✍️ η Μαρία Καρακλιούμη
Για πολλά χρόνια το πολιτικό σύστημα συζητούσε το δικαίωμα ψήφου των ομογενών μας. Συζήτηση που κράτησε δεκαετίες συντηρώντας την ελπίδα των ξενιτεμένων Ελλήνων.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στο πλαίσιο του μεταρρυθμιστικού της οίστρου έδωσε λύση θεσμοθετώντας την ψήφο των αποδήμων.
Την αρχική ευφορία διαδέχθηκε η γραφειοκρατία, όπου πλήθος δυνητικών ψηφοφόρων ανακάλυψαν ότι εξαιρούνταν της διαδικασίας (π.χ. λόγω φορολογικής δήλωσης, έλλειψης διετούς παραμονής στη χώρα τα τελευταία χρόνια κ.λπ.).
Το ψηφοδέλτιο επικρατείας διευρύνθηκε κατά τρεις θέσεις (από 12 σε 15) και όλοι περιμέναμε την εκλογή των βουλευτών της Ελλάδας του κόσμου. Η πρόσφατη παραίτηση του κ. Όθωνα Ηλιοπούλου μας επανέφερε στην ελληνική πραγματικότητα, των μεγάλων λόγων και των μικρών έργων.
Μας αποκάλυψε μια αλήθεια που είχαμε ξεχάσει πως η ομογένεια εκπροσωπήθηκε τελικά από σχεδόν δύο βουλευτές, τον κ. Ηλιόπουλο και τον κ. Στυλιανίδη εκ Κύπρου ορμόμενο (τελικά είναι και η Κύπρος ομογένεια, η κυρίαρχο κράτος μέλος της ΕΕ; ).
Η παραίτηση του κ. Ηλιοπούλου και το ενδεχόμενο να αναπληρωθεί από κάποιον γηγενή υποψήφιο και όχι τον επόμενο απόδημο στη λίστα (εν προκειμένω τον κ. Κασσελάκη) αναδεικνύει για άλλη μια φορά την απουσία πρόνοιας του συστήματος.
Κάνοντας λοιπόν ταμείο φοβούμαι ότι το έλλειμμα είναι ακόμη μεγαλύτερο και το μήνυμα ακόμη πιο θλιβερό. Η ομογένεια είναι χρήσιμη να ψηφίζει αλλά όχι και να εκπροσωπείται. Η πολιτική τάξη της χώρας και η κυβέρνηση αρκούνται στην ψήφιση ενός νόμου αλλά όχι και στην υπεράσπισή του δια της εφαρμογής.
Δεν ξέρω τι με σκιάζει περισσότερο, η εργαλειοποίηση των αποδήμων Ελλήνων ή η αδυναμία της κυβέρνησης να ολοκληρώσει μια μεταρρύθμιση;
Η Μαρία Καρακλιούμη είναι πολιτική αναλύτρια
