Παρακολουθούσα χθες από την τηλεόρασή μου όλο το συγκινητικό τελετουργικό της πορείας του Μίκη Θεοδωράκη προς την πατρική γη, στον Γαλατά των Χανίων, ένα χωριό που γνώρισε μεγαλύτερος και αγάπησε πολύ.
Και δεν μπορώ παρά να σταθώ στον βουβό, λιτό, δωρικό θρήνο των Κρητικών. Που, όσο και αν εκδηλώθηκε με τραγούδια και λουλούδια, με κραυγές για την ευγνωμοσύνη και την αθανασία του Μίκη, σαν να έγινε με έναν τρόπο σεβαστικό για έναν άνθρωπο που φεύγει, αλλά δεν έφυγε, και για την οικογένεια του που προσπαθούσε να ζήσει μια ιδιωτική στιγμή σε ένα τόσο δημόσιο περιβάλλον.
Κάτι άλλο, όμως, μου κέντρισε την προσοχή. Στην Κρήτη δεν είχαμε αποδοκιμασίες, ούτε γιούχες. Τάχα δεν είναι Αριστεροί οι Κρητικοί που έβγαζαν το ΠΑΣΟΚ και τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και στην πατρογονική γη των Μητσοτάκηδων; Ούτε ως πρωθυπουργός δεν κέρδισε ο Μητσοτάκης τα Χανιά.
Γιατί δεν τον γιούχαραν λοιπόν, όπως έξω από τη Μητρόπολη; Η απάντηση είναι απλή: οι Κρητικοί πήγαν για τον Μίκη, όχι για το σόου και για να κάνουν παιχνίδια μετά στα social media. Πήγαν για να κατεοδώσουν το άξιο τέκνο της Λεβεντογέννας και όχι για να στήσουν μια προσβλητική κλάκα στον πρωθυπουργό, ο οποίος απέτιε φόρο τιμής σε έναν σπουδαίο Έλληνα, αλλά και σε έναν οικογενειακό του φίλο.
Η Κρήτη χθες απάντησε στους μικρούς της Μητρόπολης της Αθήνας. Και έδειξε τη διαφορά από αυτούς που θέλησαν να εργαλειοποιήσουν τον Μίκη, για να κάνουν το κομμάτι τους.
Να, σαν αυτόν τον πρώην στενό συνεργάτη του κ. Τσίπρα που τον κορόιδευε με δημοσκοπήσεις που τον έδειχναν μπροστά, ενώ κατέρρεε, και θυμήθηκε το…Μητσοτάκη κάθαρμα της περιόδου των Ιουλιανών.
Ο εξ απορρήτων
