Μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και την ευθεία αμφισβήτηση της ηγεσίας του ο Νίκος Ανδρουλάκης βρέθηκε ίσως στη χειρότερη θέση από το ξεκίνημα της προεδρικής του θητείας. Έχοντας βάλει ο ίδιος ως στόχο τη δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές εμφανίστηκε ως «ηττημένος» παρά το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ ανέβασε κατά μια μονάδα το εκλογικό του ποσοστό έναντι των τελευταίων εθνικών εκλογών και σχεδόν το διπλασίασε έναντι των προηγούμενων ευρωεκλογών.
Θα περίμενε κανείς ότι η αμφισβήτηση Ανδρουλάκη θα σηματοδοτούσε την αντίστροφη μέτρηση για την πολιτική του επιβίωση. Έμοιαζε σχεδόν αναπόφευκτο, καθώς ο ίδιος αναγκάστηκε να σηκώσει το γάντι και να προκηρύξει εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού ένα χρόνο νωρίτερα από ότι προβλέπει το καταστατικό. Οι υποψηφιότητες άρχισαν να πέφτουν βροχή – «σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι» Δούκας, Γερουλάνος, Κατρίνης, Γιαννακοπούλου και στο τέλος και η Άννα Διαμαντοπούλου μπήκαν στη μάχη και συνεχίζουν. Ο Ανδρουλάκης παρέμεινε ψύχραιμος και παρότι κατά γενική ομολογία ελέγχει το μηχανισμό απέφυγε χτυπήματα κάτω από τη ζώνη και μέχρι στιγμής φαίνεται να εγγυάται από την πλευρά του ως πρόεδρος μια ανοιχτή και καθαρή διαδικασία που δεν διχάζει το ΠΑΣΟΚ αλλά του δίνει μια νέα ευκαιρία ανασυγκρότησης μέσω της προσφυγής στη βάση της παράταξης.
Όλα αυτά, όμως, αφορούν το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, επομένως δεν μεταβάλλουν ιδιαίτερα την εικόνα του στην κοινή γνώμη. Αυτό που έχει αλλάξει τους τελευταίους δυο μήνες – μετά τις ευρωεκλογές – είναι η δημόσια εικόνα του ίδιου του προέδρου του. Ο Ανδρουλάκης φαίνεται να χρησιμοποιεί την εσωκομματική του αμφισβήτηση για να επιχειρήσει ένα προσωπικό, πολιτικό rebranding που ανεβάζει τις μετοχές του.
Δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Πρώτο, η επίσκεψη του στην Κύπρο στην επέτειο των 50 χρόνων από τη διχοτόμηση του νησιού. Ήταν εξαιρετικά καλά οργανωμένη και σε πολιτικό και σε επικοινωνιακό επίπεδο και οδήγησε και σε μια πρώτη σύγκλιση με τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τα δημόσια «συγχαρητήρια» του Στέφανου Κασσελάκη στον Νίκο Ανδρουλάκη για τη συνάντηση του με την Χαρίτα Μάντολες, τη γυναίκα – σύμβολο της κυπριακής τραγωδίας.
Δεύτερο και ακόμη πιο σημαντικό παράδειγμα του rebranding της εικόνας του Νίκου Ανδρουλάκη ήταν η εμφάνισή του στη Βουλή, με αφορμή την αρχειοθέτηση του σκανδάλου των υποκλοπών με απόφαση του Αρείου Πάγου. Ο Ανδρουλάκης, θύμα ο ίδιος των υποκλοπών, έθεσε το θέμα με τρόπο που εξέφρασε όλα τα δημοκρατικά κόμματα της αντιπολίτευσης, η οποία άλλωστε προχώρησε σε κοινή κοινοβουλευτική πρωτοβουλία ώστε το θέμα να μην αρχειοθετηθεί και πολιτικά. Μέχρι τώρα η κυρίαρχη αντίληψη ήταν ότι το σκάνδαλο των υποκλοπών δεν ωφελούσε πολιτικά τον Ανδρουλάκη, παρά το γεγονός ότι υπήρξε θύμα του. Τώρα πλέον αυτό το σκάνδαλο είναι το πεδίο σύγκλισης των προοδευτικών κομμάτων στη μάχη κατά της κυβέρνησης. Κι αυτό – αν μη τι άλλο – είναι μια πολιτική δικαίωση για τον Ανδρουλάκη.
