Τα αποτελέσματα των εκλογών της 21ης Μαΐου δε χωρούν αμφισβήτηση.
Τα δεδομένα στην εκλογική αγορά έχουν αλλάξει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάψει να είναι ο διεκδικητής της εξουσίας (θέση την οποία ουσιαστικά απώλεσε μόνος του πριν τις εκλογές με τη στρατηγική του). Δεν έχουμε πλέον δηλαδή μια εκλογική μάχη όπου ο διεκδικητής ενός εκλογικού κοινού ΣΥΡΙΖΑ θα επιτίθεται στο ηγέτη της αγοράς ΝΔ.
Αυτό έχει τελειώσει. Όπως έχει μειωθεί η σημασία των όσων γίνονται στα δεξιά της ΝΔ καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης ό,τι έχασε προς τα εκεί (που δεν ήταν μικρό ποσοστό) το κέρδισε από το κέντρο. Τα αποτελέσματα όμως «γέννησαν» μια άλλη μάχη. Αυτή για την ηγεμονία στην κεντροαριστερά. Εκεί όπου ο λαβωμένος ηγέτης αυτού του κομματιού της αγοράς ΣΥΡΙΖΑ θα δεχθεί την επίθεση (ήδη έχει αρχίσει) του διεκδικητή ΠΑΣΟΚ. Αυτή η επίθεση έρχεται σε μια περίοδο όπου ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει αφήγημα. Ψάχνει απάντηση στην ερώτηση «γιατί να σε ψηφίσω;».
Η απάντηση που είχε δώσει στη μάχη της πρώτης κάλπης ήταν λανθασμένη. Επέμενε να δίνει απάντηση στην ερώτηση «γιατί να μην ψηφίσεις Μητσοτάκη» θεωρώντας ως δεδομένο πως όποιος δεν τον ψήφιζε θα πήγαινε στον ΣΥΡΙΖΑ. Έκανε λάθος. Υπήρχαν πολλές «αντιμητσοτακικές» επιλογές. Στον πλουραλισμό αυτό βοήθησε η στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος στην ουσία δε διεκδίκησε την εξουσία ως ηγέτης αλλά με τις πολλές στροφές όσον αφορά το με ποιον θα κάνει κυβέρνηση τον έκαναν να μοιάζει όχι ως διεκδικητή εξουσίας αλλά σαν κάποιον που προσπαθεί να κρατηθεί από κάπου.
Η απότομη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ σε συνδυασμό με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ έχει δώσει ανάσα ζωής σε ένα κόμμα που μέχρι την Κυριακή είχε ένα προϊόν που στην ουσία δεν κάλυπτε κάποια ανάγκη της αγοράς. Πλέον το ΠΑΣΟΚ έχει αφήγημα, αυτό της ανατροπής και της ουσιαστικής αντιπολίτευσης. Της επιστροφής στην κανονικότητα και σε αυτόν τον τομέα της πολιτικής ζωής. Το ερώτημα είναι εάν μπορεί να εκμεταλλευτεί το δώρο που του δόθηκε. Από την άλλη, η πτώση από το 31% στο 20% και η απειλή να χαθεί η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα όφειλαν να ταρακουνήσουν την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και να την κάνουν να κατανοήσει κάτι που δεν κατάλαβε το 2019. Πως όταν οι συνθήκες αλλάζουν δε μπορείς να πορεύεσαι στην ίδια γραμμή που σε ανέδειξε στην εξουσία υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Πως στην εποχή της ασφάλειας δε μπορείς να διεκδικείς την εξουσία όταν έχεις ακραίες θέσεις στο μεταναστευτικό, σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Και πως όταν το εκλογικό σώμα αναζητά ηρεμία δε μπορείς να προσπαθείς να εκμεταλλευτείς κρίσεις και να ποντάρεις στην τοξικότητα. Ένα κόμμα διαμαρτυρίας μπορεί να γίνει κόμμα εξουσίας. Ένα κόμμα εξουσίας δε μπορεί να παραμένει κόμμα διαμαρτυρίας. Αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να το κατανοήσει. Και να προχωρήσει σε κινήσεις που να προκαλούν σοκ και να κάνουν εμφανές πως έχει καταλάβει τι έφταιξε και πως αλλάζει.
Στον εκλογικό πόλεμο που ξεκίνησε για την ηγεσία της κεντροαριστεράς το ΠΑΣΟΚ έρχεται με δυναμική και αφήγημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ περιμένει να υπερασπιστεί τα σχεδόν διπλάσια ποσοστά του. Από τον πόλεμο αυτό (ο οποίος μπορεί να μη δώσει τελικό νικητή στη μάχη των εκλογών του Ιουνίου) μόνος ένας θα βγει ζωντανός. Η κεντροαριστερά στην Ελλάδα δε χωρά δυο ηγέτες (καθώς υπάρχουν αρκετές εναλλακτικές στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ). Ένα κόμμα θα επιβιώσει και θα βρεθεί στην αξιωματική αντιπολίτευση. Ουσιαστικά έχουμε μπει σε ένα πλαίσιο «ο θάνατός σου, η ζωή μου» μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Ο νικητής τα παίρνει όλα, ο χαμένος τίποτα.
