεζούς στους δρόμους του Τόκιο και τους έδωσαν την ευκαιρία να ακούσουν το Walkman, το προϊόν απογειώθηκε, ξεπουλώντας τα διαθέσιμα αποθέματα πριν από τα τέλη Αυγούστου και σηματοδοτώντας την έναρξη μιας από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Sony.
Η μπλε- ασημί συσκευή που ήταν το πρώτο προσωπικό στερεοφωνικό χαμηλού κόστους στον κόσμο έγινε σύμβολο των 80s και των 90s, ενώ έθεσε και τα θεμέλια για τον τρόπο που ακούμε μουσική μέχρι σήμερα.
