Όπως έχω γράψει επανειλλημένα τα τελευταία τρία χρόνια η Ευρώπη έχει μπει για τα καλά στην εποχή της ασφάλειας. Αυτό διότι υπάρχει διπλή κρίση (οικονομική μέσω της κρίσης αγοραστικής δύναμης και ταυτοτική μέσω του μεταναστευτικού και της εισαγόμενης εγκληματικότητας).
Έτσι αυξάνεται η ζήτηση για ασφάλεια στους συγκεκριμένους τομείς από τους ψηφοφόρους. Ανάλογα τις συνθήκες σε κάθε χώρα αυτό η ζήτηση αυτή έχει μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση σε κάθε θέμα. Με την αναζήτηση ασφάλειας και σε οικονομία και σε μεταναστευτικό και εγκληματικότητα (δηλαδή στην τσέπη, στα σύνορα, στην γειτονιά) είναι λογικό να αυξάνουν τα ποσοστά των συντηρητικών κομμάτων καθώς αυτά είναι κυρίως που προσφέρουν (τουλάχιστον στα λόγια) ασφάλεια σε αυτούς τους τομείς. Τα αριστερά κόμματα λόγω ιδεολογίας δε μπορούν να καλύψουν τη ζήτηση στα θέματα μεταναστευτικού και εγκληματικότητας.
Με αυτήν την τάση μπαίνουμε στο 2024, σε μια χρονιά που εκλογικά θα κρίνει πολλά καθώς σε έξι μήνες έχουμε την κάλπη των ευρωεκλογών. Τα αντισυμβατικά συντηρητικά κόμματα δείχνουν πως θα είναι τα κερδισμένα των εκλογών σε πολλά κράτη μέλη. Μάλιστα φαίνεται πως ECR & ID μαζί θα λάβουν περισσότερες έδρες από το EPP στο ευρωκοινοβούλιο. Κι εάν το κόμματα αυτά λειτουργούν και ως υποδοχείς ψήφων διαμαρτυρίας, υπάρχει ένα σημαντικό ζήτημα που τα αφορά και πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν.
Αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός πως πολλά από τα αντισυμβατικά συντηρητικά κόμματα στην Ευρώπη έχουν φιλορωσική ατζέντα. Το εάν αυτό βασίζεται κυρίως στο ότι είναι θιασώτες μη φιλελεύθερων δημοκρατιών ή στο ότι έχουν διασυνδέσεις με τη Ρωσία δε μπορούμε να το γνωρίζουμε. Το βέβαιο είναι πως η αντίδραση των πολιτών για τις πολιτικές στο μεταναστευτικό, η ψήφος διαμαρτυρίας πηγαίνει σε σημαντικό βαθμό προς “ρωσόφιλα” κόμματα γεγονός που μπορεί να δημιουργήσει γεωπολιτικά ζητήματα στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Αυτό όμως θα έπρεπε να το είχαν ήδη δει τα παραδοσιακά κόμματα και να προσέφεραν λύσεις στα ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες. Όταν δε δίνεις λύσεις (ή οι λύσεις που προτείνεις δε θεωρούνται επαρκείς) ο ψηφοφόρος θα ψάξει να βρει εναλλακτική. Όποια κι εάν είναι αυτή. Δεν έχει σημασία εάν συμφωνεί μαζί της στα πάντα. Σημασία έχει να του προσφέρει αυτό που θέλει. Είναι τόσο απλό.
Τέλος, οι απειλές για απαγόρευση καθόδου στις εκλογές (περίπτωση AfD) και τα στοχοποιημένα άρθρα (περίπτωση Λε Πεν) πολύ φοβάμαι πως θα έχουν τα αντίθετα των επιδιωκόμενων αποτελέσματα. Για παράδειγμα, τον ψηφοφόρο που σκέφτεται να ψηφίσει Λε Πεν δεν τον νοιάζει εάν από πίσω είναι ο Πούτιν ή οποισδήποτε άλλος. Τον νοιάζει να βρεθεί λύση στα ζητήματα που θεωρεί σημαντικά. Εάν φανεί ότι τα παραδοσιακά κόμματα μετατοπίζουν και προσπαθούν να βρουν (πραγματικές) λύσεις στο μεταναστευτικό και την εισαγόμενη εγκληματικότητα τα αντισυμβατικά συντηρητικά κόμματα θα ξεφουσκώσουν. Διότι θα υπάρχει προσφορά από τους μεγάλους παίκτες που θα καλύπτει τη ζήτηση. Όσο τα παραδισιακά κόμματα δεν το καταλαβαίνουν θα βρίσκονται όλο και μακρύτερα από το να ηγηθούν την αλλαγή της Ευρώπης και όλο και εγγύτερα στο να πάψουν να είναι κυρίαρχα και στο να αντικατασταθούν.
