Οι τοπικές εκλογές στην Αγγλία τελείωσαν και τα αποτελέσματα, όσων αφορά κυρίως το κόμμα τωνΤόριδων ήταν τα αναμενόμενα: Εξαιρετικά μεγάλη πτώση σε ποσοστά και αριθμό δημοτικών συμβούλων.
Ήταν τόσο μεγάλη η πτώση (έχασαν περίπου τις μισές δυνάμεις τους) που οι
Φιλελεύθεροι Δημοκράτες τους πέρασαν σε αριθμό δημοτικών συμβούλων, ενώ στις προηγούμενες εκλογές οι Τόρις είχαν υπερδιπλάσιο αριθμό.
Αυτό που όμως ξεχώρισε στις εκλογές αυτές δεν ήταν η αναμενόμενη ήττα των συντηρητικών αλλά το γεγονός πως οι Εργατικοί δεν έλαβαν τοαναμενόμενο ποσοστό από αυτήν την πτώση των αντιπάλων τους. Ένα σημαντικό κομμάτι ψηφοφόρων, προτίμησε τους πρασίνους (που και αυτοί ανέβηκαν αρκετά), ανεξάρτητους υποψηφίους αλλά και το workers party. Γιατί συνέβη αυτό;
Εάν σπάσουμε τα ποσοστά ανά περιοχή θα δούμε κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον και σημαντικό για το μέλλον: Σε περιοχές όπου ο ισλαμικός πληθυσμός δεν υπερβαίνει το 5% του συνολικού οι εργατικοί αύξησαν τις δυνάμεις τους κατά 1,1%. Αντιθέτως, στις περιοχές που υπάρχει έντονο το ισλαμικό στοιχείο (άνω του 20%) το ποσοστό των εργατικών είχε πτώση 21% σε σύγκριση με το 2021.
Ο σημαντικότερος λόγος για αυτή τη μεγάλη διαφορά ποσοστών είναι συγκεκριμένος: η κεντρώα στάση του κόμματος στο θέμα της Γάζας, το γεγονός πως ο Στάρμερ άργησε να ζητήσει κατάπαυση του πυρός. Σε περιοχές όπως το Oldham και το Kirkless ανεξάρτητοι υποψήφιοι που είχαν σαφώς φιλοπαλαιστινιακές θέσεις κέρδισαν τις εκλογές. Η Μέση Ανατολή δηλαδή καθορίζει τις τοπικές εκλογές στη χώρα σε περιοχές όπου υπάρχει μεγάλο ισλαμικό στοιχείο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την κραυγή «Αλλάχου Άκμπαρ» του νεοεκλεγέντα ισλαμιστή δημοτικού συμβούλου στο Λιντς (με το κόμμα των Πρασίνων).
Τα αποτελέσματα των τοπικών εκλογών στην Αγγλία είναι ένα μάθημα για όλη την Ευρώπη.
Το βασικό είναι πως ισλαμικά στοιχεία δεν ενσωματώνονται, όπως μας λένε οι πολιτικές ελίτ της Ευρώπης. Το αντίθετο συμβαίνει: οι νέες γενιές βγαίνουν περισσότερο ριζοσπαστικοποιημένες. Το δεύτερο είναι πως για να λειτουργήσει μια κοινωνία προς μια κατεύθυνση θα πρέπει να έχει ένα συγκεκριμένο βαθμό ομοιογένειας και κοινού σκοπού. Άρα λοιπόν η εισαγωγή πληθυσμών από τρίτες χώρες και πολιτισμούς θα πρέπει και να γίνεται με φειδώ αλλά και σε μικρές ομάδες από κάθε χώρα/πολιτισμό. Τρίτον, πως οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να σκεφτούν πολύ καλά πριν δώσουν το δικαίωμα ψήφου σε μετανάστες τρίτων χωρών.
Όταν αυτοί αυξάνονται σε μια περιοχή, όταν βρίσκονται στο εκλογικό σώμα, οι επιθυμίες τους θα λαμβάνονται από κάποιους υπόψιν ώστε να κερδηθούν οι ψήφοι τους (διότι έτσι παίζεται το εκλογικό παιχνίδι). Έτσι η Αγγλία έφτασε στην κατάντια, διότι περί κατάντιας πρόκειται, τη σύνθεση των τοπικών δημοτικών συμβουλίων να μην την καθορίζουν τα τοπικά θέματα αλλά η Μέση Ανατολή.
Η Ευρώπη οφείλει να λάβει τα μέτρα της. Δεν είμαι όμως αισιόδοξος πως θα το κάνει εάν δεν τη σπρώξουν οι πολίτες προς αυτήν την κατεύθυνση. Εάν δεν κάνουμε κάτι τώρα, αυτήν την πενταετία που έρχεται, τότε πολύ φοβάμαι πως το ισλαμικό στοιχείο θα λαμβάνεται πλέον σοβαρά υπόψιν στις εκλογικές αναμετρήσεις χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και η πολιτική των χωρών και της ΕΕ θα «σέρνεται» από αυτό. Κι έτσι δεν θα αργήσει η ώρα που το πανηγυρικό «Αλλάχου Άκμπαρ» θα ακουστεί και σε εκλογές ευρωπαϊκών χωρών. Και κάποιοι Ευρωπαίοι από κάτω θα χειροκροτούν είτε γιατί δε βλέπουν τι έρχεται είτε επειδή μπροστά στο εφήμερο εκλογικό κέρδος δεν υπολογίζουν το μακροχρόνιο κόστος.
