Μια μεγάλη εταιρεία αθλητικών, ένας αρχιτέκτονας κι ένα κτίριο στο Παρίσι συνδυάστηκαν κι έτσι δημιουργήθηκε ένα από τα δημοφιλέστερα sneakers στην ιστορία της μόδας.
1985. Τα sneakers είναι η τελευταία λέξη της μόδας, όμως οι μετοχές της Nike έχουν πέσει κατά 50%. Παράλληλα, οι Adidas, Converse και Reebok συνεχίζουν να σημειώνουν αυξημένους αριθμούς πωλήσεων. Στην απόγνωσή της, η Nike αποφασίζει να κάνει ένα διαγωνισμό σχεδιασμού παπουτσιών. Νικητής του, ο αρχιτέκτονας Tinker Hatfield.
Αν και το όνομά του δεν είναι ευρέως γνωστό, η δημιουργία του είναι ιστορική για την αθλητική υπόδηση. Μπορεί οι δρομείς να είχαν ήδη εξοικειωθεί με τα οφέλη της προστασίας κατά των κραδασμών, αφού η τεχνολογία είχε κάνει την πρώτη της εμφάνιση στο Nike Tailwind ήδη από το 1978, όμως ο Hatfield έκανε το μεγάλο βήμα όταν άρχισε να οραματίζεται τη μορφή που θα μπορούσε να πάρει το Nike Air. Μια ιδέα που θα άλλαζε για πάντα την έννοια των sneakers.
Το πρώτο μοντέλο που έκανε ορατή την τεχνολογία Nike Air ήταν γεγονός και το Nike Air Max 1 αποτέλεσε το πρώτο sneaker που την ενσωμάτωσε το 1987.
Όταν ο Hatfield ξεκίνησε να εργάζεται πάνω στο σχέδιό του, θυμήθηκε ένα κτίριο που είχε μελετήσει στην αρχιτεκτονική σχολή που φοίτησε, το κέντρο Πομπιντού στο Παρίσι.
Το κέντρο Πομπιντού είναι μια κατασκευή της οποίας όλα τα δομικά και μηχανικά στοιχεία είναι ορατά στο εξωτερικό της. Εμπνευσμένος απ’ αυτό, o Hatfield θέλησε να εφαρμόσει τον ίδιο σχεδιασμό και στη δική του δημιουργία, βγάζοντας τα εσωτερικά μέρη του παπουτσιού στο εξωτερικό του.
Το Air Max έφερε όχι μόνο τα «πάνω-κάτω» στο αθλητικό παπούτσι, αλλά και… τα «μέσα-έξω». Ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία της Nike και συνεχίζει να κατευθύνει μέχρι και σήμερα τα βασικά σχέδια των παπουτσιών της.
«Μέχρι και σήμερα, ο Phil Knight (συνιδρυτής της εταιρείας) μου λέει πως έσωσα τη Nike», δηλώνει ο Hatfield, ενώ εξηγεί πως αν δεν είχε μελετήσει το κέντρο Πομπιντού δε θα μπορούσε να καταφέρει ποτέ ένα τόσο μεγάλο κατασκευαστικό επίτευγμα.
