Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής και ηγέτης της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Γεννήθηκε ως Μοχάμαντ Αμπντ Αλ Ραούφ Αλ Κούντουα Αλ Χουσέινι…
Γεννήθηκε από Παλαιστίνιους γονείς στο Κάιρο, όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της νιότης του και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Βασιλιά Φουάντ Α’ . Όταν ήταν φοιτητής, ασπάστηκε τις αραβικές εθνικιστικές και αντισιωνιστικές ιδέες.
Το 1948, πολέμησε στο πλευρό της Μουσουλμανικής Αδελφότητας κατά τη διάρκεια του Πρώτου Αραβο-ισραηλινού Πολέμου. Μετά την ήττα των αραβικών δυνάμεων, ο Αραφάτ επέστρεψε στο Κάιρο και υπηρέτησε ως Πρόεδρος της Γενικής Ένωσης Παλαιστινίων Φοιτητών για τέσσερα χρόνια (1952-1956).
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘50, ο Αραφάτ συνίδρυσε την Φατάχ, μια παραστρατιωτική οργάνωση, που επιδιώκει την απομάκρυνση του Ισραήλ και τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους.
Από το 1968 διετέλεσε Πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (Palestine Liberation Organisation, PLO), ενώ από το 1973 Πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής της PLO και υπεύθυνος του Πολιτικού Τμήματος. Επίσης, ήταν Γενικός Διοικητής των Παλαιστινιακών Επαναστατικών Δυνάμεων.
Το Νοέμβριο του 1988 το Εθνικό Παλαιστινιακό Συμβούλιο προέβη στην ανακήρυξη ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους, στο Αλγέρι, ενώ στις 12 Δεκεμβρίου 1988 ο Αραφάτ αναγνώρισε το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ και αποκήρυξε την τρομοκρατία. Στις 2 Απριλίου 1989 ορίστηκε Πρόεδρος του ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους έπειτα από ομόφωνη απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου της PLO στην Τύνιδα και στις 8 Αυγούστου 1989 εξελέγη ομόφωνα Πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής της οργάνωσης Φάταχ, στο πλαίσιο των εργασιών του 5ου Συνεδρίου της οργάνωσης αυτής.
Στις 3 Φεβρουαρίου 1992, ο Αραφάτ παντρεύτηκε μυστικά την 28χρονη γραμματέα του από την Ιερουσαλήμ, Σούχα Ταουίλ, με την οποία αργότερα απέκτησε μία κόρη, την Ζάχουα. Την 1η Ιουνίου του ίδιου έτους, εισήχθη επειγόντως σε νοσοκομείο του Αμμάν και εγχειρίστηκε επιτυχώς για την αφαίρεση θρόμβου από τον εγκέφαλο, αποτέλεσμα αεροπορικού ατυχήματος που είχε πάνω από τη Σαχάρα, τον Απρίλιο.
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1993, υπεγράφη στον Λευκό Οίκο ειρηνευτική συμφωνία με το Ισραήλ, που προέβλεπε την αυτοδιοίκηση στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, ενώ είχε προηγηθεί συμφωνία αμοιβαίας αναγνώρισης Ισραήλ – PLO. Ο ίδιος ήταν παρών στο Λευκό Οίκο. Δεδομένου ότι είχαν επαναληφθεί οι επαφές ΗΠΑ- PLO, δεν υπέγραψε το κείμενο της συμφωνίας, αλλά αντάλλαξε χειραψία με την ισραηλινή αντιπροσωπεία.
Στις 12 Οκτωβρίου 1993, το Κεντρικό Συμβούλιο της PLO ενέκρινε τη συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ και τον διόρισε επικεφαλής της πρώτης κυβέρνησης στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη.
Το 1994, βραβεύτηκε με το Νόμπελ Ειρήνης, μαζί με τους Ισραηλινούς Πρωθυπουργούς Γιτζάκ Ράμπιν και Σιμόν Πέρες, για την επιτυχία των διαπραγματεύσεων στο Όσλο. Εκείνη την εποχή, η υποστήριξη της Φατάχ μεταξύ των Παλαιστινίων μειώθηκε με την ανάπτυξη της Χαμάς και άλλων αντιπάλων.
Το 1996, ο Αραφάτ εξελέγη Πρόεδρος, με 88,1% των ψήφων, στις πρώτες παλαιστινιακές εκλογές που διεξήχθησαν στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας (τα 52 από τα 88 εκλεγμένα μέλη του Εκτελεστικού Συμβουλίου ανήκαν στην Φάταχ).
Στις 24 Οκτωβρίου 1998, υπέγραψε στις Η.Π.Α. συμφωνία, η οποία προέβλεπε την αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από το 13% της Δυτικής Όχθης, με αντάλλαγμα την επιβολή μέτρων ασφαλείας από τους Παλαιστινίους για την αντιμετώπιση των ακραίων στοιχείων.
Το 2000, ξέσπασε η δεύτερη ιντιφάντα (εξέγερση). Ο Αραφάτ πρότεινε τη λύση των δύο κρατών– οι Παλαιστίνιοι θα αναγνώριζαν το Ισραήλ, με αντάλλαγμα τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους στα εδάφη που είχαν καταληφθεί το 1967 από το Ισραήλ. Από τον Δεκέμβριο του 2001, ο Αραφάτ παρέμεινε αποκλεισμένος στο αρχηγείο του στη Ραμάλα. Έπειτα από αμερικανικές πιέσεις, απελευθερώθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2002.
Το 2004 η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε. Έφυγε από τη ζωή σε νοσοκομείο του Παρισιού στις 11/11. Σύμφωνα με τα ιατρικά αρχεία, ο Αραφάτ πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία, που προήλθε από εντερική φλεγμονή. Ελβετοί επιστήμονες, που εξέτασαν την σορό του, έκαναν λόγο για πιθανή δηλητηρίασή του από πολώνιο. Οι Παλαιστίνιοι θεωρούν το Ισραήλ ως μόνο ύποπτο για τον θάνατό του.
Ο Αραφάτ παραμένει μέχρι και σήμερα ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο. Οι Παλαιστίνιοι τον θεωρούν γενικά ως μάρτυρα που συμβόλιζε τις εθνικές φιλοδοξίες του λαού του, ενώ οι Ισραηλινοί τον θεωρούν τρομοκράτη. Πολλοί Παλαιστίνιοι αντίπαλοι, συμπεριλαμβανομένων ισλαμιστών και αρκετών αριστερών της ΟΑΠ, τον κατήγγειλαν συχνά ως διεφθαρμένο και υπερβολικά υποταγμένο στην ισραηλινή πλευρά.
*Με πληροφορίες από: sansimera.gr
