✍️ ο Απόστολος Πιστόλας
Η μάχη μεταξύ των συμφερόντων όσων διαμένουν στην ύπαιθρο και των κατοίκων των μεγαλουπόλεων δεν είναι κάτι καινούριο.
Από την βιομηχανική επανάσταση ακόμα πολλές Ευρωπαϊκές χώρες ήταν χωρισμένες στα συμφέροντα όσων το εισόδημα βασίζονταν στην αγροτική παραγωγή και όσον στην εργασία σε μεγάλες βιομηχανικές μονάδες. Μπορεί στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα αυτός ο διαχωρισμός να είχε αρχίσει να ξεθωριάζει καθώς οικονομικά θέματα, ταξικές διαφορές και ο ρόλος του κράτους στην κοινωνία επικράτησαν στην επιφάνεια, όμως η παγκοσμιοποίηση και οι πολιτικοί διαχωρισμοί που αυτή φέρνει στις κοινωνίες των ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών ξαναφέρανε τον διαχωρισμό μεταξύ υπαίθρου και μεγαλουπόλεων στην επιφάνεια.
Ανάγκη για οικονομική σταθερότητα και προσωπική ασφάλεια ενάντια στην αυτοπραγμάτωση και το ενδιαφέρον για το περιβάλλον, συντήρηση ενάντια στον φιλελευθερισμό, χαμένοι εναντίον κερδισμένων της παγκοσμιοποίησης. Οι αγρότες της ευρωπαϊκής υπαίθρου ανήκουν στα συντηρητικά κοινωνικά στρώματα των κρατών μελών. Σε αυτούς που επιζητούν την οικονομική ασφάλεια και σε αυτούς που νιώθουν πως έχουν χάσει από την παγκοσμιοποίηση. Η στροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την πράσινη μετάβαση και τα μέτρα που λαμβάνει για την προστασία του περιβάλλοντος προκαλούν ανασφάλεια σε αγρότες και κτηνοτρόφους για το μέλλον τους αλλά και αυτό των παιδιών τους.
Η αύξηση του φόρου στα καύσιμα (Γαλλία), η περικοπή των επιδοτήσεων για αγροτικό πετρέλαιο (Γερμανία), η αύξηση του κόστους παραγωγής κατά 40% έπειτα από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, η κλιματική αλλαγή είναι προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν. Η στήριξη του αγροτικού τομέας της Ουκρανίας μπορεί να έγινε με σκοπό την μείωση των τιμών στο ράφι, μοιάζει όμως με πισώπλατη μαχαιριά για τους αγρότες της ΕΕ. Ταυτόχρονα η πράσινη συμφωνία της νέας κοινής αγροτικής πολιτικής μοιάζει με χαριστική βολή.
Είναι λογικό λοιπόν, όταν η ανασφάλεια για το μέλλον κυριαρχεί, οι αγρότες να διαδηλώνουν. Και θα έπρεπε να ήταν αναμενόμενο το ότι έχουν βάλει απέναντι την ΕΕ η οποία ανάμεσα στα τόσα άλλα προβλήματά τους απαιτεί από αυτούς μείωση εκπομπών αερίων και τους ωθεί σε μείωση εισοδήματος και περαιτέρω αύξηση εξόδων. Το γεγονός πως οι αγρότες ζουν στην ύπαιθρο, είναι περισσότερο συντηρητικοί και σχετικά οικονομικά αδύναμοι δείχνει πως ανήκουν στο προφίλ ψηφοφόρων που κάνουν άνοιγμα τα αντισυμβατικά συντηρητικά κόμματα. Έτσι οι αγρότες που διακατέχονται από αρνητικά συναισθήματα για την ΕΕ μοιάζουν εύκολος στόχος για τα κόμματα αυτά σε μια προεκλογική περίοδο που βρίσκονται ήδη στα πάνω τους ανά την Ευρώπη. Είδαμε πως το πολιτικό τοπίο στην Ολλανδία άλλαξε άρδην μετά από τις αγροτικές κινητοποιήσεις.
Βλέπουμε τις αλλαγές που έρχονται στη Γερμανία. Γι αυτό και οι κυβερνήσεις των κρατών μελών αλλά και οι Βρυξέλλες θα πρέπει να είναι προσεκτικές στην προσέγγισή τους και να δώσουν λύσεις (όχι μπαλώματα, λύσεις) που θα επαναφέρουν την ασφάλεια στους αγρότες. Σίγουρα δεν είναι καλή κίνηση το να ανακοινώνεις συμφωνία για βοήθεια 50 δις ευρώ στην Ουκρανία την ίδια στιγμή που οι αγρότες έχουν περικυκλώσει διαμαρτυρόμενοι τα κτήρια των θεσμών της ΕΕ στις Βρυξέλλες. Όσο αναγκαία και να είναι η βοήθεια στην Ουκρανία (που είναι) στέλνεις λάθος μήνυμα.
Ένα επιπλέον κρίσιμο ερώτημα είναι το εάν η δυσαρέσκεια των αγροτών θα περάσει με το χρόνο και σε άλλες κοινωνικές ομάδες. Εάν δηλαδή η φωτιά θα εξαπλωθεί, και εάν αυτό γίνει πριν τις ευρωεκλογές. Τότε ενδεχομένως να μιλάμε για την τέλεια καταιγίδα.
