Ο Ορέστης Ομράν – Κουκουβιτάκης, υποψήφιος ευρωβουλευτής με την Νέα Δημοκρατία, διεθνής δικηγόρος και διδάκτωρ Συγκριτικού Συνταγματικού Δικαίου, μιλά στο Dailypost, αναπτύσσοντας τις πολιτικές του απόψεις και την δική του οπτική στα εθνικά και ευρωπαϊκά ζητήματα ενόψει της ευρωκάλπης της 9ης Ιουνίου.
Απορρίπτει τα σενάρια περί απωλειών της Νέας Δημοκρατίας στις Ευρωεκλογές, κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. και τον κ. Κασσελάκη για αποσταθεροποίηση και αμφισβήτηση των θεσμών, ενώ σχολιάζοντας την άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη προβλέπει μεσοπρόθεσμη υποβολή των ακραίων φωνών, παραλληλίζοντας μάλιστα την ριζοσπαστικότητα της Λεπέν και της Μελόνι με αυτήν του Αλέξη Τσίπρα το 2015 με επιμύθιο την λαϊκή ρήση «σκυλί που γαβγίζει, δεν δαγκώνει».
Ολόκληρη η συνέντευξη του Ορέστη Ομράν – Κουκουβιτάκη στο Dailypost.gr
Ποιες πιστεύετε ότι είναι οι άμεσες ανάγκες σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Βλέπουμε την Ευρώπη να μην έχει μια σαφή κατεύθυνση σε πολλά από όσα συμβαίνουν στον κόσμο; Τι χρειάζεται σήμερα η Ευρώπη ώστε να σταθεί δυνατότερη στο διεθνές επίπεδο;
Πρέπει να ξεπεράσουμε τους εθνικούς εγωισμούς, οι καταβολές των οποίων πολλές φορές είναι και ιστορικής φύσεως. Πρέπει να βρούμε ισχυρές πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες δεν θα κοιτάξουν τα πράγματα μέσα από την στενή εθνική έννοια, φορώντας τα εθνικά τους γυαλιά, αλλά θα εκφράζουν μια πολιτική γενναιότητα καταλαβαίνοντας ότι στο σύγχρονο κόσμο δεν μπορούν να σταθούν τα παλιά κράτη – έθνη παρά μόνο ενώσεις κρατών. Ζούμε σε ένα κόσμο που αλλάζει, στον οποίο οι ΗΠΑ ενισχύονται, η Κίνα, ναι μεν επιβραδύνεται η ανάπτυξη της, αλλά εξακολουθεί να αποτελεί έναν πολύ σημαντικό παίκτη, η Ρωσία παρά τις κυρώσεις έχει επιβιώσει και συνεχίζει ακάθεκτη ενώ τώρα αναδύεται και η Ινδία. Σε αυτό, λοιπόν, το γεωπολιτικό διεθνές πλαίσιο ακόμα και τα ισχυρότερα κράτη της Ε.Ε. δεν θα μπορούσαν να ανταποκριθούν. Γι’αυτό λοιπόν νομίζω ότι οι πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες χρειάζονται για την εκχώρηση αυτών των αρμοδιοτήτων, πρέπει να οδηγήσουν στο επόμενο επίπεδο της Ένωσης.
Και στο εσωτερικό της Ένωσης, ωστόσο, υπάρχουν ζητήματα στην συνοχή. Οι διαφορές σε πολλά ζητήματα είναι χαώδεις, το είδαμε και στην ελληνική οικονομική κρίση όπου η Ευρώπη χωρίστηκε στους Βόρειους και στους PIGS, το είδαμε και στην ΚΑΠ όπου ευρωπαϊκές χώρες ζητούν εξοντωτικές μεταρρυθμίσεις σε χώρες όπως η Ελλάδα. Τελικά, κύριε Ομράν, δεν είναι πολλές οι αφορμές που μας χωρίζουν στην Ευρώπη; Υπάρχει κατανόηση και ενσυναίσθηση μεταξύ των κρατών-μελών;
Εγώ είμαι πεπεισμένος ότι αυτά που μας ενώνουν στην Ευρώπη είναι πολλά περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Αναγνωρίζω ότι υπάρχουν διαφορές οι οποίες προκύπτουν από λόγους ιστορικούς, εθνικούς, κοινωνιολογικούς αλλά θεωρώ ότι έχει γίνει συνείδηση στην πλειοψηφία τουλάχιστον των Ευρωπαίων πολιτών ότι το μέλλον μας είναι κοινό. Είναι κοινό παρά διαφορετικό. Άρα ακριβώς αυτό που πρέπει να γίνει σε αυτό το στάδιο είναι να εκλέξουμε τις ηγεσίες εκείνες οι οποίες θα δείξουν την πολιτική γενναιότητα που προανέφερα, ώστε να ενισχύσουν αυτή τη ευρωπαϊκή πλειοψηφική τάση και να την πραγματώσουν, να την περάσουν δηλαδή στο επίπεδο της μετεξέλιξης της Ένωσης σε θεσμικό επίπεδο.
Φυσικά, για να είμαστε δίκαιοι, όταν έχεις μια ένωση κρατών, έναν διεθνή οργανισμό με κράτη διοφορετικών ταχυτήτων, διαφορετικών οικονομιών, διαφορετικών γεωπολιτικών χαρακτηριστικών, νομίζω ότι είναι εύλογο να υπάρχει συχνά αυτή η έλλειψη σύγκλισης καταρχήν. Αλλά έχει δείξει η Ε.Ε. σε πολλά πράγματα όπως στην νομισματική ένωση ή την ΚΑΠ, που με ρωτάτε, ότι όταν υπάρχουν διασυνοριακά ζητήματα επικρατεί τελικά η λογική και η σωφροσύνη και βρίσκουμε έναν κοινό τόπο, έναν κοινό βηματισμό. Αυτό νομίζω ότι θα συμβεί και τώρα. Αρκεί, όπως προανέφερα, να εκλέξουμε τις σωστές ηγεσίες που θα υποστηρίξουν περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη.
Η άνοδος της Ακροδεξιάς είναι κάτι που σας ανησυχεί; Λεπέν και Μελόνι φαίνεται να ενώνουν τις δυνάμεις τους με σκοπό τη δημιουργία της δεύτερης μεγαλύτερης ευρωομάδας. Μπορούν αυτές οι περιπτώσεις πολιτικών ηγετών να παράξουν πολιτικό έργο στην Ευρώπη; Και το κυριότερο μπορούν να βρουν κοινούς πολιτικούς τόπους με την Ευρώπη;
Προσωπικά, δεν ανησυχώ ιδιαίτερα για την μεσοπρόθεσμη εξέλιξη αυτών των λαικιστικών μορφωμάτων, τα οποία μπορεί προς το παρόν να εντάσσονται στην Ακροδεξιά. Και παλαιότερα είχαμε αντίστοιχα φαινόμενα της Άκρας Αριστεράς και της Άκρας Δεξιάς, τα οποία καλλιεργούνταν σε περιόδους κρίσεων, σε περιόδους προβλημάτων για τους Ευρωπαίους πολίτες. Σε τέτοιες συνθήκες είναι γόνιμος ο λαϊκισμός, όταν υπάρχουν προβλήματα γιατί οι άνθρωποι εκ της φύσεως τους θέλουν να ακούσουν ότι τα προβλήματα τους θα επιλυθούν με ευκολότερους και λιγοτερο επίπονους τρόπους.
Επιπλέον, θα μπορούσε από πολιτικής άποψης κάποιος να κάνει και μια διάκριση, η οποία πλέον είναι εμφανής. Αναφερθήκατε στην Μελόνι και στην Λεπέν. Παρά το γεγονός ότι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις ξεκίνησαν ως πραγματικά ακροδεξιές, ριζοσπαστικά ακροδεξιές δυνάμεις, βλέπετε ότι σταδιακά γίνονται mainstream, υπό την έννοια ότι είναι έτσι διαμορφωμένο το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα αλλά και τα εθνικά πολιτικά συστήματα ώστε αυτές οι ακρότητες εν τέλει κάνουν στην άκρη ακριβώς για να αποκτήσουν μια mainstream παρουσία στην πολιτική σκηνή. Είναι τόσο στιβαρό το σύστημα μας που όπου κι αν αναδειχθηκαν αυτές οι δυνάμεις προσαρμόστηκαν τελικά αυτές στο σύστημα και όχι το σύστημα σε αυτές. Στην Ευρώπη έχουμε όλα τα δημοκρατικά εργαλεία και την εμπειρία για να εξηγήσουμε στους πολίτες ότι δεν είναι λύση ο λαϊκισμός, δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις ώστε είτε να απομονώσουμε αυτές τις ακραίες δυνάμεις είτε να τις αναγκάσουμε να προσαρμοστούν στο σύστημα.
Επομένως, θεωρείτε μπορεί ο «θόρυβος» που τείνει να κάνει η Ακροδεξιά αποσκοπεί σε προεκλογική συσπείρωση, αλλά στο τέλος της μέρας θα κληθεί να απαρνηθεί τις ακραίες απόψεις της;
Μα τι καλύτερο παράδειγμα στην χώρα μας από τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Θυμάστε τις ακρότητες τις οποίες έλεγε για να φτάσει τελικά να συγκυβερνήσει με τον κ. Καμμένο. Πραγματικές ακρότητες, με εξαγγελίες οι οποίες στην υπόλοιπη Ευρώπη αντιμετωπίζονταν με φαιδρότητα και έκπληξη και εν τέλει ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσε το σκληρότερο όλων των μνημονίων στην πράξη και απέκτησε εξαιρετικές σχέσεις με τις ΗΠΑ και την καγκελάριο Μέρκελ τότε, την οποία καταδίκαζε όταν ήταν στην Αντιπολίτευση.
Άρα, ήδη στην χώρα μας έχουμε ένα άριστο παράδειγμα της λαϊκής παροιμίας «σκυλί που γαβγίζει, δεν δαγκώνει».
Η Νέα Δημοκρατία θέτει ως διακύβευμα σε αυτές τις εκλογές την πολιτική σταθερότητα. Οι εκλογές αυτές ωστόσο έχουν κυρίως ευρωπαϊκό χαρακτήρα παρά εθνικό. Είναι αυτό ένα καμπανάκι κινδύνου στις διαρροές της Νέας Δημοκρατίας για συσπείρωση με δεδομένο ότι και ο πήχης έχει τεθεί χαμηλότερα πολύ χαμηλότερα σε σχέση με τις Εθνικές Εκλογές, στο 33%;
Όσον αφορά τις διαρροές, εγώ δεν θεωρώ ότι η Νέα Δημοκρατία θα έχει διαρροές. Σωστά ο πήχης έχει τεθεί στο αποτελεσμα της προηγούμενης αντίστοιχης εκλογικής διαδικασίας, των προηγούμενων δηλαδή Ευρωεκλογών, αυτό είναι το δίκαιο και το σωστό. Ο κόσμος έχει πλέον στην συνείδηση του ότι η Νέα Δημοκρατία είναι η μόνη πραγματικά μεταρρυθμιστική δύναμη του τόπου, η μόνη πολιτική δύναμη που έχει πλάνο τόσο ευρωπαϊκό όσο και εθνικό για να μας οδηγήσει στην επόμενη μέρα. Αν δείτε ιστορικά την εξέλιξη των Ευρωεκλογών, όλα τα κυβερνητικά κόμματα σημείωσαν μικρότερα ποσοστά κατα κανόνα σε σχέση με το αποτέλεσμα των Εθνικών Εκλογών.
Όσον αφορά το μήνυμα περί πολιτικής σταθερότητας, είναι πάρα πολύ σωστό. Αυτό που λέει ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ότι η ατζέντα είναι μεν ευρωπαϊκή, υπάρχουν δε εθνικά προβλήματα τα οποία λύνονται με περισσότερη Ευρώπη και τα οποία επιλύονται ακριβώς με τις σωστές επιλογές στις Ευρωεκλογές. Η Αντιπολίτευση δια του αρχηγού της διαταράσσει το πολιτικό σκηνικό με λαϊκιστικό τρόπο, να φύγει δηλαδή ο Μητσοτάκης, να πέσει η Νέα Δημοκρατία και προτάσσει μια συγκρουσιακή λογική που δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρχει. Επομένως, ορθώς ο πρωθυπουργός θέτει διακύβευμα πολιτικής σταθερότητας, διότι αν δώσουμε δύναμη στις δυνάμεις εκείνες που επενδύουν στην αποσταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού, τότε θα έχουμε πραγματικό πρόβλημα ως κράτος.
Πώς ακριβώς ο κ. Κασσελάκης υπονομεύει τον ευρωπαϊκή ταυτότητα των εθνικών προβλημάτων;
Ο κ. Κασσελάκης με μια σειρά από δηλώσεις του έχει καταφερθεί εναντίον της ελληνικής δικαιοσύνης και εναντίον όλων των θεσμών, των οποίων η λειτουργία είναι παραδεδεγμένη. Ο κ. Κασσελάκης επενδύει στην αμφισβήτηση των θεσμών. Και όταν το κάνει αυτό προκειμένου να κερδίσει προεκλογικά, δεν είναι λογικό να τίθεται ζήτημα πολιτικής σταθερότητας; Η σταθερότητα των θεσμών είναι ζήτημα εθνικού συμφέροντος, δεν είναι ζήτημα κομματικής επιλογής ή ιδεολογικής κατεύθυνσης. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση έχει θεσμικό ρόλο στη χώρα. Επομένως, τίθεται αυτομάτως ζήτημα πολιτικής σταθερότητας όταν ένας θεσμός αμφισβητεί το ίδιο το θεσμικό οικοδόμημα που τον νομιμοποιεί.
Αναφέρεστε και στο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα στο οποίο συμμετείχαν Ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ;
Προσωπικά δεν αναφέρομαι σε ψηφίσματα που δεν έχουν δεσμευτική λειτουργία. Ωστόσο, όταν ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί αυτά τα ψηφίσματα (ανάλογα των οποίων έχουν υπάρξει και για άλλες χώρες με αφορμή διάφορα ζητήματα) για να βγάλεις ένα ψήφισμα, μια προτρεπτική πράξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και λες απίστευτα πράγματα όπως να φέρουμε διεθνείς παρατηρητές στις ελληνικές εκλογές, είναι να αναρωτιέται κανείς ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης τέτοιων πολιτικών κομμάτων. Αυτή η λογική αμφισβήτησης κεκτημένων για τον ελληνικό λαό αντιστρατεύεται βαθιά το εθνικό συμφέρον. Τα κεκτημένα της Μεταπολίτευσης δεν έχουν αμφισβητηθεί ποτέ, δεν μπορούμε να μιλάμε για διεθνείς παρατηρητές λες και είμαστε κάποια χώρα του Τρίτου Κόσμου. Δεν γίνεται να αμφισβητείς το κράτος δικαίου στην χώρα. Και είμαι βέβαιος ότι όχι μόνο ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν τα πιστεύουν αυτά τα πράγματα, αλλά και στελέχη του κόμματος δεν τολμούν να πουν ότι δεν υπάρχει κράτος δικαίου στην Ελλάδα.
Η ακρίβεια στην Ελλάδα παραμένει το μεγαλύτερο ζήτημα για τους πολίτες. Η κυβέρνηση επιμένει ότι παρεμβαίνει στην ελάφρυνση των πολιτών με αυξήσεις μισθών και συντάξεων και ελέγχους στην αγορά, με την αντιπολίτευση να ζητά μηδενισμό του ΦΠΑ. Η κυβέρνηση το απορρίπτει κατηγορηματικά. Ωστόσο, το μέτρο αυτό έχει εφαρμοστεί σε άλλες χώρες όπως την Πορτογαλία και την Ισπανία. Δεν θεωρείτε ότι μια εντονότερη παρέμβαση στην αγορά με κατάργηση του ΦΠΑ σε προσωρινό τουλάχιστον βαθμό;
Η μείωση του ΦΠΑ που επικαλείται η Αντιπολίτευση στην Ισπανία και την Πορτογαλία είχε ένα αποτέλεσμα: μείωση του πληθωρισμού προσωρινά από 8-9% στο 5%. Το 5% είναι υψηλότερο από αυτό που έχουμε εμείς σήμερα. Επιπλέον, αφού τα κράτη αυτά μείωσαν προσωρινά το ΦΠΑ, η αγορά αναπροσαρμόστηκε κατευθείαν, απορρόφησε το ΦΠΑ και αυξήθηκαν ξανά οι τιμές. Γιατί έτσι λειτουργούν οι αγορές. Ο μηδενισμός του ΦΠΑ για έξι μήνες ή έναν χρόνο δεν έχει μακροοικονομικό αποτύπωμα. Αυτό που θα κάνει το μέτρο αυτό είναι να δημιουργήσει αναταραχή στην αγορά και συνθήκες απορρόφησης του ΦΠΑ στη διαμετακομιστική αλυσίδα, με αποτέλεσμα το προϊόν στο ράφι να παραμείνει ακριβό. Εν τέλει, θα υπάρξει μεγαλύτερη κοινωνική αντίδραση όταν μετά από έναν χρόνο επαναφέρεις τον ΦΠΑ στο ίδιο επίπεδο.
Επιπλέον, αυτοί που ευαγγελίζονται την μείωση του ΦΠΑ από πού θα καλύψουν τα πάγια κρατικά έσοδα, τα χρήματα δηλαδή που θα εκλείψουν από τα κρατικά ταμεία; Δεν έχει αποτέλεσμα αυτή η οικονομική λογική των λεφτόδεντρων.
Η Αντιπολίτευση προτείνει έκτακτο φόρο 90% στα υπερκέρδη διυλιστηρίων και τραπεζών ώστε να επέλθει η ισορροπία από τα έσοδα που θα χαθούν από την παρέμβαση στον ΦΠΑ.
Αυτά είναι αστειότητες. Η κυβέρνηση πρώτη στην Ευρώπη λόγω της ενεργειακής κρίσης φορολόγησε τα υπερκέρδη των εταιρειών ενέργειας τοποθετώντας συγκεκριμένα πλαφόν κέρδους. Αυτό που περιγράφει η Αντιπολίτευση δεν μπορεί να γίνει νομικά γιατί θα ήταν αντισυνταγματικό. Υπάρχει η αρχή της αναλογικότητας. Ποιος καθορίζει το υπερκέρδος; Θέλουν ένα κράτος παρεμβατικό που θα επιβάλει συγκεκριμένους όρους στην ελεύθερη αγορά; Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται σε καμία συνταγματική έννομη τάξη. Ζούμε σε συνθήκες ελεύθερης οικονομίας. Μπορούν να υπάρξουν προσωρινά μέτρα, τα οποία έλαβε η κυβέρνηση όταν υπήρχαν οι συνθήκες της ενεργειακής κρίσης και πήραμε την έγκριση της Ε.Ε. για τα μέτρα αυτά. Σε οποιοδήποτε δικαστήριο ένα τέτοιο μέτρο θα εκπέσει. Ακούγεται ωραίο αλλά είναι μη πραγματοποιήσιμο για νομικούς κυρίως λόγους.
Αυτό το κρατικιστικό μοντέλο ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Και όλα τα κρατικιστικά μοντέλα όχι μόνο απέτυχαν παταγωδώςδημοσιονομικά αλλά δημιούργησαν συνθήκες απολυταρχισμού από πλευράς δημοκρατίας και θεσμών.
Εσείς είστε ένας άνθρωπος που ζει και δραστηριοποιείται στο εξωτερικό. Πώς αξιολογείται την επιλογή του κ. Κασσελάκη να πολιτευθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την συνολική του πορεία έως σήμερα;
Θεωρώ θετική την επιλογή κάποιου, ο οποίος αγαπά την πατρίδα του, να επιστρέψει σε αυτή και να πολιτευθεί σε ανώτερο επίπεδο, εφαρμόζοντας τις ιδέες του. Δεν υπάρχει πατριδόμετρο, αν είσαι πιο κοντά ή πιο μακριά στην πατρίδα σου. Θεωρώ ότι ο κ. Κασσελάκης είχε πράγματι τις ανησυχίες του. Παλιά συντασσόταν με τον κ. Μητσοτάκη, οπότε ήδη είχε μια επαφή με την Ελλάδα, προσπαθούσε να μπει στα πολιτικά πράγματα με τον τρόπο του. Δεν μπορώ να το κατακρίνω αυτό.
Αυτό που είναι καθ’ όλα αρνητικό είναι ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται ο κ. Κασσελάκης. Με αυτή την εισαγόμενη λογική Trump, την λογική «είμαι Αριστερός αλλά είμαι και Δεξιός», τα λέω όλα με δισημία ανάλογα με το συμφέρον μου, αυτή η λογική δημιουργεί και μια κακή εντύπωση για τους ανθρώπους του εξωτερικού. Ο κ. Κασσελάκης έχει τεράστια γνωστικά κενά, τεράστια κενά αντίληψης όχι μόνο της ελληνικής πραγματικότητας αλλά και της λειτουργίας του πολιτειακού συστήματος και των θεσμών.
Όπως αναγκάστηκε να κάνει εντατικά μαθήματα ο κ. Τσίπρας στα αγγλικά για να μπορέσει να σταθεί στοιχειωδώς σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έτσι θα πρέπει και ο κ. Κασσελάκης, ο οποίος αν και μιλάει άπταιστα αγγλικά, να κάνει εντατικά μαθήματα σε ζητήματα θεσμών, δημοκρατίας και λειτουργίας του πολιτεύματος.
