Αποφυλακίστηκε μετά από 53 χρόνια η Λέσλι Βαν Χάουτεν, βασικό μέλος της οικογένειας Μάνσον. Η 73χρονη είχε καταδικαστεί για τη συμμετοχή της σε δύο από τις περιβόητες δολοφονίες της αίρεσης.
Το νεότερο μέλος της αίρεσης «αφέθηκε ελεύθερη υπό επιτήρηση», ενώ οδηγήθηκε σε μεταβατική εγκατάσταση, όπου αναμένεται, σύμφωνα με τη δικηγόρο της, να μάθει βασικά πράγματα όπως το πώς να πηγαίνει στο παντοπωλείο και πώς να χρησιμοποιεί μία χρεωστική κάρτα.
Η Βαν Χούτεν πέρασε πάνω από πέντε δεκαετίες στη φυλακή. Καταδικάστηκε για τις δολοφονίες του Λένο Λαμπιάνκα, ενός παντοπώλη στο Λος Άντζελες, και της συζύγου του, Ρόζμαρι, το 1969. Μάλιστα, αρχικά είχε καταδικαστεί σε θανατική ποινή, αλλά τελικά η ποινή της μεταβλήθηκε σε ισόβια κάθειρξη γιατί το 1972 η πολιτεία της Καλιφόρνια κατάργησε τη θανατική ποινή.
Η οικογένεια Μάνσον
Ο Τσαρλς Μάνσον, ηγέτης της αίρεσης, ήταν το σύμβολο της παράνοιας και της βίας. Ο ίδιος και οι ακόλουθοί του, κυρίως νεαρές γυναίκες, διέπραξαν εννέα φόνους από το 1969 έως το 1971.
Η αίρεση που στη συνέχεια ονομάστηκε οικογένεια Μάνσον στήριξε τη δράση της στην ιδεολογία μιας «αντικουλτούρας» που αρχικά είχε ασπαστεί τη ζωή των χίπις. Τα μέλη της ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία γυναίκες της μεσαίας τάξης που έλκονταν από το κίνημα των χίπις που άνθισε στις Η.Π.Α στα μέσα της δεκαετίας του ’60.
Ο Μάνσον μιλούσε στους ακολούθους του για την απόλυτη ελευθερία, ενώ προσπαθούσε να δώσει την εντύπωση μιας ανώτερης δύναμης. Τα μακριά μαλλιά και το μούσι που είχε μπορεί να ήταν η μόδα της εποχής, ιδιαίτερα για τους χίπις, όμως παράλληλα του έδιναν μια εικόνα που θύμιζε αυτή του Χριστού.
Στα βασικά του «κηρύγματα» ήταν η σεξουαλική απελευθέρωση, πράγμα που ήταν εύκολο να συμβαδίσει με τα trends της εποχής του. Τα όργια που σχεδόν πάντα συνοδεύονταν από ναρκωτικά ήταν γι’ αυτόν ο ιδανικός τρόπος να φέρει την κουλτούρα που ισχυριζόταν ότι πρεσβεύει προς το συμφέρον του.
Όταν ξεκίνησε η δημιουργία της αίρεσης, ο Μάνσον ήταν άνεργος και πρώην κατάδικος. Πριν τους φόνους, ήταν τραγουδιστής και τραγουδοποιός του περιθωρίου της μουσικής βιομηχανίας του Λος Άντζελες.
Το 1968 γνωρίστηκε με τον Ντένις Γουίλσον, ντράμερ των Beach Boys, ο οποίος ενθουσιάστηκε με το ταλέντο και την ανήσυχη προσωπικότητα του Μάνσον. Μάλιστα, του έκλεισε και του πλήρωσε στούντιο για να ηχογραφήσει τα τραγούδια που έγραψε ο ίδιος.
Λίγο μετά, άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον του για τη μουσική. Τότε ήταν που ξεκίνησε να οραματίζεται αυτό που ονόμασε «Helter Skelter» από το ομώνυμο τραγούδι των Beatles. Ανέπτυξε τη θεωρία ενός «φυλετικού πολέμου», κατά τον οποίο οι μαύροι θα άρχιζαν να επιτίθενται και να σκοτώνουν τους λευκούς. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, όταν θα συνέβαινε αυτό, η αίρεση θα έμενε κρυμμένη στα σπήλαια, ενώ όταν θα υποχωρούσε η βία, ο Μάνσον τους έλεγε να εμφανιστούν για να κυβερνήσουν εκείνους που επιβίωσαν.
Το 1971 βρέθηκε ένοχος για δολοφονία και για την ηθική αυτουργία στον θάνατο επτά ατόμων, μεταξύ των οποίων και η ηθοποιός Σάρον Τέιτ τον Αύγουστο του 1969. Η υπόθεση παραμένει μέχρι και σήμερα μια από τις πιο συνταρακτικές στην ιστορία των Η.Π.Α.
