Τα αποτελέσματα των εκλογών της Κυριακής αποτελούν τον εναρμονισμό, και στα εκλογικά, με τις τάσεις των εκλογικών σωμάτων σε πολλές χώρες της Ευρώπης.
Όπως έχει αναλυθεί εδώ και καιρό σε αυτή τη στήλη είμαστε στην εποχή που μέσω των πολλών κρίσεων (πχ υγειονομική, οικονομική, μεταναστευτική, γεωπολιτική) οι ψηφοφόροι τείνουν να ζητούν ασφάλεια. Και όταν αυτή η ζήτηση ξεφεύγει από το οικονομικό τομέα και αγγίζει και ταυτοτικά/εθνικά ζητήματα τότε όσοι θεωρούν σημαντικά και τα δύο ψάχνουν να βρουν κόμματα/πολιτικούς που τα καλύπτουν.
Επειδή αυτοί που έχουν ήδη αφήγημα υπέρ της ασφάλειας είναι τα συντηρητικά κόμματα (παίζουν σταθερά στο δεύτερο επίπεδο της πυραμίδας του Μάσλοου ενώ τα φιλελεύθερα ασχολούνται με θέματα που αφορούν το τρίτο και το τέταρτο*) τα ποσοστά αυτών τείνουν να αυξάνονται πρώτα δημοσκοπικά και έπειτα εκλογικά. Δημιουργείται δηλαδή μια μετατόπιση του εκλογικού κόμματος προς τον συντηρητισμό σε κάποιους τομείς. Σε αυτό συντελεί και το γεγονός πως τα αριστερά κόμματα (που έχουν αφήγημα για την οικονομική ασφάλεια) παίζουν συνήθως το εκλογικό παιχνίδι μέσω ιδεολογίας (πχ ένας αριστερός πρέπει να έχει συγκεκριμένα ψυχογραφικά χαρακτηριστικά) και αδυνατούν να δουν πως η ζήτηση για ασφάλεια διαπερνά οριζόντια το εκλογικό σώμα. Έτσι χάνουν την επαφή με τις τάσεις των ψηφοφόρων και συρρικνώνονται εκλογικά.
Πηγαίνοντας από το γενικό (Ευρώπη) στο ειδικό (Ελλάδα), η, κατ’ όνομα πλέον, αξιωματική αντιπολίτευση και στην πρώτη κάλπη με τις συνεχείς αλλαγές στα αφηγήματα της απλής αναλογικής και στη δεύτερη με τη στάση στα ζητήματα της Ροδόπης και κυρίως του ναυαγίου, πήγε ενάντια στην τάση του εκλογικού σώματος (και της πλειοψηφίας των δικών του ψηφοφόρων).
Επίσης το γεγονός πως ΣΥΡΙΖΑ (και σε μεγάλο βαθμό ΠΑΣΟΚ) παίζουν το εκλογικό παιχνίδι με βάση την ιδεολογία δεν τους δίνει τη δυνατότητα να κατανοήσουν πως συνεχώς αυξάνεται ο αριθμός των ψηφοφόρων που ενδιαφέρεται για τη λύση των προβλημάτων του αδιαφορώντας για το ιδεολογικό πρόσημο του πολιτικού φορέα που τα λύνει. Έτσι άφησαν χώρα στην εκλογιλή αγορά και ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταφέρει να αλώσει το λεγόμενο κέντρο και πλέον αρχίζει και ακουμπά τις παρυφές της μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς. Αυτό βέβαια άφησε κενό σε συντηρητικά κοινά των οποίων τα θέλω έρχονται σε σύγκρουση με αυτά κάποιων νέων ομάδων ψηφοφόρων στις οποίες απευθύνεται πλέον ο πρωθυπουργός. Τα κενά αυτά πλέον καλύπτονται από άλλους κομματικούς μηχανισμούς. Το κενό στο κοινωνικό συντηρητισμό καλύπτεται κυρίως από το κόμμα Νίκη και αυτό της Ελληνικής Λύσης και αυτό της ομοιογένειας μιας κοινωνίας και του εθνικισμού από το κόμμα των Σπαρτιατών.
Πλέον μπαίνουμε σε μια νέα μεταπολιτευτική περίοδο (Μεταπολίτευση 2.0) όπου η μόνη σταθερά είναι η Νέα Δημοκρατία και όπου δε γνωρίζουμε εάν όταν σταθεροποιηθούν τα εκλογικά δεδομένα θα έχουμε δύο, τρεις ή τέσσερις πολιτικούς πόλους. Επίσης, σε περίπτωση ύπαρξης δύο πόλων δε μπορεί να θεωρείται σίγουρο (ειδικά εάν συνεχίσουν ΠΑΣΟΚ & ΣΥΡΙΖΑ να παίζουν λάθος το εκλογικό παιχνίδι και η ΝΔ συνεχίσει την προέλαση προς προοδευτικά κοινά) πως ο δεύτερος πόλος θα δημιουργηθεί στα αριστερά και όχι στα δεξιά του κυβερνώντος κόμματος.
*αναλυτική αναφορά στους ψηφοφόρους και την πυραμίδα Μάσλοου μπορείτε να διαβάσετε στο σχετικό άρθρο
