Δύο μήνες έχουν περάσει από τις εκλογές του Ιουνίου και όπως είχα γράψει εξαρχής βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο όπου τα νερά της ελληνικής πολιτικής λίμνης θα ανακατεύονται μέχρι να έρθουμε σε μια νέα ισορροπία.
Επίσης, είχα αναφέρει πως στη νέα αυτή εποχή ο ΣΥΡΙΖΑ για να έχει πιθανότητες να μείνει ως κόμμα εξουσίας θα πρέπει να κάνει ένα ολικό rebranding. Η απόφαση Κασσελάκη να θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να είναι μια κίνηση που μπορεί και να ανακατέψει τα νερά της λίμνης και να κρατήσει το ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο παιχνίδι των νέων ισορροπιών.
Γράφω “μοιάζει” διότι τον κύριο Κασσελάκη τον γνωρίζω μόνο μέσα από λίγα άρθα που έχω διαβάσει για αυτόν και τα βίντεό του στα κοινωνικά δίκτυα. Άρα δε μπορώ να ξέρω εάν πρόκειται για επικοινωνιακό πυροτέχνημα ή για μια υποψηφιότητα με πολιτική ουσία. Αυτο μένει να φανεί και σίγουρα δε θα φανεί μέσα σε δυο εβδομάδες αλλά σε βάθος χρόνου, εάν καταφέρει να εκλεγεί στην αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ (είτε τώρα είτε αργότερα μετά από πχ μια μεγάλη εκλογική ήττα στις ευρωεκλογές). Εάν πρόκειται για το πρώτο τότε θα ξεφουσκώσει το ενδιαφέρον γρήγορα. Εάν όμως είναι το δεύτερο τότε θεωρώ πως θα οδηγήσει σε σοβαρές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό.
Όσον αφορά τα χαρακτηριστικά προσωπικότητας του κυρίου Κασσελάκη διακρίνεται το ότι είναι νέος, εκτός πολιτικής, γοητευτικός, μορφωμένος και επιτυχημένος (αυτοδημιούργητος) στο εξωτερικό. Παρουσιάζεται ως ένα άφθαρτο πολιτικά άτομο (αφού είναι νέος και εκτός πολιτικής) το οποίο όμως ταυτόχρονα έχει δείξει την αξία του στον επιχειρηματικό τομέα (άρα έχει εμπειρία διαχείρισης και γνωρίζει από αγορές). Εφόσον έρχεται εκτός πολιτικής δεν έχει και τη σύνδεση με την τετραετία 2015-2019 και τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που για αρκετούς κεντρώους ψηφοφόρους είναι κόκκινο πανί. Έρχεται στο προσκηνιο πολιτικά “αμόλυντος”, ως ένας άριστος νέος εκτός πολιτικής. Και αυτό προσελκύει το ενδιαφέρον συγκεκριμένων εκλογικών κοινών. Όσον αφορά την πολιτική του τοποθέτηση κρατώ πως θέλει να κάνει τη “σύγχρονη αριστερά”, να κάνει το ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα σαν το Δημοκρατικό κόμμα των ΗΠΑ. Ένα κόμμα δηλαδή που, μέσα σε όλα τα άλλα, θα έχει ψηλά στην ατζέντα θέματα δικαιωμάτων και περιβάλλοντος.
Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με τις πολύ προσεγμένες παρουσιάσεις του αλλά και την υπόσχεση-ελπίδα που θέτει για “ελληνικό όνειρο” (και αυτό από Αμερική ορμώμενο “American dream”) με κάνουν να πιστεύω πως εάν ο κ. Κασσελάκης κερδίσει τις εκλογές στο ΣΥΡΙΖΑ, κάνει ολικό rebranding και ταυτόχρονα καταφέρει να κρατήσει μέσα στον αναμορφωμένο ΣΥΡΙΖΑ το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστερής πτέρυγας (θεωρώ πως μπορεί μέσω της συγκολλητικής ουσίας που δεν είναι άλλη από την προοπτική εξουσίας) θα οδηγήσει σε ένα ντόνιμο αλλαγών στο πολιτικό σκηνικό (επαναλαμβάνω: εάν έχει πολιτική ουσία) που θα μας οδηγήσει λογικά και πάλι αργά ή γρήγορα σε ισορροπία διπόλου.
Από τις τοποθετήσεις του είναι ξεκάθαρο πως ο κ. Κασσελάκης στοχεύει στα εκλογικά κοινά τα οποία προσέγγισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης (έχω εξηγήσει σε προηγούμενο άρθρο γιατί και πως) και που βασίζονται κυρίως στο δικαιωματισμό. Ο κ. Κασσελάκης για αυτά τα κοινά δεν είναι ο “καλός πολιτικός που τα προσέγγισε”, είναι κομμάτι τους. Είναι το αυθεντικό, όχι μια επιλογή υποκατάστατου ελλείψει του αυθεντικού. Είναι ο πολιτικός σύζυγος και όχι ο πολιτικός της μιας βραδιάς*. Όταν οι ψηφοφόροι έχουν την επιλογή ανάμεσα στο αυθεντικό και το υποκατάστατο θα διαλέγουν πάντα το αυθεντικό όσο καλό και να είναι το υποκατάστατο. Όσον αφορά τα χαρακτηριστικά προσωπικότητας κερδίζει σε κάποιες ομάδες ψηφοφόρων τον πρωθυπουργό. Είναι πιο νέος (ανήκει στους μιλένιαλς και έχει την ευκαιρία να ταυτιστεί με τα νεότερα κοινά τα οποία κέρδισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον Ιούνιου), είναι εξίσου μορφωμένος, επιτυχημένος και έρχεται και αυτός από την Αμερική. Είναι δηλαδή μια υποψηφιότητα η οποία κάνει δυο πολύ σημαντικά πράγματα. Πρώτον: μπορεί να κάψει πολλά από τα πλεονεκτήματα της προσωπικότητας και του αφηγήματος Μητσοτάκη. Το επιχείρημα των “αρίστων” για παράδειγμα δε μπορεί να πιάσει με αντίπαλο έναν εξίσου “άριστο”. Τα πλεονεκτήματα του πρωθυπουργού που δε μπορεί να χτυπήσει εύκολα είναι το κύρος στην εξωτερική πολιτική και το ότι δίνει λύσεις στα προβλήματα των πολιτών. Και αυτά πρέπει να διαφυλάξει σαν κόρη οφθαλμού το Μαξίμου.
Το δεύτερο σημαντικό που κάνει η υποψηφιότητα Κασσελάκη είναι το ότι μπορεί να “σκοτώσει” το USP (unique selling point), δηλαδή το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα Μητσοτάκη για συγκκεριμένα κοινά (όπως έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο Ποτάμι όταν εξελέγη πρόεδρος ΝΔ). Μπορεί δηλαδή να δημιουργήσει (σοβαρότατο) πρόβλημα στη στρατηγική επέκτασης του πρωθυπουργού στις μικρές αγορές (niche markets) που έχει τεθεί σε εφαρμογή από το 2019. Τόσο καιρό ο πρωθυπουργός έπαιζε χωρίς αντίπαλο και έτσι ήταν, και ακόμα είναι, για αρκετές ομάδες ψηφοφόρων η μοναδική κυβερνητική εναλλακτική (ΤΙΝΑ = There is no alternative). Εάν ο κ. Κασσελάκης έχει ουσία και δεν είναι απλά επικοινωνία θα σπάσει το ΤΙΝΑ για συγκεκριμένα εκλογικά κοινά και θα αναγκάσει τον κ. Μητσοτάκη να πάρει τη μεγάλη απόφαση: Να αναμετρηθεί μαζί του για τον έλεγχο των νέων εκλογικών ομάδων ή να επιστρέψει στη βάση που σε σημαντικό βαθμό έχει παραμελήσει βασιζόμενος στη στρατηγική της προσέγγισης νέων αγορών; Εάν αποφασίσει το πρώτο θα έχει πάρει ένα τεράστιο ρίσκο για το κόμμα του. Το ρίσκο του να χάσει και στη μάχη των νέων αγορών αλλά και τη βάση. Όσον αφορά το δεύτερο, δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο μπορεί να το υπηρετήσει. Γνώμη μου πάντως είναι πως δε χωρούν στην Ελλάδα δυο κόμματα τύπου Δημοκρατικών των ΗΠΑ. Οι συντηρητικοί ψηφοφόροι πρέπει και αυτοί να εκπροσωπούνται σε επίπεδο εξουσίας.
Κλείνω με τα λόγια του Δημήτρη Μαύρου όταν ρωτήθηκε μετά τις εκλογές για τι χαρακτηριστικά πρέπει να έχει ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Είχε πει “να είναι περισσότερο μορφωμένος από τον κ. Τσίπρα. Πρέπει να είναι περίπου ή εξίσου γοητευτικός όσο ο κ. Τσίπρας. Πρέπει να μπορεί να σταθεί στο εξωτερικό καλύτερα απ’ ό,τι ο κ. Τσίπρας. Και πρέπει εσωτερικά, μέσα στην Ελλάδα, οι αγορές να μη νιώθουν ότι απειλούνται από επιλογές τις οποίες θα κάνει”. Μένει να φανεί εάν είναι ο κ. Κασσελάκης απλά ένα πυροτέχνημα ή ο βράχος που πέφτει στην εκλογική λίμνη και αλλάζει το πολιτικό σκηνικό.
*Για περισσότερες λεπτομέρειες διαβάστε το πρόσφατο άρθρο για τη ΝΔ και τους ψηφοφόρους της μιας βραδιάς.
