Η ιστορία με τα voucher στους επιστήμονες για την περίφημη τηλεκατάρτιση ήταν εξ αρχής μια γκάφα.
Ιδίως από τη στιγμή που συμπεριλήφθηκαν στην εξίσωση τα περίφημα ΚΕΚ, που, όσοι έχουν μια σχετική επαφή με την πιάτσα, ξέρουν το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών.
Ως επί το πλείστον, για τα σκουπίδια, όπως και φάνηκε από τις φωτογραφίες με τις πλατφόρμες που κυκλοφόρησαν.
Η ιστορία του «Σκόιλ Ελικίκου» δεν ήταν ένα βίτσιο του Τσίπρα ή μια εμμονή της Γεννηματά. Ήταν ένα λάθος που, όσο δεν διορθωνόταν, γινόταν φιάσκο.
Γινόταν, δε, φιάσκο και από τις άμετρες, καθημερινές δηλώσεις υπουργών που παρουσίαζαν την κατάσταση σαν να μην…συμβαίνει τίποτε. Μαθαίνω ότι ούτε το Μαξίμου είχε εξ αρχής αξιολογήσει την κρίση ως μείζονα.
Όταν, όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιλήφθηκε ότι η κατάσταση δεν είναι υπερασπίσιμη, σκότωσε τα voucher άμεσα.
Και έμεινε ο Γιάννης Βρούτσης να πρέπει να βγάλει μια ανακοίνωση κόντρα σε όσα διατράνωνε σε κανάλια και ραδιόφωνα.
Η ιστορία με τα voucher, όμως, είναι και εξαιρετικά διδακτική. Για παράδειγμα, διδάσκει ότι ο άνεμος δεν θα είναι πάντα ούριος για τα πανιά της κυβέρνησης. Από στραβοτιμονιές, παθαίνει κανείς ενίοτε ζημιά.
Βεβαίως, το ζήτημα ωχριά μπροστά στη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, αλλά δεν είναι όλες οι περίοδοι ίδιες. Το πιο σημαντικό δίδαγμα, όμως, είναι ότι η αλαζονεία βλάπτει.
Και αυτό δεν αφορά τόσο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος έχει τη συναισθηματική νοημοσύνη να βλέπει λάθη, να «πιάνει τον παλμό» και να τα διορθώνει, όσο ορισμένους εντός του κυβερνητικού σχήματος που διεκδικούν το αλάθητο του Πάπα.
