Η επιστροφή του πρώην προέδρου, σύμφωνα με το Politico, θα εδραιώσει μια στροφή στις ΗΠΑ ως γεγονός που δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί.
Η επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο δεν είναι σίγουρη, αλλά η πιθανότητα αναγκάζει τους ηγέτες της Ευρώπης να συλλογιστούν σενάρια και προβληματισμούς, που εύχονται, στο τέλος, να αποφύγουν.
Και καθώς ο εκλογικός κύκλος των ΗΠΑ ανεβάζει στροφές, οι αξιωματούχοι σε ολόκληρη την ήπειρο γίνονται όλο και πιο ειλικρινείς σχετικά με τις επιπτώσεις μιας δεύτερης προεδρίας Τραμπ.
Η επιστροφή του πρώην σταρ των ριάλιτι στην εξουσία δεν θα αποτελούσε μόνο τη μεγαλύτερη δοκιμασία στις διατλαντικές σχέσεις στη μεταπολεμική ιστορία- θα μπορούσε να αποτελέσει υπαρξιακό κίνδυνο για την ευρωπαϊκή ενότητα, καθώς οι εντάσεις σχετικά με τον τρόπο συνεργασίας με την ισχυρότερη χώρα του κόσμου απομακρύνουν την ήπειρο σε θέματα που κυμαίνονται από την εμπορική πολιτική έως την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής και την υπεράσπιση του ευρωπαϊκού εδάφους.
«Οι άνθρωποι στις Βρυξέλλες προετοιμάζονται ήδη για το τι θα μπορούσε να συμβεί», δήλωσε ένας ανώτερος διπλωμάτης της ΕΕ, ο οποίος, όπως και άλλοι στο ρεπορτάζ του Politico, θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του.
Πιο δύσκολη η δεύτερη θητεία
Η Ευρώπη επέζησε βέβαια από την πρώτη προεδρία του Τραμπ, αλλά υπάρχουν όλες οι ενδείξεις ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα, καθώς δύο κοντινοί πόλεμοι και μια συνεχιζόμενη ενεργειακή κρίση ασκούν πίεση στην ήπειρο.
Έχοντας επιστρέψει στο αξίωμα μετά από δύο μομφές και μια σειρά από αστικές και ποινικές διώξεις, ο Τραμπ είναι απίθανο να αισθανθεί την ανάγκη να μετριάσει τις παρορμήσεις του ή να περιβάλει τον εαυτό του με αξιωματούχους που προτρέπουν σε μετριοπάθεια.
Κρίσιμο είναι ότι, ενώ ήταν δυνατόν να απορριφθεί η πρώτη θητεία του Τραμπ ως παρέκκλιση – ένα γεωπολιτικό μπουρίνι που μπορούσε να αντιμετωπιστεί – η επιστροφή του θα εδραίωνε τη μετατόπιση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής ως γεγονός που δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί.
Αυτό θα απαιτούσε από την Ευρώπη -και την Ευρωπαϊκή Ένωση ειδικότερα- να κάνει κάτι για το οποίο ιστορικά έχει αποδειχθεί ανεπαρκώς εξοπλισμένη: να αποφασίσει μια κοινή απάντηση και να την τηρήσει.
Η αποτυχία συμφωνίας θα μπορούσε να αρχίσει να διαλύει το μπλοκ.
«Δεν υπάρχει αυτόματος κανόνας ότι μια κρίση θα οδηγήσει στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», δήλωσε ο Nicolai von Ondarza, εμπειρογνώμονας σε θέματα πολιτικής της ΕΕ στο Γερμανικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων και Ασφάλειας, ένα think tank για την εξωτερική πολιτική που συμβουλεύει τη γερμανική κυβέρνηση.
«Υπάρχουν σημαντικά εμπόδια που θα πρέπει να ξεπεραστούν για να μετατραπεί μια δεύτερη προεδρία Τραμπ σε μια στιγμή ευρωπαϊκής ενότητας».
Οι προθέσεις του Τραμπ για το ΝΑΤΟ
Το σχέδιο του Τραμπ για την Ουκρανία παίρνει ήδη μορφή, δήλωσαν δύο άτομα που γνωρίζουν τις σκέψεις του πρώην προέδρου.
Θα πιέσει τον Ζελένσκι να παραχωρήσει την Κριμαία και τμήματα του Ντονμπάς για να πείσει τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν να τερματίσει τον πόλεμο.
Αυτό που είναι λιγότερο σαφές είναι το ποιες είναι οι προθέσεις του απέναντι στο ΝΑΤΟ. Οι ίδιες πηγές αναφέρουν ότι στοχεύει να μειώσει την αμερικανική εμπλοκή στη συμμαχία, με το να μη συμμετέχει σε Συνόδους Κορυφής ή θέτοντας τον αμερικανικό στρατό εκτός των κοινών ασκήσεων.
Οι ανησυχίες για το τι είναι ικανός να κάνει ο Τραμπ, ώθησαν το αμερικανικό Κογκρέσο να εγγράψει νόμο ότι η οποιαδήποτε επίσημη αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμμαχία θα πρέπει να εγκριθεί από τους νομοθέτες.
«Το γεγονός ότι το Κογκρέσο αισθάνθηκε την ανάγκη να το κάνει αυτό και ο πρόεδρος Μπάιντεν ήταν πρόθυμος να το υπογράψει μας λέει ότι υπάρχουν σοβαρές ανησυχίες στην Ουάσινγκτον», δήλωσε ο Μπραντ Μπάουμαν του Ιδρύματος για την Υπεράσπιση των Δημοκρατιών, ενός think tank με έδρα την Ουάσινγκτον.
Επομένως, οι 27 της ΕΕ καλούνται να απαντήσουν σε κάποια δύσκολα ερωτήματα.
Να διπλασιάσουν τις δυνάμεις τους απέναντι στην αντίθεση του Τραμπ και να δώσουν τελικά στο Κίεβο ό,τι χρειάζεται, όπως υποστηρίζει μια ομάδα ηγετών που έχει συγκεντρωθεί γύρω από τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι και τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν;
Ή να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν και να καλωσορίσουν την πρωτοβουλία του Τραμπ για τον τερματισμό της σύγκρουσης; Θα ήταν καλύτερα να συνεργαστούν με την Ουάσινγκτον και να βοηθήσουν στη διαμόρφωση της συμφωνίας, όπως λένε συνεχώς η γερμανική και η ιταλική αντιπροσωπεία;
Και το πιο σημαντικό, πώς μπορούν οι ηγέτες της ηπείρου να εμποδίσουν την απότομη στροφή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής να οδηγήσει τις χώρες τους σε διάσταση;
