Στις 2 Νοεμβρίου 1975, δολοφονείται στην παραλία της Όστια, κοντά στη Ρώμη, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι. Πατήθηκε αρκετές φορές με το δικό του αυτοκίνητο, και μέρος του σώματός του κάηκε με βενζίνη μετά τον θάνατό του.
Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι γεννήθηκε στην Μπολόνια στις 5 Μαρτίου 1922, τη χρονιά δηλαδή που ανέβηκε ο Μουσολίνι στην εξουσία. Ο πατέρας του, Κάρλο Παζολίνι, ήταν κατώτερος αξιωματικός του πεζικού, γόνος παλιάς οικογένειας της Ραβένας, της οποίας κατασπατάλησε τη μικρή περιουσία και κατετάγη στο στρατό ως μοναδική λύση. Η μητέρα του, Σουζάνα Κολούσι, ήταν δασκάλα και καταγόταν από οικογένεια εύπορων αγροτών, από την Καζάρσα του Φρίουλι, ακριτική περιοχή της Ιταλίας στα σύνορα με τη σημερινή Σλοβενία.
Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια και εργάστηκε ως καθηγητής γυμνασίου σ’ ένα μικρό χωριό. Εκεί μελέτησε τον Μαρξ, τον Φρόιντ και τον Γκράμσι, ενώ την ίδια περίοδο προσχώρησε και στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Το 1949 κατηγορήθηκε για αποπλάνηση ανηλίκου, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα την αποπομπή του τόσο από το σχολείο όσο και από το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Μετά την αποπομπή του, εγκαταστάθηκε με τη μητέρα του στη Ρώμη, όπου έκανε τα πρώτα του βήματα στο σινεμά, στην αρχή ως σεναριογράφος σε ταινίες των Μάουρο Μπολονίνι, Φεντερίκο Φελίνι, Φραντσέσκο Ρόζι και Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Το 1961, σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία, το «Ακατόνε». Ακολούθησαν οι ταινίες «Μάμα Ρόμα» με την Άννα Μανιάνι (1962), «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» (1964), «Οιδίπους Τύραννος» (1967), «Θεώρημα» (1969), «Χοιροστάσιο» (1969), η λεγόμενη τριλογία της ζωής: το «Δεκαήμερο» (1971), «Οι Ιστορίες του Καντέρμπουρυ» (1972) και «Χίλιες και μια νύχτες» (1974) και φυσικά η «Μήδεια» με την Μαρία Κάλλας (1969).
Η τελευταία ταινία του Παζολίνι, το «Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα» (1975), παραμένει το πλέον αμφισβητούμενο έργο του, με σκηνές βίας, οργίων, σεξουαλικής υποταγής, βιασμού, ψυχρών βασανιστηρίων και δολοφονίας. Η διανομή της ταινίας απαγορεύτηκε σε αρκετές χώρες.
Η δολοφονία του προκαλεί ακόμα ερωτηματικά, κυρίως για το αν ο δολοφόνος ήταν πράγματι μόνο ένας- ο Πίνο Πελόζι, ένας εκπορνευόμενος 17χρονος, που καταδικάστηκε το 1976. Το 2005, απέσυρε την ομολογία του, και υποστήριξε ότι άγνωστοι είχαν σκοτώσει τον Παζολίνι. Είπε ότι αναγκάστηκε να ομολογήσει γιατί υπήρχαν απειλές κατά του ίδιου και της οικογένειάς του.
Η έρευνα σχετικά με τη δολοφονία Παζολίνι άρχισε εκ νέου μετά την αναίρεση του Πελόζι. Υπήρξαν ενδείξεις ότι ο φόνος έγινε από εκβιαστές, οι οποίοι είχαν κλέψει μερικές μπομπίνες από το «Σαλό ή 120 Μέρες στα Σόδομα» και ο Παζολίνι σχεδίαζε να τους συναντήσει στη Στοκχόλμη. Οι δικαστές έκριναν ότι οι νέες ενδείξεις δεν ήταν αρκετές για να ξανανοίξουν την υπόθεση.
