Ο Λεωνίδας Κύρκος δεν είναι από τα πολιτικά πρόσωπα που θυμούνται πάρα πολλοί, δεν γεμίζει το διαδίκτυο με αναρτήσεις για την ζωή και τα μηνύματά του, πλέον αρκετοί από αυτούς που «υποκρίνονται» τους συνεχιστές του δεν τον αναφέρουν. Καλύτερα και για εκείνους προκειμένου να μην αναδεικνύονται εντονότατες αντιφάσεις…
Η ευγενική φυσαρμόνικα της ανανεωτικής αριστεράς, όπως πολλοί τον περιγράφουν εξαιτίας του ήπιου λόγου και του ευγενικού του ύφους, δεν ήταν της «αριστεράς των σαλονιών», φράση που χρησιμοποιήθηκε κάποτε εναντίον του για να τον μειώσει. Ο Κύρκος πολέμησε στην Αντίσταση, στα Δεκεμβριανά, έφτασε όχι μια φορά… ένα βήμα από το εκτελεστικό απόσπασμα για όσα πίστευε. Έζησε μια ζωή με διώξεις, έπειτα λιτή και με τον ίδιο να τοποθετείται σπάνια και μόνο όταν είχε κάτι ουσιαστικό να πει.
Οι προσωπογραφίες δεν έχουν νόημα, όταν κανείς μπορεί πλέον εύκολα να ανακαλύψει τα πάντα για τον Κύρκο και όχι μόνο. Έχει νόημα όμως η καταγραφή των βασικών αρχών. Ο Κύρκος έβαζε την δημοκρατία, ναι την αστική δημοκρατία και τους θεσμούς πάνω από το κόμμα και τα συμφέροντα του. Έτσι πορεύτηκε με λίγους δίπλα του, χωρίς βαρύγδουπα συνθήματα και λαϊκίστικα κλισέ. Προσδιόρισε την αριστερά, ως δύναμη εθνική, χρήσιμη για να δίνει λύσεις, έτοιμη να συνεννοηθεί, βασισμένη στις συναινέσεις και όχι στην πόλωση.
Υπάρχει σήμερα πολιτικός φορέας που να εκφράζει τις δικές του αρχές; Προφανώς όχι, υπάρχουν, όμως, πολίτες κυρίως, και έπειτα πολιτικοί που εμπνέονται από την παρακαταθήκη του στον μεγάλο και ευρύ χώρο του κέντρου και της κεντροαριστεράς. Ακόμα και στον χώρο της κεντροδεξιάς.
Οι μουσειακές περιγραφές δεν του αναλογούν, ακριβώς γιατί άφησε πίσω του αυτή την κουλτούρα συνεννόησης. Επικαιροποιώντας την, μπορεί κανείς να αντιληφθεί σήμερα την σημασία της παρουσίας του Κύρκου στην πολιτική. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι η πανδημία, το προσφυγικό, η οικονομία μετά την κρίση και η προστασία του περιβάλλοντος αποτελούν θέματα εθνικά και όχι κομματικά;
Φεύγοντας είπε: «Σας χαιρετώ όλους, και εσάς που πορευτήκαμε μαζί και εσάς τους άλλους της κάθε φορά αντίπερα όχθης, και έχω μόνο ένα να σας πω: σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία. Γεια σας!».
Αυτό ακριβώς είναι το δύσκολο, οι ιδέες και οι προτάσεις για την χώρα και την δημοκρατία, το εύκολο είναι τα συνθήματα μίσους και ο λαϊκισμός που πολέμησε μέχρι το τέλος.
Για όσους αναρωτιούνται ποιοι από όσους τον έζησαν, κατάλαβαν πραγματικά όσα έλεγε, αρκεί να παρακολουθήσουν αυτή την διαχωριστική γραμμή, κάποιοι προτείνουν και κάποιοι πολώνουν, λαϊκίζοντας. Οι δεύτεροι σίγουρα δεν έχουν καμία σχέση μαζί με την δική του σχολή πολιτικής σκέψης.
Τον Λεωνίδα Κύρκο, όπως και τον Γρηγόρη Γιάνναρο, τον Ανδρέα Λεντάκη και τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη αξίζει να τους θυμόμαστε πιο συχνά γιατί απάντησαν νωρίς σε σημερινά ερωτήματα, όπως η κλιματική αλλαγή και η διεύρυνση της δημοκρατίας.
