Αίτημα για την εκταφή της σορού της κόρης της, Μάρθης, κατέθεσε η Μαρία Καρυστιανού, Πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών.
Αντίστοιχα αιτήματα για την εκταφή των σορών των παιδιών τους έχουν καταθέσει ο Παύλος Ασλανίδης και ο Πάνος Ρούτσι.
Ο δεύτερος συνεχίζει την απεργία πείνας, με δεκάδες πολίτες να τον επισκέπτονται καθημερινά στην Πλατεία Συντάγματος για να εκφράσουν τη στήριξη τους.
Τι αναφέρει στο υπόμνημα της
Η Μαρία Καρυστιανού επισημαίνει ότι ζήτησε και είδε πριν την κηδεία τα οστά της κόρης της.«Επειδή επέμενα να δω για μια τελευταία φορά ό,τι είχε απομείνει και άνηκε στην πολυαγαπημένη μου κόρη, έστω και τα απανθρακωμένα κομμάτια της, μου είπαν ότι μία με δύο ώρες πριν την κηδεία θα μπορούσα να προσέλθω στο γραφείο τελετών για να δω τη σορό…
Πράγματι, τη μέρα της ταφής, πριν την εκκλησία, μετέβην στο γραφείο τελετών, στον ειδικό διαμορφωθέντα χώρο, όπου μου άνοιξαν τις σακούλες όπου ήταν τοποθετημένα διάσπαρτα τα απανθρακωμένα κομμάτια, για να τα δω.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι υπήρχε ένα αρκετά πλατύ οστό με τρύπες στο κέντρο του (τέσσερις τρύπες στη σειρά με απόσταση μεταξύ τους), το οποίο, λόγω και της ιδιότητας και των γνώσεων μου από ανατομία, ως Ιατρού, κατάλαβα τι ήταν αμέσως και μάλιστα διέγνωσα ότι ανήκει στο κάτω μέρος του σώματος, καθώς δεν υπάρχει άλλο οστό στο σώμα του ανθρώπου το οποίο να φέρει αυτά τα χαρακτηριστικά και το οποίο να εντοπίζεται ανατομικά στο πάνω μέρος του σώματος.
Επίσης, θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι είδα εκείνη τη μέρα στο γραφείο τελετών και ένα στρόγγυλο οστό, το οποίο λόγω της σύγχυσης και της ψυχικής καταρράκωσης που βίωνα εκείνη την ώρα, δεν κατάφερα να καταλάβω σε ποιο σημείο του σώματος της κόρης μου μπορεί να άνηκε».
Η Πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών τονίζει ότι ακόμα και σήμερα δεν είναι σίγουρη ότι τα οστά που έθαψε άνηκαν στην κόρη της.
«Τότε, συνειδητοποίησα ότι ήταν πολύ πιθανόν τη μέρα της κηδείας, να είχα αντικρύσει κομμάτια απανθρακωμένου άλλου θύματος που έχασε τη ζωή του στο τραγικό δυστύχημα και όχι της πολυαγαπημένης μου κόρης.
Έτσι λοιπόν μέχρι και σήμερα ταλαιπωρούμαι ψυχικά και δεν είμαι απόλυτα σίγουρη αν τα παραπάνω έστω κομματιασμένα και απανθρακωμένα μέρη σώματος, τα οποία είδα εκείνη τη μέρα στο γραφείο τελετών και στη συνέχεια έθαψα, και στα οποία αποδίδω μέχρι και σήμερα νεκρικές τιμές προς τιμήν και για χάρη της πολυαγαπημένης μου κόρης, ανήκουν τελικά πράγματι στο αγαπημένο μου παιδί ή όχι»
