Η Μαριέττα Γιαννάκου και η Όλγα Κεφαλογιάννη το είπαν και το έκαναν.
Αφού δεν ικανοποιήθηκαν από τις αλλαγές που έκανε ο υπουργός Δικαιοσύνης Κώστας Τσιάρας στο νομοσχέδιο για το οικογενειακό δίκαιο, υπεραμύνθηκαν της άποψης τους και στην Ολομέλεια και, αν τεθεί ζήτημα ονομαστικής ψηφοφορίας, θα πράξουν…κατά βούληση.
Η κ. Γιαννάκου και η κ. Κεφαλογιάννη είναι εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις. Η κ. Γιαννάκου δεν είναι κατά σύστημα διαφωνούσα και, όποτε το κάνει, το κάνει με αξιοπρέπεια και επιχειρήματα. Η κ. Κεφαλογιάννη έχει μια διαφορετική προσέγγιση, ιδίως από τότε που δεν πήρε το υπερυπουργείο που ζήτησε. Αφήστε, δε, που βλέπει την Α’ Αθηνών να «φορτώνει» πολιτικά και θέλει να διατηρήσει τα κεκτημένα της πολιτικά, εκφράζοντας και όσους δεν ενθουσιάζονται με τον στενό πυρήνα του Μαξίμου.
Αν γυρίσει κανείς σε διάφορα στέκια, θα πιάσει αρκετές γκρίνιες γαλάζιων βουλευτών, για μικρά και μεγάλα θέματα. Και, εντάξει, για τα μικρά και ιδίως τα τοπικής φύσεως, το πράγμα πάει και έρχεται. Για τα μεγάλα, όμως, θα έπρεπε να βρίσκεται ένας τρόπος διευθέτησης. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι δεν λύνουν το πρόβλημά τους με το Μέγαρο Μαξίμου, παρά συζητούν γενικώς και περί ανέμων στα καφέ πέριξ της πλατείας Κολωνακίου ή και προς τη Σκουφά, κατά το τετριμμένο.
Δεν συζητώ καν για όσους δίνουν τις…μάχες των μαχών για το γεγονός ότι παίρνουν από τους νομούς τους τα τμήματα ΑΕΙ πρώην ΤΕΙ.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, οι «γκρίνιες» που ακούγονται είναι περισσότερο σαν…νιαουρίσματα, πλην ελαχίστων σοβαρών και αξιοπρεπών εξαιρέσεων. Το χειρότερο: δεν το ξέρει μόνο το Μαξίμου, κατά βάθος το ξέρουν και οι ίδιοι που γκρινιάζουν.
Ο εξ απορρήτων
