Με όσα γίνονται στις ΗΠΑ και την Ευρώπη το τελευταίο διάστημα αλλά και με τον Αύγουστο να πλησιάζει, οι εν Ελλάδι εξελίξεις έχουν μπει για λίγο σε δεύτερη μοίρα.
Όμως τα όσα συμβαίνουν τώρα, την «νεκρή» εκλογικά περίοδο, καθώς μετά από δυο βαριές εκλογικά χρονιές θα έχουμε τρία μη εκλογικά χρόνια, θα καθορίσουν τις επόμενες δεκαετίες του ελληνικού πολιτικού σκηνικού.
Τα όσα γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν πως το κόμμα έχει μπει σε ένα σπιράλ καθοδικό, σε μια νέα τροχιά διάσπασης που στο τέλος είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει στη δημιουργία ενός καθαρά αρχηγικού κόμματος γύρω από τον Στέφανο Κασσελάκη και την αποχώρηση των υπολοίπων είτε προς το ΠΑΣΟΚ είτε προς άλλο πολιτικό σχηματισμό (θεωρώ πως περιμένουν να δουν ποιος θα εκλεγεί στο ΠΑΣΟΚ για να αποφασίσουν τις κινήσεις τους).
Το τι ποσοστά μπορεί να κρατήσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και το τι ρόλο μπορεί να παίξει στο νέο πολιτικό σκηνικό που θα διαμορφωθεί μένει να φανεί. Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα το βλέπω περισσότερο ως ένα σχετικά μικρό κόμμα που θα μπορεί να «κολλήσει» σε ένα μεγάλο, εάν χρειαστεί, για συγκυβέρνηση. Αλλά επειδή βρισκόμαστε εν κινήσει και όλα είναι στον αέρα η εκτίμηση αυτή μπορεί να αλλάξει το προσεχές διάστημα εάν αλλάξουν τα δεδομένα.
Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν έπεισε δυο και πλέον χρόνια τώρα πως θα μπορούσε να αποτελέσει κυβερνητική εναλλακτική. Είναι η αλήθεια πως δεν τον βοήθησε και η συγκυρία, καθώς ανέλαβε την προεδρία του κόμματος την περίοδο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν παντοδύναμος, αλλά ούτε και ο ίδιος έκανε τις απαραίτητες κινήσεις ώστε να δημιουργήσει ένα προφίλ που θα έπειθε τους ψηφοφόρους πως μπορεί να κυβερνήσει.
Τώρα οι υποψήφιοι για την προεδρία είναι οκτώ και η συγκυρία είναι πολύ καλύτερη από ότι όταν εξελέγη ο Νίκος Ανδρουλάκης καθώς η Νέα Δημοκρατία έχει χάσει σημαντικά ποσοστά από το 41% αλλά και το προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη ως καταλληλότερου για πρωθυπουργό έχει υποστεί ρωγμές, όπως δείχνουν και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις.
Οι τέσσερις βασικοί υποψήφιοι είναι ο νυν πρόεδρος, ο δήμαρχος Αθηναίων, ο Παύλος Γερουλάνος και η Άννα Διαμαντοπούλου. Τα πράγματα είναι θολά ακόμα και είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξει πρόβλεψη όταν δε γνωρίζεις ποιο θα είναι το εκλογικό σώμα. Εάν είναι μικρό και πασοκογενές τότε τον πρώτο λόγο έχει ο νυν πρόεδρος. Εάν πάλι η κάλπη «ανοίξει» με δυσαρεστημένους ψηφοφόρους ΣΥΡΙΖΑ να προσέρχονται τότε ο Χάρης Δούκας ενισχύεται. Εάν δυσαρεστημένοι κεντρώοι ψηφοφόροι ΝΔ προσέλθουν τότε ενισχύεται η κυρία Διαμαντοπούλου.
Το σίγουρο είναι πως οι δυο χαμένοι του πρώτου γύρου θα παίξουν σημαντικό ρόλο στο δεύτερο, ειδικά εάν η μάχη είναι σκληρή και έχουν λάβει υψηλά ποσοστά. Για παράδειγμα μια σύμπλευση Παύλου Γερουλάνου με τον Χάρη Δούκα (αναφέρω αυτούς τους δυο γιατί και θεωρώ πως βρίσκονται εγγύτερα σε τοποθετήσεις αλλά και γιατί έχουν συμπληρωματικά και μη αντικρουόμενα εκλογικά κοινά) θα ενίσχυε την υποψηφιότητα αυτού που θα περάσει στο δεύτερο γύρο από τους δύο. Αυτό μπορεί να εξισορροπηθεί από μια πιθανή στήριξη της κυρίας Διαμαντοπούλου προς τον Νίκο Ανδρουλάκη, εάν η πρώτη βγει εκτός μάχης δευτέρου γύρου.
Για αυτό θεωρώ σημαντική της υποψηφιότητά της. Διότι σε ένα τέτοιο σενάριο μπορεί να εξισορροπήσει τη δυναμική που μπορεί να λάβει πχ ο Χάρης Δούκας και να κάνει το παιχνίδι αμφίρροπο. Μια τέτοια εξέλιξη, επανεκλογή Νίκου Ανδρουλάκη, θεωρώ πως θα «βόλευε» και το Μαξίμου, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει κάτι. Αλλά όπως γράφτηκε και πιο πάνω, είναι ακόμα νωρίς και όλα είναι στον αέρα. Οπότε… είμαστε στην αναμονή των κινήσεων των παικτών επάνω στην εκλογική σκακιέρα.
