Ας μην κρυβόμαστε, η Αθήνα δεν είναι και από τις ωραιότερες πρωτεύουσες ευρωπαϊκών χωρών. Εμείς την αγαπάμε γιατί είναι δική μας, γιατί έτσι τη γνωρίσαμε, έτσι την περπατήσαμε, έτσι τη ζούμε.
Έχει ωραίες γωνιές και γοητευτικά σημεία, αλλά συνολικά δεν είναι κούκλα, δεν σαστίζει δα ο τουρίστας που την περιδιαβαίνει. Δεν έχει ποτάμι όπως τόσες άλλες, βασικό μειονέκτημα. Οι δρόμοι της είναι θορυβώδεις, τα πεζοδρόμια στενά και με εμπόδια, τα σημεία πράσινου λίγα, πολλά τα παρατημένα κτήρια με τους σοβάδες να κρέμονται και τις σκισμένες βρώμικες τέντες, η γενική αίσθηση είναι γκρίζα.
Ο επίμονος και βιαστικός Μπακογιάννης, έχει βαλθεί να την κάνει πιο θελκτική, πιο ερωτεύσιμη, στοχεύοντας σε ριζικό ρεκτιφιέ. Είναι σαφές πως άλλη πόλη παρέλαβε και άλλη θέλει να παραδώσει. Και ακόμα πιο σαφές ότι δεν τον φρενάρει η αναμενόμενη αλλεργική αντίδραση των βιαστικών σε οποιαδήποτε αλλαγή.
Πριν τον «Μεγάλο Περίπατο», έχουν ήδη συμβεί τα εξής:
1.Τη γέμισε γιορτινά λαμπιόνια τα Χριστούγεννα. Σε πολλούς δρόμους, μέχρι τότε σκοτεινούς, σήμαναν φωτεινά Χριστούγεννα. Από χορηγίες όλα και με χρόνο προετοιμασίας και εφαρμογής, δυσανάλογα μικρό με το εύρος του έργου. Και ας γκρινιάξαμε πολλοί ότι τα λαμπάκια της Βασιλίσσης Σοφίας (χορηγία Στέγης Ωνάση) ήταν παράταιρα φουτουριστικά. Ήταν πράγματι, αλλά οι δρόμοι της Αθήνας ήταν πιο στολισμένοι και λαμπεροί από ποτέ.
2.Μέσα στην κατήφεια της καραντίνας, ο Μπακογιάννης σκέφτηκε και υλοποίησε τη συναυλία της Πρωτοψάλτη με το φορτηγό να πηγαίνει από γειτονιά σε γειτονιά. Πήγε και στο Μαξίμου, πράγματι, δίνοντας αφορμή για σχόλια. Μπορούσε να το αποφύγει, αλλά πριν και μετά τη στάση στο Μαξίμου, άνθρωποι έβγαιναν για πρώτη φορά από τα μπαλκόνια τους χαμογελαστοί και έκπληκτοι, τραγουδώντας παρέα με την Πρωτοψάλτη. Πόσο κόστισε; Μηδέν. Όλοι συμμετείχαν αφιλοκερδώς, υπήρχε όμως η ιδέα και ένας doer από πίσω.
3.Η εμβληματικά άσχημη κεντρική πλατεία της χώρας, η τσιμεντένια Ομόνοια, δεν είναι πια τσιμεντένια και δεν είναι πια άσχημη. Έχει ένα εντυπωσιακό σιντριβάνι, που κάνει και χορό του νερού με λαμπάκια (ναι, πάλι λαμπάκια), έχει πράσινο και τέλος πάντων πλέον μοιάζει με ευρωπαϊκή πλατεία που χαίρεσαι να τη βλέπεις, αποτελώντας ξανά σημείο συνάντησης, όπως το ‘60 που ήταν πάλι στολίδι. Πόσο κόστισε; Ελάχιστα, γιατί το σιντριβάνι είναι χορηγία. Τι χρειάστηκε να γίνει; Την αποφασιστικότητα και τις γρήγορες κινήσεις του δημάρχου. Α ναι, συνωστίστηκαν στα εγκαίνια. Ας καταγραφεί στα πρακτικά…
4.Και ερχόμαστε στον «Μεγάλο περίπατο», που δικαιολογημένα έγινε δεκτός με κορναρίσματα, καντήλια και γκρίνια. Απίστευτη ταλαιπωρία για τους οδηγούς την πρώτη μέρα, τα ίδια και χειρότερα τη δεύτερη, ελέω πορείας που έκλεισε τον δρόμο και όχι τον πεζόδρομο. Είναι βέβαιο ότι πρέπει να γίνουν διορθωτικές κινήσεις προκειμένου να πάψει το μαρτύριο των οδηγών. Είναι όμως αυτή η μεγάλη εικόνα; Εδώ μιλάμε για οραματική μεταρρύθμιση της εικόνας του κέντρου, με την Πανεπιστημίου να αποτελεί ένα μικρό μέρος της -που πρέπει να είναι φιλικό και στον οδηγό που πασχίζει να προσεγγίσει και δεν θέλει να κάνει ποδήλατο και ούτε θέλει να πάρει ΜΜΜ. Με την ολοκλήρωση του έργου, το brand Αθήνα θα είναι συνδυασμένο με εικόνες, βόλτες και αισθήσεις σαν κι αυτές που οι περισσότεροι πολίτες της αποζητούν όταν ταξιδεύουν στο Παρίσι, το Λονδίνο, τη Βαρκελώνη, τη Ρώμη.
Πολλοί βιάστηκαν να κρίνουν και το κόστος των 5.000 ευρώ που έχει προϋπολογιστεί για κάθε παγκάκι. Να δούμε πρώτα τα παγκάκια και να γκρινιάξουμε μετά; Εάν είναι παγκάκια σαν κι αυτά που έχουμε στις πλατείες της γειτονιάς μας, να κράξουμε όλοι μαζί τον Μπακογιάννη. Αν όμως είναι ειδικές, βαριές κατασκευές που δεν θα μπορεί να σπάει ο κάθε θερμοκέφαλος, εξάγωνα με μεγάλες πλευρές και στη μέση βάλουν δέντρα; Τότε κανείς δεν θα θυμάται τις κακίες, τα κορναρίσματα, την -ολιγοήμερη, ελπίζω- ταλαιπωρία.
Το απλοϊκό θεώρημα «λάθη δεν κάνει αυτός που δεν κάνει τίποτα» έχει ανάποδη ανάγνωση. Ο δήμαρχος έχει κάνει λάθη, ακριβώς επειδή έχει κάνει τόσα πολλά, σε σύντομο χρονικό διάστημα. Στη ζυγαριά, προς το παρόν, μετριούνται λίγα και μικρά, συγκριτικά με το έργο του.
