Όπως έχω γράψει αρκετές φορές: είμαστε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Πρόσφατη δημοσκόπηση κατέδειξε πως το 60% των ψηφοφόρων θεωρεί την ακρίβεια (δηλαδή στην ουσία την αγοραστική του δύναμη) ως σημαντικό ή πολύ σημαντικό κριτήριο ψήφου.
Άλλες δημοσκοπήσεις δείχνουν πως το επίπεδο των αρνητικών συναισθημάτων των ψηφοφόρων αρχίζει και ανεβαίνει.
Επιπλέον, οι εκτιμήσεις των αναλυτών μιλούν για κατάσταση στην οικονομία η οποία θα χειροτερεύσει από λίγο έως πολύ. Εάν αυτό συμβεί τότε καθιστά ένα προεκλογικό πλαίσιο που θα κυριαρχείται από το θέμα της αγοραστικής δύναμης ως άκρως επικίνδυνο για την κυβέρνηση, είτε οι εκλογές γίνουν μετά το καλοκαίρι του 2022 είτε πριν το καλοκαίρι του 2023. Αυτό βέβαια σημαίνει πως όσο η κυβέρνηση μένει σε ένα τέτοιο πλαίσιο, τόσο θα φθείρεται. Άρα, η λογική κίνηση είναι μια προσπάθεια απεγκλωβισμού του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης από ένα πλαίσιο που τους κρατάει στα σχοινιά και ευνοεί την αντιπολίτευση. Έτσι κι έγινε.
Η κυβέρνηση, μέχρι στιγμής έχει σωστή στρατηγική στην εκλογική αντιμετώπιση της κρίσης. Και «βγάζει σωστές άμυνες» αλλά και πλέον προσπαθεί να βγει από το επικίνδυνο για εκείνη πλαίσιο. Στην προσπάθεια αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να παίξει πάνω σε θέματα που συσπειρώνουν συγκεκριμένες ομάδες ψηφοφόρων. Με την επίσκεψη στις ΗΠΑ, τις κινήσεις στα εξοπλιστικά, την εξωτερική πολιτική και τα ελληνοτουρκικά εκτός από το πρωτεύον, την προώθηση δηλαδή των γεωπολιτικών συμφερόντων της χώρας, υπάρχει στόχος και στο εκλογικό κομμάτι. Αυτός δεν είναι άλλος από τη συσπείρωση των «δεξιών» ψηφοφόρων, κάποιοι εκ των οποίων δείχνουν είτε να βρίσκονται ήδη στη γκρίζα ζώνη είτε να έχουν αυξημένα επίπεδα αρνητικών συναισθημάτων, γεγονός που τους καθιστά επίφοβους για αλλαγή ψήφου. Το δεύτερο θέμα μέσω του οποίου η κυβέρνηση προσπαθεί να πάρει τα φώτα μακριά από το πλαίσιο της ακρίβειας είναι η παιδεία και συγκεκριμένα η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η βιβλιοθήκη στο ΑΠΘ, ο νέος νόμος και η απάντηση της κυβέρνησης στις αντιδράσεις το καταδεικνύουν. Ουσιαστικά με το συγκεκριμένο θέμα η κυβέρνηση προσπαθεί να συσπειρώσει ψηφοφόρους διαφόρων εκλογικών ομάδων γύρω της, καθώς είναι θέμα όπου η μεγάλη πλειοψηφία τους στηρίζει τις κινήσεις της.
Το ζήτημα όμως δεν είναι οι, στρατηγικά σωστές, κινήσεις της κυβέρνησης αλλά η ευκολία με την οποία την ακολουθεί σε αυτές η αντιπολίτευση, κυρίως η αξιωματική. Ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πως το μοναδικό πλαίσιο το οποίο τον ευνοεί είναι αυτό της αγοραστικής δύναμης. Μπορεί στην παρούσα περίοδο να ανεβαίνει αργά μέσω αυτού αλλά γνωρίζει πως μόνο εκεί μπορεί να παίξει το εκλογικό παιχνίδι όπως γνωρίζει και να ευνοηθεί. Αντί όμως να κρατηθεί μέσα σε αυτό και να προσπαθήσει να «τραβήξει» την κυβέρνηση σε κάθε της απόπειρα να απεγκλωβιστεί, είδαμε τα στελέχη του να παρασύρονται με μεγάλη ευκολία, λειτουργώντας αντανακλαστικά και όχι στρατηγικά, και στα δύο προαναφερθέντα θέματα. Στο πρώτο προσπαθώντας να πείσουν πως η παρουσία του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ δεν ήταν αυτή που αναμενόταν «κατανάλωσαν» πόρους να μιλάνε για αυτή, βοηθώντας ουσιαστικά την κυβέρνηση. Στο δεύτερο θέμα, αυτό των πανεπιστημίων, αντέδρασαν ως κόμμα του 4% παίρνοντας το μέρος του πυρήνα του κοινού τους και υπερασπίζοντάς το. Αντί λοιπόν και στις δύο περιπτώσεις να κλείσουν το δρόμο και να σύρουν την κυβέρνηση πίσω στο πλαίσιο της ακρίβειας και της αγοραστικής δύναμης τη βοήθησαν να ξεφύγει, έστω και προσωρινά, από αυτό. Οι κινήσεις της κυβέρνησης και οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης σε αυτές οδήγησαν σε “rebound” και δημοσκοπική άνοδο, έστω και μικρή, της πρώτης.
Για να συνεχίσει να βρίσκεται εκτός αυτού του επικίνδυνου πλαισίου βέβαια η κυβέρνηση θα πρέπει να συνεχιστούν οι κινήσεις σε θέματα που τη βοηθούν να συσπειρώσει ψηφοφόρους αλλά και έχουν το απαιτούμενο ενδιαφέρον ώστε να «καλύψουν» την ακρίβεια. Αυτό και αναμένεται να κάνει. Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν η αντιπολίτευση θα συνεχίσει να την ακολουθεί ή θα καταλάβει πως όσο η ΝΔ απομακρύνεται από το πλαίσιο της ακρίβειας και της αγοραστικής δύναμης τόσο πλησιάζει στην αυτοδυναμία.
